فایلی که لینک آن در زیر همین مطلب قرار گرفته، نخستین بار در نشستی در سایت پرورش میگو گواتر (سیستان و بلوچستان) و پس از آن در شیلات استان بوشهر ارائه گردیده است.
در توضیح محتوای این فایل لازم است یادآوری کنم که برای مدیریت بیماری نکروز عفونی حاد هپاتوپانکرآس (AHPND) روش های مختلفی ذکر شده ولی در این فایل صرفا، مواردی از این روش ها که صرفا مرتبط با اصلاحات ساختاری می باشند مورد تاکید واقع شده است.
نوشته: Eleonor A. Tendencia and Victor Emmanuel J. Estilo
ترجمه علی قوام پور
به طور کلی، نظارت منظم بر پارامترهای آب، شرایط بستر استخر و میگوهای پرورشی می بایست در دستور کار قرار داشته باشد. هرگونه ناهنجاری و رفتار غیر طبیعی در شنا، ظاهر و یا عادات غذایی میگوها باید مورد توجه قرار گیرد. یکی از اولین نشانه های بیماری، کاهش اشتها و رفتار غیر طبیعی شنا است. میگوهای ضعیف را بایستی فوراً از محیط استخر خارج نمود و در کنار آن، لازم است نمونه های اخذ شده از میگوهای ذخیره سازی شده در مزرعه برای تشخیص زودهنگام بیماری به آزمایشگاه های مرجع ارسال شود تا اقدامات پیشگیرانه و یا کنترلی به سرعت اجرا گردد.
فصل ذخیره سازی پست لارو برای بیماری های لکه سفید و AHPND یکی از عوامل خطر محسوب می شود. در واقع، در حالی که در ماه های سرد خطر ابتلا به AHPND کاهش می یابد اما برای بیماری لکه سفید، این خطر در ماه های سرد بالاتر است. برای به حداقل رساندن تلفات ناشی از EMS/AHPND، کیفیت پست لارو پیش از ذخیره سازی، کیفیت آب و شرایط بستر استخر می بایست دارای شرایط مناسبی باشد.
باید پذیرفت که خطر ظهور بیماری های شایع، نوپدید و بازپدید همچون EMS/AHPND در محیط پرورش همواره وجود دارد. روش های توصیه شده، با حمایت مالی صندوق JTF، پس از طی مراحل مختلف، اصلاح و بهینه سازی شده و پس از آن برای کمک به پرورش دهندگان عضو SEAFDEC و کاهش خسارات ناشی از بیماری در مزارع متراکم و نیمه متراکم به کار گرفته شذه اند. مزارع مجری این روش ها بازده اقتصادی بالایی داشته و مشروط به پیاده سازی سایر الزمات همچون مستند سازی، شانس خود را برای دریافت تأییدیه استاندارد محصول افزایش می دهند. به علاوه، سیستم ترویج میدانی و اجرای صحیح این تکنیک ها نیز باید تقویت گردد. استخرهای نمونه ترویجی که مجری روش های GAP و اقدامات امنیت زیستی می باشند می بایست شناسائی و معرفی شوند تا سایر پرورش دهندگان نیز نسبت به امکان رفع مشکل بیماری از طریق اجرای مدیریت صحیح مزرعه متقاعد گردند. موفقیت این مزارع نمونه را می توان از طرق مختلف نظیر سخنرانی، کارگاه های آموزشی میدانی و سامانه های ارتباطی به اطلاع دست اندرکاران و سرمایه گذاران رساند.
پرورش دهندگان خرد، که اکثر بهره برداران را تشکیل می دهند به دلیل ماهیت و وضعیت موجود، تولید نسبتا کمی دارند؛ این مزارع در مجاور یکدیگر قرار داشته، فاقد استخر ذخیره یا رسوبگیر می باشند، منابع آب آن ها مشترک بوده و اغلب، آب آن ها از همان منبعی تأمین می شود که پساب مزارع نیز به آن وارد می شود. اگرچه وضعیت برای بهبود تولید و صادرات میگوی این مزارع نسبتا مبهم است اما به شرط پذیرش و اجرای جدی دیدگاه مدیریت آبزی پروری مبتنی بر اکوسیستم، همچنان امید برای بهبود وجود دارد.
