10 مزیت جلبک ها برای سیاره زمین_ قسمت اول (فیلم)

در اهمیت جلبک ها کم و بیش همگی مواردی رو می دونیم. اما وقتی این موارد به صورت محتوای مولتی مدیا باشه، حلاوت دیگه ای خواهد داشت (حداقل اینجور فکر می کنم و امیدوارم با من موافق باشید). در این زمینه یکی از فیلم های یوتیوب رو (که در اصل زیرنویس نداشت) از طریق یک استارتاپ ایرانی در زمینه IT ، زیرنویس گذاری به انگلیسی کرده و در چند قطعه تهیه کردم که قسمت اولش رو اینجا قرار داده ام. چون تقطیع فیلم به دلخواه من نبوده، قطعا در این زمینه ایراداتی وجود خواهد داشت که انشاالله به بزرگی خودتون ببخشید. ضمنا ذکر این نکته رو لازم می دونم که با توجه به اعلام استارتاپی که تبدیل گفتار به متن رو انجام داده، دقت این برگردان، حدود 80 درصد هست. از این رو طبیعیه که در بعضی موارد، اون چیزی که در فیلم گفته می شه، به متن تبدیل نشده باشه و مغایرت های جزئی وجود خواهد داشت. 

 

لینک دانلود

پرورش میگو در هند، راهکارهای توسعه

پرورش میگو در هند

ابزارهای لازم برای تقویت "حماسه موفقیت"

نوشته: دکتر Manuj Sharma

ترجمه: علی قوام پور

نشریه: Aquaculture Spectrum، ژانویه 2023

پرورش میگوی هند از زمان شروع رشد چشمگیری  را شاهد بوده به نحوی که اکنون هند به یکی از بزرگترین تولیدکنندگان و صادرکنندگان میگو در جهان تبدیل شده است. صادرات میگوی هند (در سال 2022) بیش از 5 میلیارد دلار ارزش داشته و این میزان ارزآوری، زندگی افراد بی شماری را به ویژه در میان جوامع روستایی و ماهیگیران کشور متحول ساخته است.

توسعه پرورش میگو همچنین، فرصت های شغلی زیادی را برای جمعیت روستایی و ساحل نشینان فراهم کرده، وضعیت اجتماعی-اقتصادی آنها را ارتقاء و امنیت غذایی این جمعیت را تأمین نموده است. رشد این صنعت در کشور باعث مهاجرت معکوس و توسعه مشاغل جانبی همچون فروشگاه های مواد غذایی و خواروبارفروشی، تجهیزات الکتریکی، لوازم پزشکی، رستوران ها، پمپ بنزین، خدمات حمل و نقل و چندین مورد دیگر شده است. از این رو، می توان گفت که توسعه پرورش میگو، زندگی مردم روستایی و جوامع ساحل نشین را در سراسر منطقه ساحلی کشور هندوستان تغییر داده و معیشت با کیفیت و مناسبی را برای آنها رقم زده است.

به طور خاص، پرورش میگو بطور مستقیم و غیر مستقیم به ازاء هر هکتار، برای 10 تا 15 نفر شغل ایجاد می کند.  از این رو پرورش‌دهندگان میگو را می‌توان به‌عنوان «کارآفرینان آبزی پرور» درکشور در نظر گرفت که زمینه اشتغال میلیون‌ها نفر را فراهم نموده اند.

علاوه بر این، صنعت پرورش میگو برای جوانان جویای کار، گزینه شغلی مناسبی در بازار کار رقابتی و ناامن موجود فراهم کرده است. از منظر دیگر، 10 درصد از درآمد 5 میلیارد دلاری کشور هند از طریق صادرات میگو، میزان پولی است که این صنعت به جامعه کارگری ارائه نموده است.

پرورش میگو همچنین با ایجاد شغل برای زنان، به ویژه در کارخانه های فرآوری و ایجاد استقلال مالی برای ایشان، زندگی آن ها را در مناطق ساحلی روستایی بهبود بخشیده است.

دستاوردهای صنعت پرورش میگو در هند عمدتاً به دلیل نقش کلیدی حمایتی دولت و نهادهای نظارتی همچون وزارت شیلات، کارگروه ملی توسعه شیلات (NFDB)، سازمان توسعه صادرات محصولات دریایی (MPEDA)، سازمان آبزی پروری ساحلی (CAA) و موسسات زیر مجموعه شورای تحقیقات کشاورزی هند (ICAR) امکان پذیر گردیده است.

