نوشته: Eleonor A. Tendencia and Victor Emmanuel J. Estilo
ترجمه علی قوام پور
پیش از مطالعه این بخش از ترجمه، لازم به یادآوری است، مطالب مندرج در این مقاله حتی المقدور سعی شده در ترجمه نیز منعکس گردد. با این حال در برخی از موارد، مطالبی در مقاله ذکر شده که بنا به دلایل فنی، در پرانتز، توضیحاتی که لازم می دانستم به آن افزوده شده است. ازجمله مواردی که اکیدا بر اساس دستورالعمل های سازمان جهانی بهداشت دام در حال حاضر انجام آن ها مجاز نیست و یا مطالبی که با نتایج تحقیقات نهادهای معتبر، در تناقض است.
یکی دیگر از جنبه های مدیریت بهینه آبزی پروری، مدیریت آب است. آب مورد استفاده برای پرنمودن استخرها، می بایست فیلتر شود تا از ورود ناخواسته ها به استخر که می توانند ناقل عوامل بیماریزا باشند، جلوگیری شود. خطر ناشی از اشتراک منابع آبگیری با سایر مزارع را می توان با احداث استخر ذخیره و رسوبگیر کاهش داد.در استخرهای ذخیره می توان تیلاپیای آب شور و یا انواع صافی ماهیان (Siganids) را ذخیره سازی نمود. آب ذخیره سازی شده با این ماهی ها که به آب سبز (Green water) موسوم است پس از 14 روز آماده ورود به استخرهای پرورش می باشد. مدفوع ماهی های ذخیره سازی شده در آب سبز به عنوان کود مورد استفاده تولیدات طبیعی استخر قرار می گیرد که همانگونه که پیشتر عنوان شد موجب بهبود کیفیت آب استخر و افزایش مقاومت میگو در مقابل EMS خواهد گردید.
استخر آب سبز (Green water) به همراه هواده پاروئی
علاوه بر این، جلبک و موکوس ماهی خواص ضد میکروبی دارند. در صورت عدم استفاده از ماهی در استخر ذخیره، می توان آب را به مدت 28 روز در این ساز نگهداشت تا قبل از ورود به استخر از نظر میکروبی " رسیده" (Mature) گردد. با این حال، پساب استخرهای پرورش میگو بایستی قبل از تخلیه به دریا 14 روز در استخر ماند، حاوی نرم تنان، ماکروجلبک ها یا درختان حرا نگهداری شود (Tendencia و همکاران، 2012 و 2018). نرم تنان، ماکرو جلبک ها و درختان حرا علاوه بر دارا بودن خواص ضد میکروبی (در مورد خواص ضد میکروبی حرا و نرم تنان لازم است به منابع مطمئن رجوع نمود. متاسفانه در متن مقاله چنین رفرنسی ذکر نشده است-م) ، توانایی حذف مواد مغذی از پساب ها را نیز دارند.
اتخاذ سیستم نیمه متراکم/متراکم
استخر پرورش، هرگاه تولیدات طبیعی به شکل مطلوب در آن موجود باشد، آماده ذخیره سازی است. بچه میگوهایی که برای ذخیره سازی انتخاب می شوند می بایست از نظر اندازه، همگن بوده و طبق نتایج آزمایشات تشخیصی، عاری از WSSV و AHPND باشند. لازم است از تراکم بالای ذخیره سازی پرهیز کرد چرا که تراکم بالا موجب آلودگی استخر و ایجاد استرس در میگوها گردیده و این موضوع، میگوها را مستعد ابتلا به EMS خواهد نمود. تراکم بالای ذخیره سازی علاوه بر ایجاد استرس، میزان تماس بین میگوها و در نتیجه سرعت انتقال بیماری و آلودگی را افزایش می دهد.
نگهداری بچه میگو به مدت 15 تا 20 روز در سامانه های نوزادگاهی کمک می کند تا میگوها با محیط جدید (که بر خلاف شرایط کنترل شده در مراکز تکثیر، در معرض بسیاری از میکروارگانیسم ها و طیف وسیعی از پارامترهای محیطی قرار دارند) سازگار شوند. در طول دوره پرورش، عمق آب می بایست در کم عمق ترین بخش استخر حداقل 80 سانتیمتر باشد هرچند عمق مناسب، بیش از 100 سانتیمتر توصیه شده است.
از شفاف شدن آب باید اجتناب کرد چرا که شفافیت آب نه تنها معیاری برای حجم تولیدات طبیعی است بلکه میزان جامدات معلق نیز از این طریق قابل تخمین است. تعویض آب می بایست به حداقل رسیده و صرفا در موارد بحرانی انجام گردد تا از بروز عوامل خطر مرتبط با بیماری EMS از جمله نوسان pH، شوری و دما پرهیز گردد (لازم به ذکر است، در مقالات بسیار منجمله همین مقاله، جدول شماره 1، یکی از عوامل خطر، تعویض آب اندک برشمرده شده است-م).
بعد از هرباز تعویض آب و یا پس از بارندگی می توان از آهک کشاورزی استفاده نمود. به منظور حفظ اکسیژن محلول در محدوده مناسب نیز لازم است از هواده های پارویی کمک گرفته شود. برای کنترل مصرف خوراک، می بایست سینی های غذا نصب و غذادهی بر اساس تقاضای میگو (Demand feeding) انجام شود تا از تجمع خوراک مصرف نشده که آلوده کننده محیط و افزایش دهنده میزان بار مواد آلی بستر می باشد جلوگیری شود. یادآوری می گردد، عامل بروز بیماری EMS بار بالای مواد آلی است و تغذیه بیش از حد می تواند منجر به افزایش بار مواد آلی بستر گردد. غذادهی بیش از حد مورد نیاز، علاوه بر بالا بردن بار مواد آلی در استخر، می تواند به افزایش میزان نیتروژن (آمونیاکی) تا رسیدن به میزان مضر برای میگوها نیز منجر شود. اگر غذای تر همچون ماهی هرز و یا نرم تنان برای تغذیه میگو استفاده می شود باید مواد استفاده شده عاری از بیماری باشند (به نظر می رسد این بخش از متن، به نوعی اصرار بر روش های سنتی پرورش میگو با نگاهی به آموزه های بهداشتی است. سال هاست نهادهای ناظر بهداشتی و فنی، اجتناب از مصرف اینگونه آیتم های خوراکی را توصیه کرده اند. متأسفانه کشورهایی همچون فیلی پین به عنوان یکی از اعضاء مطرح Seafdec در آبزی پروری، همچنان بر روش های نا ایمن اصرار می ورزند- م).