کمک سازمان‌هایی همچون فائو را نیز در این زمینه می توان به کار گرفت تا به مدد تخصص کارشناسان این نهاد در کنار تلاش جمعی سرمایه گذاران، مدیریت مناطق تحت مدیریت آبزی پروری در گروه های متشکل از مزارع خرد را ارتقاء، عملکرد تولید را افزایش و آینده روشنی را برای پرورش میگو رقم زد تا شرایط مورد نیاز برای اخذ تاییدیه محصول این مزارع در آینده فراهم شود. با این حال، در ابتدا لازم است مفهوم مدیریت آبزی پروری مبتنی بر اکوسیستم در یک منطقه محدود از مناطق تحت مدیریت آبزی پروری اجرا شود تا مزرعه داران، کارآمدی این رویکرد را ملاحظه نموده و سایر بهره برداران را به تشکیل گروه های مجری این دیدگاه ترغیب کنند.
نوشته: Eleonor A. Tendencia and Victor Emmanuel J. Estilo
ترجمه علی قوام پور
تشدید سایر اقدامات پیشگیرانه
استفاده از چاه های عمیق برای تأمین آب استخرهای پرورش، راهکاری بسیار مطلوب است چرا که این منابع آبی اساساً عاری از عوامل بیماری زا می باشند. با این حال، در صورت نیاز به استفاده از آب های سطحی برای پرورش، به منظور آماده سازی و فرآوری آب پیش از استفاده در استخرها، نیاز است استخر ذخیره آب در مزرعه احداث شود. لازم است آب مورد استفاده برای آبگیری، پیش از ورود به استخر، از فیلترهای چشمه ریز عبور نماید تا ناقلین عوامل بیماریزای موجود در آب، از آن حذف شوند. هر استخر می بایست لوازم و تجهیزات مربوط به خود را همچون سشی دیسک، قایق های غذادهی، ظروف نمونه برداری و ... را برای پیشگیری از انتقال آلودگی در اختیار داشته باشد. تجهیزات مورد استفاده در پایش میدانی پارامترهای آب استخرها نیز باید پس از هر بار استفاده به طور مناسب ضد عفونی شوند.
پرندگان به دلیل توانایی در جابجایی از مزرعه ای به مزرعه دیگر به یکی از نگرانی های اصلی در پرورش میگو تبدیل شده اند و به دلیل عادت به تغذیه از میگوهای ضعیف و بی حال از استخرهای مجاور که در معرض بیماری قرار گرفته اند، این قابلیت را خواهند داشت که ویروس ها و سایر عوامل بیماریزا را با سرعت بالا منتشر سازند. دستگاه ها و تجهیزات متواری کننده پرندگان به ویژه توری ها و ریسمان های مقاوم به اشعه UV، در جلوگیری از ورود پرندگان به محدوده استخرهای پرورش، بسیار مؤثرند.
استفاده از Birdnet در بالای استخر پرورش میگو برای ممانعت از ورود پرندگان به محیط پرورش
درختان و رستنی هایی که می توانند به عنوان پناهگاه پرندگان در درون مزرعه عمل نمایند نیز می بایست از محیط مزرعه حذف شوند. علاوه بر این سایر ساختارهای عمودی غیر ضروری در مزرعه که پرندگان می توانند بر روی آن ها بنشینند نیز باید به حداقل رسیده و یا حذف شوند.
استفاده از پوشش های پلی اتیلن (HDPE) نیز امکان آماده سازی سریعتر (و مطمئن تر) استخر را فراهم و نیاز به تعمیر و ترمیم دیواره ها در بین دو دوره پرورش را کاهش خواهد داد. در بستر استخرهای دارای پوشش HDPE به دلیل حفاظت در برابر شسته شدن کف و دیواره ها در طول دوره پرورش، لجن کمتری تجمع پیدا می کند. به این ترتیب، محیط کشت مناسب برای عوامل بیماریزا در بستر ایجاد نگردیده و برای پرورش میگو، فضای مناسب تری ایجاد خواهد شد.
با این حال، برای اجرای مؤثر این اقدامات، لازم است پروتکل های امنیت زیستی در مزرعه به صورت هفتگی (و یا با هر تناوب مطلوب در فواصل زمانی مشخص) به صورت مستقل انجام شود تا از هرگونه خطا در حفاظت از مزرعه پرورش در مقابل عوامل بیماریزا پرهیز به عمل آید. اجرای این ممیزی ها و نظارت های دوره ای کمک می کند تا از اجرای صحیح تمامی پروتکل ها و روندهای امنیت زیستی اطمینان حاصل شود.