مشارکت MPEDA در توسعه پرورش میگو و ارتقای صادرات برای رشد صنعت بسیار مهم بوده و ساختار حاکمیتی CAA در ایجاد چارچوبی که عملکرد مناسب صنعت پرورش میگو شامل مزارع پرورش، کارگاه های تکثیر، کارخانجات خوراک و سایر تأمین کنندگان نهاده ها را تضمین نماید، بسیار ستودنی بوده است.

طرح های اخیر ارائه شده توسط دولت همچون Pradhan Mantri Matsya Sampada Yojana (PMMSY)، که اولین سیاست بزرگ و مستقل کشور هند برای توسعه آبزی پروری است در کنار صندوق توسعه زیرساخت های شیلاتی (FIDF) ارکان تقویت آبزی پروران و دست اندرکاران این صنعت در این فعالیت پرسود را تشکیل داده است.  

رشد سریع هند در تولید میگو پرورشی در سراسر کشورهای پرورش دهنده به خوبی شناخته شده و اکنون این کشور  به عنوان یکی از برجسته ترین تولیدکنندگان میگو در جهان شناخته می شود.

لازم به ذکر است تاکنون تنها سطح را خراشیده ایم (در ابتدای راه هستیم) و با ایجاد زیرساخت های بیشتر، پتانسیل و زمینه مناسبی برای توسعه صنعت و ایجاد فرصت های شغلی بیشتر برای جمعیت رو به رشد در کشور وجود دارد.

با این حال، عوامل خاصی نیازمند توجه و تمرکز بیشتر موجود است تا از پایه گذاری بستری مناسب و مستحکم برای تداوم توسعه صنعت میگو در آینده اطمینان حاصل شود. برخی از عوامل کلیدی و اصلاحات در سیاست‌ گذاری که کشور هند برای تسهیل تجارت در صنعت پرورش میگو به آن نیاز دارد در زیر فهرست شده است.

1. ارتقاء  بازار مصرف داخلی

کشور هند دارای یک میلیارد و 400 میلیون نفر جمعیت است که همچنان رو به رشد بوده و سوءتغذیه در میان اقشار ضعیف جامعه موضوع مهمی است که می بایست به آن رسیدگی شود. اگرچه صادرات برای ایجاد ذخایر ارزی حیاتی است، همه‌گیری COVID-19 و بحران اقتصادی جهانی به ما آموخت که برای مقابله با بحران های مشابه در آینده لازم است خودکفا باشیم.

نخست وزیر کشور هند بر تبدیل این کشور به کشوری مستقل (Aatma Nirbharat) تأکید نموده و بر اساس این چشم انداز  لازم است به ترویج مصرف میگو در بازار  داخلی با شدت بیشتری پرداخته شود چرا که میگو یک وعده غذایی بسیار مغذی، سرشار از پروتئین، دارای چربی های سالم و مواد معدنی است که گنجانده شدن آن در رژیم غذایی خانوار می تواند بر مشکلات مربوط به سوء تغذیه غلبه نماید.

اگر 50 درصد از جمعیت کشور هند سالانه در حدود نیم کیلو میگو مصرف کنند، نیمی از کل تولید فعلی میگو در هند جذب سفره خانوار داخلی شده و این موضوع علاوه بر کاهش وابستگی صنعت به صادرات برای بازاریابی، به پایداری این صنعت معیشت زا کمک خواهد نمود.

برای ترویج مصرف داخلی میگو، ترغیب توسط افراد مشهور، حمایت دولت در قالب یارانه و طرح‌هایی برای کارآفرینان نوپایی که قصد دارند فروش میگو را در قالب دوره گرد بر روی چرخ دستی به فروش برسانند، فروش واسطه ای (B2B)، تأسیس رستوران‌های عرضه غذاهای دریایی، عرضه محصولات با ارزش افزوده یا مشاغل تحویل درب منزل باید به بهترین شکل ممکن مورد حمایت واقع شوند. حتی برای عرضه در کنار سایر غذاهای غیر گیاهی معرفی میگو به جامعه غیر گیاهی کشور اهمیت بیشتری پیدا خواهد نمود. بالطبع افزایش مصرف داخلی از کل صنعت میگو و پرورش دهندگان حفاظت خواهد نمود.

