با حلزون ماهی ماریانا آشنا شوید؛ ساکن عمیق‌ترین جای دنیا!

مجله علمی ایلیاد - در تاریکیِ سرگردان‌کننده‌ی درازگودال ماریانا، ماهی‌ای زندگی می‌کند که ساکن عمیق‌ترین جای دنیا است؛ «حلزون ماهی ماریانا».

 

حلزون ماهی‌ها در عمق‌های مختلفی از آب‌های دریا در سراسر دنیا پیدا می‌شوند. این ماهی‌ها در آب‌های عمیق به گروه‌هایی خوشه‌بندی می‌شوند و از سخت‌پوستان کوچک و میگوها تغذیه می‌کنند؛ به این صورت که طعمه را به سمت دهان خود می‌مکند. اطلاعات کمی در مورد نحوه‌ی زندگی این ماهی‌ها در فشارهای شدید آب، موجود است؛ فشار در این اعماق مشابه با ایستادن فیلی بر روی انگشت شستش است. گونه‌های حلزون ماهی که به تازگی کشف شده‌اند، در عمق ۸۰۰۰ متر پایین‌تر از سطح دریا زندگی می‌کنند و بومی درازگودال ماریانا هستند.

دکتر «مکنزی گرینگر»، محقق در دانشگاه واشنگتن گفت: «این ماهی عمیق‌ترین ماهی است که تاکنون از بستر اقیانوس جمع‌آوری شده و خیلی هیجان‌زده‌ایم که نامی رسمی برای آن داریم. این ماهی‌ها برای زندگی در چنین محیط خشنی خیلی قوی به‌نظر نمی‌رسند، اما فوق‌العاده موفق هستند.» دکتر گرینگر و همکارانش در حین سفرهای تحقیقاتی در سال‌های ۲۰۱۴ و ۲۰۱۷، تعداد ۳۷ نمونه حلزون ماهی ماریانا را از اعماق تقریبی ۶،۹۰۰ تا۸۰۰۰ متری، در طول این درازگودال جمع‌آوری کردند.

تحلیل دی‌ان‌ای و اسکن سه‌بُعدی برای تجزیه و تحلیل ساختارهای اسکلتی و بافتی ماهی‌ها، به گروه کمک کردند تا این گونه‌های جدید را شناسایی کنند. از آن زمان به بعد، زیست‌شناسان دریایی موسسه‌ی علوم و تکنولوژی زمین و دریای ژاپن، اثراتی از گونه‌هایی در اعماق ۸،۱۷۸ متر را ثبت کردند که تاکنون بیشترین عمق بوده است.

دکتر «توماس لینلی»، محقق دانشگاه نیوکاسل انگلیس، گفت: «حلزون ماهی‌ها، سازگاری پیدا کرده‌اند که در مقایسه با ماهی‌های دیگر به اعماق بیشتری بروند و بتوانند در گودال‌های عمیق زندگی کنند.» وی ادامه داد: «در اینجا آن‌ها از دست شکارچیان راحت هستند و شکل قیفیِ این گودال به این معنا است که غذای بیشتری در آن یافت می‌شود. طعمه‌های بی‌مهره‌ی زیادی در اینجا وجود دارد و حلزون ماهی‌ها شکارچیان اصلی این گودال محسوب می‌شوند. آن‌ها فعال هستند و خیلی خوب تغذیه می‌کنند».

جزئیات این کشف در مجله‌ی علمی ZooTaxa منتشر شده است .

نوشته: SciNews

ترجمه: سحر الله‌وردی - مجله علمی ایلیاد

بررسی پوست اندازی در میگو

شناسایی مراحل پوست اندازی میگو در زیر میکروسکوپ

تهیه و گردآوری : علی قوام پور

پوست اندازی یکی از مراحل بنیادین برای رشد در بندپایان است . این فرآیند در سخت پوستان توسط هورمون ها کنترل می شود با اینحال تحت تأثیر عوامل متنوع محیطی و فیزیولوژیک و مرحله رشد جانور نیز قرار دارد .

در این رابطه ، فایل پیوست ، حاصل تدوین و گردآوری مطالبی است که در مقالات علمی در کنار فعالیت های عملی در پژوهشکده میگو کشور تهیه شده و جهت آشنایی علاقمندان با این فرآیند بسیار حیاتی در میگوها و سخت پوستان ، به حضور تقدیم می گردد :

لینک دانلود 

جانورانی به شفافیت شیشه

مجله علمی ایران : همه حیوانات در نوع خود قابل توجهند اما بعضی از آنها عجیب و غریبند. شاید ندانید ولی بسیاری از جانوران زمین بدن  بسیار شفافی دارند، طوری که همانند شیشه آن سویشان دیده می‌شود.

بعضی از جانوران بدنی شفاف دارند تا با آن خودشان را استتار کنند و از دست شکارچیان در امان بمانند. به گفته سونک جانسون، دانشمندا آمریکایی، تقریبا تمام حیواناتی که در اقیانوس‌های آزاد زندگی می‌کنند، با ابزارهای مختلفی از جمله دندان، مواد سمی، سرعت بسیار بالای شنا کردن یا ابعاد بسیار کوچکی که دارند، خود را در مقابل شکارچیان‌شان محافظت می‌کنند. و البته بعضی از آنها هم هستند که با بدن شیشه‌ای‌شان از دید شکارچیان در امان می‌مانند.