نوشته: Eleonor A. Tendencia and Victor Emmanuel J. Estilo
ترجمه علی قوام پور
اتخاذ رویکرد اکوسیستمی برای مدیریت سامانه های پرورش گسترده
پرورش دهندگان میگو در مقیاس خرد، معمولا دارای استخرهای بزرگی (بیش از یک هکتار) هستند که این استخرها در فاصله کمی از یکدیگر احداث شده، فاقد استخر ذخیره و یا رسوبگیر و دارای منابع آبگیری و تخلیه مشترک با سایر مزارع می باشند. این مزارع در مقایسه با مزارع فعال در سامانه های متراکم و نیمه متراکم که متعلق به شرکت های دارای توان مالی برای اجرای نوآوری ها و اصلاحات، بیشتر در معرض خطر بروز EMS می باشند.
یکی از رویکردها در اعمال اقدامات پیشگیرانه در برابر EMS در این سامانه ها، اتخاذ نگرش اکوسیستمی به مدیریت آبزی پروری (Ecosystem Approach to Aquaculture Management= EAAM) است. این رویکرد مبتنی بر آئین نامه اجرایی فائو برای ماهیگیری مسئولانه بوده، و به ویژه در سامانه های آبزی پروری فعال با بکارگیری منابع آبی مشترک بسیار واجد اهمیت است.
نخستین گام در EAAM برای پیشگیری از بیماری ها، شناسایی منطقه تحت مدیریت آبزی پروری (AMA) است که ممکن است شامل تمامی منطقه و مجتمع آبزی پروری و یا مزارع/استخرهای منتخب در هر سایت باشد که گروه بندی و یا خوشه بندی شده و طرح مشخصی را برای مدیریت آبزی پروری لحاظ نموده اند. منطقه آبزی پروری می تواند شامل سامانه آب شناختی (هیدرولوژیک) باشد که قسمتی و یا تمامی پساب مزارع در منطقه تحت مدیریت آبزی پروری و یا گروه های متشکل در یک مجتمع به آن وارد می شود (فائو و بانک جهانی، 2015).
از آنجا که تمامی مزارع فعال AMA در افزایش بار مواد مغذی و همچنین افزایش احتمال شیوع بیماری ها و سایر اثرات ناشی از این فعالیت آبزی پروری سهیم می باشند، ضروری است نوعی از مدیریت جمعی در این مناطق اعمال شوند. با این حال نوع و شکل چنین مدیریتی می بایست با اجماع فعالین در آبزی پروری در چنین مناطقی همراه باشد تا تأثیر تجمعی فعالیت مزارع بر محیط اطراف به حداقل برسد. مزارع / استخرهای واقع در AMA بایستی سهم مدیریت خود در این مناطق ایفا و همزمان فعالیت آبزی پروری در مزرعه را نیز اجرا نمایند. به عبارتی، ذخیره سازی استخرها لازم است در بازه زمانی مشخص، با استفاده از پست لارو تهیه شده از منابع مشابه (در این مورد نهایت احتیاط باید صورت پذیرد-م) انجام، تعویض آب با هماهنگی سایر مزارع گروه به عمل آمده، مدیریت غذادهی و تهیه خوراک مشابه بوده و زمان برداشت نیز، همزمان تعیین گردد. این فرآیند موجب حاظت از محیط زیست و کاهش احتمال بروز و شیوع EMS خواهد شد. روند اجرای این طرح دائما می بایست تحت پایش و بررسی مداوم باشد تا در صورت نیاز تغییرات و یا تعدیل هایی به ویژه بسته به موارد امنیت زیستی و یا اثرات اجتماعی و زیست محیطی در آن اعمال شود.