2. آبزی پروری باید هم تراز با کشاورزی در نظر گرفته شده و تعرفه برق مربوط به آن تعدیل گردد.

تقاضا برای در نظر گرفتن آبزی پروری هم تراز با کشاورزی و ارائه کلیه تسهیلات و امتیازات مربوط به بخش کشاورزی برای آبزی پروری، موضوعی مسبوق به سابقه در هند است. حل این موضوع، انقلاب آبی را به معنای واقعی در این کشور آغاز خواهد نمود.

تمامی بانک ها و مؤسسات اعتباری عمده به دلیل فقدان شرایط لازم اعتباری در آبزی پروری و صیادی از حمایت مالی این صنایع خودداری می ورزند. در حال حاضر لازم است آبزی پروری نیز همچون فعالیت کشاورزی تحت حمایت بیمه های محصولات قرار گیرد تا این صنعت در مقابل خسارات ناشی از بیماری ها و بلایای طبیعی حمایت و ایمن گردد.

پرورش میگو برای تولید مداوم و بدون مشکل نیاز به تأمین برق به صورت 24 ساعته در هفت روز هفته دارد. در وضعیت فعلی، تعرفه های دولتی خاص ایالتی، موجب بروز اختلاف در بین پرورش دهندگان گردیده است.

این تفاوت باعث بالا رفتن هزینه تولید برای پرورش دهندگان در برخی استان ها می شود، در حالی که بازار جهانی، میگوی هند را به عنوان محصولی از کشور هند می بیند تا میگوی تولید شده در یک ایالت خاص از این کشور. تعرفه یکسان برق برای تمامی ایالت ها، برای متعادل کردن هزینه تولید و هماهنگی بین پرورش دهندگان، امری لازم به شمار می رود.  

3. اصلاح لایحه سازمان آبزی پروری ساحلی تغییر دهنده بازی خواهد بود

سازمان آبزی پروری ساحلی (CAA) نقش برجسته ای در نظم بخشیدن به صنعت پرورش میگو ایفا نموده است. با این حال، موارد خاصی همچون تسهیل در روند ثبت نام در سامانه وجود دارد که بهتر است به وظایف خود اضافه کنند. در حال حاضر این فرآیند بسیار پیچیده و زمان بر است. این رویه شامل چندین مقام حاکمیتی از چند اداره دولتی گردآمده در کمیته ای در سطح ناحیه است که صدور مجوز برای واحدهای پرورش میگو را بر عهده دارد. در ایجاد هماهنگی و تجمیع اعضاء کمیته و ارائه مجوز برای تعداد زیادی از مزارع، مشکلاتی عملی مشاهده می شود. هرچه این فرآیند آسان‌تر باشد، کار افرادی که قصد توسعه مزارع پرورش میگوی خود را دارند ساده تر خواهد بود. با بهبود فنآوری دیجیتال در کشور، تشریفات ثبت و تمدید مجوزهای مزارع تا حد امکان می بایست به صورت آنلاین انجام شود.

CAA همچنین بایستی الزامات ویژه ای برای مزارع و کارگاه های تکثیر لحاظ نماید. علاوه بر این مراحل ثبت برای احداث مراکز مولد سازی (BMC) را نهایی نموده و این فرآیند را در قانون CAA برای تسهیل در این فعالیت وارد کند. زیر بخش پرورش میگو پس از تصویب قانون آبزی پروری ساحلی در سال 2005 در کنار حفاظت از محیط زیست ساحلی، به طور سازمان یافته ای رشد داشته است. با این حال، شکاف های خاصی در قانون وجود دارد که باید برطرف شود. دولت باید برخی از مقررات قانون آبزی پروری ساحلی 2005 را اصلاح کند تا از طریق تمرکز زدایی، از ثبت سریع مستندات رهگیری و پایش، کنترل مصرف آنتی بیوتیک ها و برطرف شدن تناقضات در قانون اطمینان حاصل نماید.