 

این ماهی مرکب جوان که «sharpear enope» نام دارد، بدن شیشه‌ای و شفاف با نقاط درخشانی دارد که پوشیده از سلول‌های رنگدانه‌ای هستند و در زیر چشمانش قرار دارند و کلا بدن او را به اندامی درخشنده تبدیل کرده‌اند. این نقاط روشن حتی رنگ عوض می‌کنند و به استتار این جانور کمک می‌کنند. این ماهی مرکب در اقیانوس‌های گرمسیر و نیمه‌گرمسیر و در اعماقی بین ۲۰۰ تا ۱۰۰۰ متری یافت می‌شوند.

یک ماهی شیشه‌ای یک جراح ماهی است که در بسیاری از دریاها و اقیانوس‌ها از جمله در اطراف نیوزلند یافت می‌شود. این ماهی گونه مشابهی از ماهی «دوری»، شخصیت انیمیشن «به دنبال نمو/ دوری» است. این ماهی در نهایت تا ۳۰ سانتی‌متر می‌تواند رشد کند و جزو ماهی‌های آکواریومی محبوب است.

شیشه‌سر با نام علمی Macropinna Microstoma گونه‌ای از تیره «چشم‌بشکه‌ای» است. این ماهی سر شفاف و پر از مایعی دارد که واقعا آن را جالب و عجیب کرده است. آنقدر سر این ماهی شفاف است که حتی می‌توان عدسی چشم‌های آن رادید. صورت این ماهی به خودی خود بامزه و حالت مظلومانه و محزونی دارد و نگاه کردن آن آدم را سیر نمی‌کند. جالب است بدانید که دانشمندان سال ۱۹۳۹ این ماهی را شناختند اما نخستین تصویری که توانستند از آن بگیرند سال ۲۰۰۴ بود. زیرا زمانی که این ماهی به سطح آب می‌آید، اثر شفافیت سر آن از بین می‌رود و به همین دلیل دانشمندان قادر به شناسایی آن نمی‌شدند.

مارماهی اروپایی در طول زندگی خود بارها و بارها رنگ عوض می‌کند. قبل از اینکه قسمت کناره‌ها و زیر شکم این مارماهی به رنگ زرد مایل به قهوه‌ای دربیاید، ابتدا شیشه‌ای می‌شود. آنها بعد از پنج تا ۲۰ سال زندگی در آب‌های شور، چشم‌هایشان بزرگ‌تر می‌شود و پهلوهایشان به نقره‌ای متمایل می‌شوند. مارماهی‌های اروپایی یکی از حیوانات عجیب کشف‌شده در کره زمین به شمار می‌آیند و به نام «مارماهی‌های نقره‌ای» نیز شناخته می‌شوند.

این اختاپوس تنها دو سانتی‌متر عرض دارد و به دلیل داشتن بدن شیشه‌ای، تمام اعضای بدنش به خوبی دیده می‌شود. تصویری که در بالا مشاهده می‌کنید، یکی از آنها را در اعماق دریای تاهیتی نشان می‌دهد. نکته جالب در مور این اختاپوس آن است که اعضای بدنش رنگ عوض می‌کنند و به استتار اختاپوس کمک می‌کنند.

تحریک شیمیایی در میگوها ( مقاله)

میگوها بیش از آنکه تحریکات محیطی را از طریق حس بینائی خود دریافت کنند ،وابسته به دریافت شیمیائی یا Chemoreception هستند.این موضوع بویژه در خصوص تغذیه از اهمیت حیاتی بیشتری برخوردار است.مقاله ای که لینک آن در زیر برای استفاده علاقمندان قرار داده شده از منظر آناتومیک(و نه فیزیولوژیک)این موضوع را مورد بررسی قرار داده که امیدوارم مورد استفاده بازدیدکنندگان وبلاگ قرار گیرد.

لینک دانلود

گل خورک ( بوشلمبو)

ماهی گل خورک (Mudskipper) که با نام بوشلمبو نیز شناخته می شود از لحاظ رده بندی علمی، جزو زیر خانواده Oxudercinae و خانواده Gobiida یا گوبی ماهیان می باشد. آنها را ماهیان دوزیست می نامند چرا که قادر به تنفس از هوا نیز هستند و همچنین توسط باله های سینه ای تغییر شکل یافته خود می توانند بر روی خشکی نیز حرکت کنند. گل خورک ها با زندگی در زیستگاه های بین جزر و مدی سازگاری یافته اند و بر خلاف اکثر ماهیان که با پایین آمدن آب (جزر) به طرف دریا رهسپار می شوند، با پنهان شدن در میان علف های دریایی یا درون آبگیرها و حفره هایی که خود ایجاد می کنند در محل بین جزر و مدی باقی می مانند. گل خورک ها هنگامی که در خارج از آب هستند بسیار اکتیو می باشند و فعالیت هایی همچون بالا رفتن از درختان مانگرو، تغذیه، ارتباط با یکدیگر و دفاع از قلمرو در خارج از آب صورت می گیرد.