نوشته: Eleonor A. Tendencia and Victor Emmanuel J. Estilo
ترجمه علی قوام پور
بکارگیری بهینه اقدامات امنیت زیستی
اگرچه امنیت زیستی یکی از اقدامات حفاظتی است که پرورش دهندگان می‌توانند با حذف عوامل بیماریزا و ارگانیسم‌های ناقل از محیط پرورش، برای جلوگیری از بروز بیماری به آن تکیه کنند، اما در مطالعه ای موردی که توسط Tendencia و همکاران (2011) انجام شد، این اقدامات قادر به پیشگیری از شیوع WSSV نگردیدند. این موضوع شاید به این دلیل باشد که در بسیاری از موارد، اقدامات امنیت زیستی در جای مناسب خود و هدفمند مورد استفاده قرار نمی گیرند. با این وجود، بهینه سازی اقدامات امنیت زیستی در استخرها هنوز امری ضروری است. برنامه امنیت زیستی مؤثر مستلزم برنامه ریزی دقیق و اجرای کامل اقدامات مرتبط با آن است.
حذف عوامل بیماری زا در مزرعه پرورش میگو نیازمند دانش فنی و تجربه کافی برای شناسایی مسیرهای مختلف ورود پاتوژن و انسداد آن می باشد، چرا که (چنین فرض می شود که) عوامل بیماریزا تمامی مسیرهای ممکن برای آلوده ساختن جمعیت را در پیش خواهند گرفت.
حتی با فرض اینکه پست لارو میگوی مورد استفاده برای پرورش عاری از عوامل بیماریزای خاص (SPF) باشد، باز هم معمولاً سه مسیر اصلی وجود دارد که یک عامل بیماری زا می تواند به محیط پرورش دسترسی پیدا کند. این عوامل عبارتند از ناقلین خشکی زی (همچون خرچنگ ها، جوندگان و انواع پستانداران نظیر انسان)، ناقلین آبزی (مانند میگوهای وحشی، خرچنگ های شناگر و سایر سخت پوستان وحشی در آب های اطراف) و ناقلین هوازی (همچون پرندگان آبزی).
نسب فنس و توری امنیت زیستی به منظور محصور کردن مزرعه پرورش می‌تواند یکی از راه‌های اصلی جلوگیری از دسترسی ناقلین خشکی زی به مزرعه پرورش محسوب گردد. به این طریق می‌توان از ورود قورباغه، انواع جوندگان، گربه و سگ و به دنبال آن گسترش ویروس جلوگیری کرد. همچنین این فنس می تواند از گسترش ویروس توسط پرندگان شب شکار که در ارتفاع پائین پرواز می نمایند جلوگیری کند. به علاوه، این حصار قادر است به عنوان مانعی برای جلوگیری از ورود افراد و یا مواد آلوده به محیط پرورش عمل نماید. بنابراین می بایست تنها یک نقطه دسترسی واحد برای ورود و خروج تعیین شود و این ورودی نیز دارای امکانات ضد عفونی باشد. به این ترتیب پرسنل و ادوات تولید باید قبل از ورود به حصار مزرعه پرورش به طور مناسبی ضدعفونی و سالم سازی شوند.
مناطق بزرگتر را می توان به بخش های کوچکتر تقسیم نمود به شکلی که پرسنل مربوط به هر بخش پیراهن های با رنگ مختلف به تن کنند تا بتوان آن ها را بر اساس مزرعه پرورش مربوطه شناسائی کرد و از ورود پرسنل هر بخش به بخش های دیگر جلوگیری نمود. افرادی که در فرآیند پرورش دخیل نیستند می بایست اکیداً از ورود به منطقه "پاک" پرورش (اماکن واقع شده پس از مرحله ضد عفونی) بازداشته شوند.
افراد دارای پوشش مرطوب و یا حامل هرگونه اقلام خیس می بایست از ورود به مزرعه پرورش منع شوند. نصب توری خرچنگ گیر به ارتفاع 30 سانتیمتر در طول دیواره حائل می تواند از ورود خرچنگ های وحشی ناقل عوامل بیماری زا به درون استخرها جلوگیری نماید.
استفاده از هرنوع غذای تهیه شده از سخت پوستان، چه خام و چه پخته در مزرعه پرورش، می بایست اکیداً ممنوع اعلام شود.
نوشته: Eleonor A. Tendencia and Victor Emmanuel J. Estilo
ترجمه علی قوام پور
پیش از مطالعه این بخش از ترجمه، لازم به یادآوری است، مطالب مندرج در این مقاله حتی المقدور سعی شده در ترجمه نیز منعکس گردد. با این حال در برخی از موارد، مطالبی در مقاله ذکر شده که بنا به دلایل فنی، در پرانتز، توضیحاتی که لازم می دانستم به آن افزوده شده است. ازجمله مواردی که اکیدا بر اساس دستورالعمل های سازمان جهانی بهداشت دام در حال حاضر انجام آن ها مجاز نیست و یا مطالبی که با نتایج تحقیقات نهادهای معتبر، در تناقض است.