CAA لایحه اصلاحی را به دولت هند پیشنهاد کرده است. اصلاحات این لایحه باید به این مسائل پرداخته و بخش آبزی پروری را به شیوه ای سازگار با محیط زیست به جایگاه های بالاتر و جدیدتری سوق دهد.

4. سیاست یکپارچه اجاره زمین

برای تحقق انگیزه های PMMSY Yojana (برنامه دولت هند برای حفاظت و مدیریت منابع آب)، کشورهند باید سیاست  اجاره زمین برای تخصیص منابع مربوط به فعالیت های آبزی پروری را به صورت ملی اتخاذ نماید. این امر تمامی صیادان، کارآفرینان و سایر افراد علاقه مند را قادر می سازد تا وارد فعالیت آبزی پروری شوند.

علاوه بر سیاست اجاره زمین برای مزارعی که از آب شیرین و آب شور استفاده می کنند، مجوز اجاره فضا برای کشت قفس در کانال ها، آبگیرها و سایر منابع آب آزاد می بایست در نظر گرفته شود تا در صنعت آبزی پروری تنوع ایجاد شود چراکه:  "تنوع بیشتر در صنعت معادل است با تنوع بیشتر در فرصت های شغلی". آزاد سازی چنین منابعی فرصت هایی را برای توسعه پرورش ماهی نیز ایجاد ساخته و به زودی هند را به "ظرف غذا برای جهان" تبدیل نموده و هم زمان " غذا و منفعت بیشتر برای همه " را موجب خواهد گردید.  

سیستم اجاره زمین برای پرورش در آب لب شور در گجرات به شیوه مناسبی تدوین شده و می توان چنین سیستمی را برای سایر ایالت های کشور هند نیز در نظر گرفت. روش های مشابهی را نیز می توان برای پرورش آبزیان آب شیرین و آب شور در منابع درون سرزمینی (Inland) نیز تدوین کرد.

به طور خلاصه، همیاری افراد، پرورش دهندگان و سایر ذینفعان در سطح ملت و دولت هند می تواند، پرورش میگو و آبزی پروری را به عنوان راه حل مستقیم برای چشم انداز این کشور در راستای تحقق شعار "تولید و صادرات مضاعف در جهت درآمد مضاعف برای پرورش دهندگان" ، مطرح سازد.

 

اقدامات پیشگیرانه برای کاهش بروز AHPND و WSSV در آبزی پروری میگو (بخش پنجم)

 

نوشته: Eleonor A. Tendencia and Victor Emmanuel J. Estilo

ترجمه علی قوام پور

 

ترویج شیوه های بهینه آبزی پروری (Good Aquaculture Practices, GAP’s)

اجرای ضوابط GAP از مرحله مکان یابی آغاز می شود. اما در مورد کنترل بیماری، به طور کلی چنین فرض می شود که اغلب استخرها ساخته شده و از قبل به بهره برداری رسیده اند. بنابراین، عوامل خطر مربوط به محل استخر، یعنی فاصله نسبت به استخرهای آلوده و یا اندازه استخر در این مورد بسیار قابل اعتنا می باشند.

تلفات ناشی از بیماری لکه سفید

آماده سازی مناسب استخر، مرحله بعدی برای جلوگیری از وقوع EMS است. یکی از عوامل ریسک شناخته شده برای AHPND و WSSV لای برداری است. البته لای برداری یکی از جنبه های GAP محسوب می گردد با این حال، این روش، با ریختن لجن برداشت شده از بستر بر روی دایک استخر صحیح نبوده و به یک ریسک تبدیل می شود. خاک سیاه برداشته شده از بستر استخر معمولاً حاوی مواد سمی، بار آلی بالا و میکروارگانیسم هایی است که می توانند دوباره شسته شده و به استخر بازگردند. بنابراین، خاک سیاه برداشته شده از کف استخر می بایست در جایی به دور از محل استخر ریخته شود.

پس از لای برداری، کف استخر باید شخم زده و خشک گردد تا مواد آلی باقیمانده و سایر مواد سمی اکسید شود و سپس برای از بین بردن میکروارگانیسم های مضر نیاز به آهک پاشی است. آهک پاشی، PH خاک مرطوب را به 11 افزایش می دهد تا میکروارگانیسم های مضر از جمله ویروس ها به طور موثری حذف و غلبه کلنی های ویبریو از سبز به زرد تغییر یابد.