این ماهیان، در مناطق بین جزر و مدی نواحی گرمسیری و نیمه گرمسیری یافت می شوند و جنگل های مانگرو از زیستگاه های اصلی آنها به شمار می روند. گل خورک ها در طی روند تکامل، سازگاری های جالبی برای زندگی در خشکی دریافت کرده اند. برای مثال در زیر جشم آنها اندامی پیاله مانندی وجود دارد که در حقیقت چین خوردگی پوستی است. این بخش کاسه ای شکل، آب را درون خود ذخیره می کند. هنگامی که ماهی بیرون از آب قرار می گیرد احتمال خشک شدن چشم زیاد می شود، لذا گل خورک در مواقع لازم چشم خود را درون این پیاله فرو برده و مرطوب نگه می دارد.            

     (برگرفته از سایت seabiology.ir)

آیا خورشید عامل خودکشی نهنگ هاست ؟

ناسا درحال بررسی یکی از قدیمی‌ترین معماهای طبیعت است: چرا وال‌ها یا دلفین‌های کاملا سالم به ناگهان قدرت مسیریابی خود را از دست داده و در ساحل دریاها به گل می‌نشینند و جانشان را از دست می‌دهند؟

 به گزارش همشهری آنلاین، از آنجایی که در هربار به گل نشستن وال‌ها یا دلفین‌ها ممکن است صدها وال یا دلفین در سالح به دام بیافتند،‌این معما به موضوعی مهم تبدیل شده و دانشمندان به تازگی مقصر اصلی این رفتار مرگبار ماهی‌های بزرگ را شناسایی کرده‌اند: خورشید.

به گفته آنتی پولکینن از مرکز پروازهای فضایی گودارد ناسا، نظریه‌های مختلفی درباره به گل نشستن این جانداران وجود دارد که یکی از مهم‌ترین آنها مختل شدن امواج مغناطیسی است که دریافت می‌کنند زیرا این جانداران برای مسیریابی از میدان مغناطیسی استفاده می‌کنند.

دانشمندان برای سال‌ها به دنبال توضیح این رویداد ناراحت‌کننده بودند و مداخله تجهیزات مدرن از جمله سیستم‌های سونار با فرکانس پایین که مورد استفاده نیروی دریایی ارتش آمریکا قرار دارد را عامل آن می‌دانستند. اما اگرچه این تجهیزات می‌توانند باعث گیجی وال‌ها یا دلفین‌ها شوند،‌ اما به تنهایی قادر به آن نیستند که این جانداران را در سواحل دریاها به دام بیاندازند.

از این رو محققان به جستجوی پدیده‌ای پرداختند که تاثیر همگانی‌تر و وسیع‌تری نسبت به فعالیت‌های انسانی داشته باشد و در نهایت به فعالیت‌های خورشیدی و اثر آن بر میدان مغناطیسی زمین رسیدند.

مطالعات پیشین بر تاثیر گرانش ماه روی مختل شدن سیستم مکان‌یابی این ماهی‌ها متمرکز شده بودند، اما تاکنون کسی موفق به یافتن ارتباط میان کشش گرانشی ماه و این رویداد‌ها که سالانه تکرار می‌شوند،‌ نشده‌است. از این رو اکنون محققان قصد دارند توفان‌های خورشیدی را به عنوان مقصر اصلی به گل نشستن نهنگ‌ها و دلفین‌ها مورد بررسی قرار دهند.

توفان‌های خورشیدی به واسطه فوران تشعشعات خورشیدی به سوی لایه مگنتوسفر اتمسفر زمین ایجاد می‌شوند، و می‌توانند منجر به از کار افتادن ماهواره‌ها،‌ قطع برق و مختل شدن سیستم جی پی اس شوند. این ذرات باردار به اندازه‌ای قدرتمند هستند که می‌توانند به راحتی به درون بدنه یک فضاپیماها نفوذ کنند و اولین دفاع زمین در برابر این ذرات، لایه حفاظتی مغناطیسی سیاره است که گاه این لایه نیز در برابر قدرت این ذرات کم می‌آورد.

به همین دلیل است که دانشمندان اکنون قصد دارند این توفان‌ها را به عنوان مقصر اصلی مرگ گروهی والها درنظر گرفته و از این دیدگاه روی آنها مطالعه کنند.

به گل نشستن گروهی وال‌ها و دلفین‌ها تقریبا هرسال تکرار می‌شود: در سال 2015 نزدیک به 337 وال مرده در سواحل پاتاگونیا در جنوب شیلی کشف شدند و این پدیده به بزرگترین درگل‌ماندگی وال‌ها در تاریخ تبدیل شد. در سال 2009 نزدیک به 55 نهنگ قاتل در ساحل آفریقای جنوبی به دام افتادند و در سال 2016 نیز نزدیک به 80 وال در خلیج بنگال در سواحل هند در ساحل گیر کردند.