یکی دیگر از جنبه های مدیریت بهینه آبزی پروری، مدیریت آب است. آب مورد استفاده برای پرنمودن استخرها، می بایست فیلتر شود تا از ورود ناخواسته ها به استخر که می توانند ناقل عوامل بیماریزا باشند، جلوگیری شود. خطر ناشی از اشتراک منابع آبگیری با سایر مزارع را می توان با احداث استخر ذخیره و رسوبگیر کاهش داد.در استخرهای ذخیره می توان تیلاپیای آب شور و یا انواع صافی ماهیان (Siganids) را ذخیره سازی نمود. آب ذخیره سازی شده با این ماهی ها که به آب سبز (Green water) موسوم است پس از 14 روز آماده ورود به استخرهای پرورش می باشد. مدفوع ماهی های ذخیره سازی شده در آب سبز به عنوان کود مورد استفاده تولیدات طبیعی استخر قرار می گیرد که همانگونه که پیشتر عنوان شد موجب بهبود کیفیت آب استخر و افزایش مقاومت میگو در مقابل EMS خواهد گردید.
استخر آب سبز (Green water) به همراه هواده پاروئی
علاوه بر این، جلبک و موکوس ماهی خواص ضد میکروبی دارند. در صورت عدم استفاده از ماهی در استخر ذخیره، می توان آب را به مدت 28 روز در این ساز نگهداشت تا قبل از ورود به استخر از نظر میکروبی " رسیده" (Mature) گردد. با این حال، پساب استخرهای پرورش میگو بایستی قبل از تخلیه به دریا 14 روز در استخر ماند، حاوی نرم تنان، ماکروجلبک ها یا درختان حرا نگهداری شود (Tendencia و همکاران، 2012 و 2018). نرم تنان، ماکرو جلبک ها و درختان حرا علاوه بر دارا بودن خواص ضد میکروبی (در مورد خواص ضد میکروبی حرا و نرم تنان لازم است به منابع مطمئن رجوع نمود. متاسفانه در متن مقاله چنین رفرنسی ذکر نشده است-م) ، توانایی حذف مواد مغذی از پساب ها را نیز دارند.
اتخاذ سیستم نیمه متراکم/متراکم
استخر پرورش، هرگاه تولیدات طبیعی به شکل مطلوب در آن موجود باشد، آماده ذخیره سازی است. بچه میگوهایی که برای ذخیره سازی انتخاب می شوند می بایست از نظر اندازه، همگن بوده و طبق نتایج آزمایشات تشخیصی، عاری از WSSV و AHPND باشند. لازم است از تراکم بالای ذخیره سازی پرهیز کرد چرا که تراکم بالا موجب آلودگی استخر و ایجاد استرس در میگوها گردیده و این موضوع، میگوها را مستعد ابتلا به EMS خواهد نمود. تراکم بالای ذخیره سازی علاوه بر ایجاد استرس، میزان تماس بین میگوها و در نتیجه سرعت انتقال بیماری و آلودگی را افزایش می دهد.
نگهداری بچه میگو به مدت 15 تا 20 روز در سامانه های نوزادگاهی کمک می کند تا میگوها با محیط جدید (که بر خلاف شرایط کنترل شده در مراکز تکثیر، در معرض بسیاری از میکروارگانیسم ها و طیف وسیعی از پارامترهای محیطی قرار دارند) سازگار شوند. در طول دوره پرورش، عمق آب می بایست در کم عمق ترین بخش استخر حداقل 80 سانتیمتر باشد هرچند عمق مناسب، بیش از 100 سانتیمتر توصیه شده است.
از شفاف شدن آب باید اجتناب کرد چرا که شفافیت آب نه تنها معیاری برای حجم تولیدات طبیعی است بلکه میزان جامدات معلق نیز از این طریق قابل تخمین است. تعویض آب می بایست به حداقل رسیده و صرفا در موارد بحرانی انجام گردد تا از بروز عوامل خطر مرتبط با بیماری EMS از جمله نوسان pH، شوری و دما پرهیز گردد (لازم به ذکر است، در مقالات بسیار منجمله همین مقاله، جدول شماره 1، یکی از عوامل خطر، تعویض آب اندک برشمرده شده است-م).
بعد از هرباز تعویض آب و یا پس از بارندگی می توان از آهک کشاورزی استفاده نمود. به منظور حفظ اکسیژن محلول در محدوده مناسب نیز لازم است از هواده های پارویی کمک گرفته شود. برای کنترل مصرف خوراک، می بایست سینی های غذا نصب و غذادهی بر اساس تقاضای میگو (Demand feeding) انجام شود تا از تجمع خوراک مصرف نشده که آلوده کننده محیط و افزایش دهنده میزان بار مواد آلی بستر می باشد جلوگیری شود. یادآوری می گردد، عامل بروز بیماری EMS بار بالای مواد آلی است و تغذیه بیش از حد می تواند منجر به افزایش بار مواد آلی بستر گردد. غذادهی بیش از حد مورد نیاز، علاوه بر بالا بردن بار مواد آلی در استخر، می تواند به افزایش میزان نیتروژن (آمونیاکی) تا رسیدن به میزان مضر برای میگوها نیز منجر شود. اگر غذای تر همچون ماهی هرز و یا نرم تنان برای تغذیه میگو استفاده می شود باید مواد استفاده شده عاری از بیماری باشند (به نظر می رسد این بخش از متن، به نوعی اصرار بر روش های سنتی پرورش میگو با نگاهی به آموزه های بهداشتی است. سال هاست نهادهای ناظر بهداشتی و فنی، اجتناب از مصرف اینگونه آیتم های خوراکی را توصیه کرده اند. متأسفانه کشورهایی همچون فیلی پین به عنوان یکی از اعضاء مطرح Seafdec در آبزی پروری، همچنان بر روش های نا ایمن اصرار می ورزند- م).
نوشته: Eleonor A. Tendencia and Victor Emmanuel J. Estilo
ترجمه علی قوام پور
ترویج شیوه های بهینه آبزی پروری (Good Aquaculture Practices, GAP’s)
اجرای ضوابط GAP از مرحله مکان یابی آغاز می شود. اما در مورد کنترل بیماری، به طور کلی چنین فرض می شود که اغلب استخرها ساخته شده و از قبل به بهره برداری رسیده اند. بنابراین، عوامل خطر مربوط به محل استخر، یعنی فاصله نسبت به استخرهای آلوده و یا اندازه استخر در این مورد بسیار قابل اعتنا می باشند.
تلفات ناشی از بیماری لکه سفید
آماده سازی مناسب استخر، مرحله بعدی برای جلوگیری از وقوع EMS است. یکی از عوامل ریسک شناخته شده برای AHPND و WSSV لای برداری است. البته لای برداری یکی از جنبه های GAP محسوب می گردد با این حال، این روش، با ریختن لجن برداشت شده از بستر بر روی دایک استخر صحیح نبوده و به یک ریسک تبدیل می شود. خاک سیاه برداشته شده از بستر استخر معمولاً حاوی مواد سمی، بار آلی بالا و میکروارگانیسم هایی است که می توانند دوباره شسته شده و به استخر بازگردند. بنابراین، خاک سیاه برداشته شده از کف استخر می بایست در جایی به دور از محل استخر ریخته شود.
پس از لای برداری، کف استخر باید شخم زده و خشک گردد تا مواد آلی باقیمانده و سایر مواد سمی اکسید شود و سپس برای از بین بردن میکروارگانیسم های مضر نیاز به آهک پاشی است. آهک پاشی، PH خاک مرطوب را به 11 افزایش می دهد تا میکروارگانیسم های مضر از جمله ویروس ها به طور موثری حذف و غلبه کلنی های ویبریو از سبز به زرد تغییر یابد.
ویبریوهای زرد معمولاً دارای اثر پروبیوتیک می باشند در حالی که ویبریوهای سبز بیماری زا هستند. علاوه بر این، استفاده از آهک در خاک با pH 11 می تواند گونه های ناخواسته را از بین ببرد. اکثر پرورش دهندگان میگو در مقیاس خرد که استخرهای بزرگ در مزارع خود دارند، به دلیل ناهمواری بستر این استخرها قادر به خشک کردن کامل کف نبوده و به واسطه محدودیت های مالی قادر به آهک پاشی به نحو مطلوب نمی باشند.
آهک پاشی استخر پرورش
علاوه بر این، رشد پلانکتون های مطلوب می بایست از طریق کوددهی مناسب تقویت شود. فیتوپلانکتون ها نه تنها کیفیت آب را بهبود می بخشند بلکه سیستم ایمنی میگو را تقویت و آنها را در برابر EMS مقاوم می سازند.
نوشته: Eleonor A. Tendencia and Victor Emmanuel J. Estilo
ترجمه علی قوام پور
با هدف پژوهش در راستای توسعه و یا بهبود اقدامات پیشگیرانه در مقابل بیماری AHPND و WSSV کمک مالی را در اختیار AQD قرار داده است. این مطالعات شامل شناسایی عوامل ریسک و شیوه های دفاعی در کنار تحقیقات مبتنی بر مخازن تکثیر و استخرهای پرورش با هدف کاهش اثرات بیماری AHPND و WSSV در P. monodon پرورشی بوده است. مطالعاتی که در برنامه تحت حمایت JTF انجام شده شامل موارد ذیل بوده است:
در کنار مطالعات همه گیر شناسی و بررسی روش های پیشگیری از بیماری، JTF به تآمین مالی در زمینه تحقیقات در خصوص شیوه های پایش و غربالگری بیماری های میگو انجام داد. در تحقیقی با عنوان " پایش و غربالگری فرامرزی عوامل بیماری زا در میگوهای آب شیرین، P.monodon و P.vannamei" که اخیراً به پایان رسیده بیماری های ویروسی شامل WSSV، IHHNV، TSV و IMNV با استفاده از فنآوری PCR مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج نشان داد که تنها بیماری هایIHHNV و WSSV بر میگوهای پرورشی فیلیپین تأثیر گذاشته اند، در حالی که دو بیماری ویروسی دیگر، یعنی TSV و IMNV برای این کشور غیر بومی (Exotic) محسوب می شوند.
در مطالعه ای که با عنوان" ایجاد و تسریع در مدیریت فوری و موثر در بهداشت ماهی و میگو" در حال انجام است نیز تلاش می شود تا ضمن تعیین " نسخه های DNA/RNA ویروسی در ارگانیسمی که می تواند منجر به بیماری گردد" سطوح آستانه عفونی برای WSSV و سایر عوامل بیماری زا مانند VPAHPND با استفاده از q-PCR مشخص شود.
اما علیرغم شناسایی عوامل خطر و فاکتورهای حفاظت در برابر بیماری های AHPND و WSSV، EMS چنانکه از گنجانیده شدن آن در لیست بیماری های اخطارکردنی در سال 2018 هویداست، همچنان به ایجاد خسارت در صنعت پرورش میگو ادامه می دهد. این امر لزوم توسعه و/یا بهبود و همچنین ترویج اقدامات جدی پیشگیرانه بر علیه EMS شامل اجرای دقیق و مناسب امنیت زیستی و شیوه‌های مطلوب آبزی پروری (GAPs) را مؤکد می سازد.
لازم است رویکرد اکوسیستمی به آبزی پروری برای جلوگیری از بیماری ها توسط پرورش دهندگان خرد میگو که استخرهای آنها نزدیک به هم قرار داشته، از منابع آب مشترک استفاده نموده و بودجه مورد نیاز برای اصلاحات ساختاری در استخر های خود و یا استفاده از پروبیوتیک را ندارند به کار گرفته شود.
نوشته: Eleonor A. Tendencia and Victor Emmanuel J. Estilo
ترجمه: علی قوام پور
در مطالعاتی که توسط تعدادی از محققین انجام شده عواملی که ممکن است خطر ابتلا به AHPND و WSSV را افزایش یا کاهش دهند، اعلام شده است. در میان این عوامل، مواردی مرتبط با ویژگی های استخر، فصل پرورش، پروتکل آماده سازی استخر، مدیریت آب، شیوه پرورش، نهاده ها و پارامترهای آب دیده می شود.
مواردی که در جدول 1 فهرست شده عواملی هستند که خطرات AHPND و WSSV را در Penaeus monodon افزایش می دهند، در حالی که عوامل کاهش دهنده خطرات در جدول 2 ذکر شده است.