ویبریوهای زرد معمولاً دارای اثر پروبیوتیک می باشند در حالی که ویبریوهای سبز بیماری زا هستند. علاوه بر این، استفاده از آهک در خاک با pH 11 می تواند گونه های ناخواسته را از بین ببرد.  اکثر پرورش دهندگان میگو در مقیاس خرد که استخرهای بزرگ در مزارع خود دارند، به دلیل ناهمواری بستر این استخرها قادر به خشک کردن کامل کف نبوده و به واسطه محدودیت های مالی قادر به آهک پاشی به نحو مطلوب نمی باشند.

آهک پاشی استخر پرورش

علاوه بر این، رشد پلانکتون های مطلوب می بایست از طریق کوددهی مناسب تقویت شود. فیتوپلانکتون ها نه تنها کیفیت آب را بهبود می بخشند بلکه سیستم ایمنی میگو را تقویت و آنها را در برابر EMS مقاوم می سازند.

بهترین شیوه های مدیریت در آبزی پروری (BMP’s)- قسمت هشتم

ترجمه : علی قوام پور

 

برنامه ریزی فضایی و پهنه بندی (قسمت سوم)

در فرآیند پهنه بندی، ذینفعان باید اطمینان حاصل کنند که مناطق مناسب برای آبزی پروری را با استفاده از معیارهای زیر به درستی شناسایی نموده اند:

ملاحظات بوم شناختی: مناطق مناسب می بایست دارای منابع آب کافی و با کیفیت مطلوب برای گونه هدف باشند. علاوه بر این، برنامه ریزان باید در مرحله مکان یابی، تأثیر آبزی پروری بر منابع آب، محیط اعماق دریا همچنین مناطق و جمعیت های حساس اکولوژیکی اطراف و چگونگی تأثیر این فعالیت بر سایر کاربران (مانند صیادی و گردشگری) را مدّ نظر قرار دهند.

ملاحظات اقتصادی-اجتماعی: آبزی پروری بهتر است برای به حداقل رسانیدن تعارضات، در مناطقی استقرار یابد که تعداد کمی کاربر (از قبیل کشتیرانی، گردشگری و صیادی) از قبل در آنجا فعالیت داشته باشند. از طرفی، لازم است در این مناطق، زیر ساخت های مطلوب برای تولید (همچون جاده دسترسی و انرژی) و بازارهای تأمین نهاده و عرضه محصولات در دسترس باشد.  

مخاطرات و چالش ها: برنامه ریزان همچنین لازم است از مشکلات و مخاطرات در تمامی مراحل فرآیند تولید (آبزی پروری) و نیز تأثیرات مربوطه، مقیاس  و احتمال وقوع آنها آگاه باشند. برای آبزی پروری در استخر، خطراتی همچون سیل، خشکسالی، سرمازدگی، زلزله، فوران آتشفشان و جریانات جزر و مدی/طوفان و سونامی باید در مرحله پهنه بندی در نظر گرفته شود. برای آبزی پروری در قفس، در مکان یابی باید خطراتی مانند نشت نفت و مواد شیمیایی، رواناب ها، آلودگی، یخ زدگی، طوفان، شکوفائی مضر جلبکی و کاهش اکسیژن در نظر گرفته شود.

پس از مکان یابی، برنامه ریزان باید ظرفیت تحمل (Carrying Capacity) مناطق مورد نظر را تعیین نمایند. در آبزی پروری، ظرفیت تحمل به تعیین حد بالای تولید که با توجه به منابع در دسترس می تواند تولید پایدار را تضمین نماید تا حد زیادی کمک می کند.

انواع اصلی ظرفیت تحمل در آبزی پروری را می توان به شرح ذیل عنوان نمود:

• ظرفیت تحمل فیزیکی: کل مساحت مناسب در یک پهنه آبی برای آبزی پروری را تعیین می نماید.  
• ظرفیت تحمل تولیدی:  محدوده تولید آبزی را در سطح مزرعه تعیین می کند.
• ظرفیت تحمل اکولوژیک: میزان تولیدی را که بدون وارد کردن صدمات جبران‌ناپذیر یا تغییر فرآیندهای بوم‌شناختی بر گونه‌ها، جمعیت‌ها و زیستگاه های اطراف می توان ادامه داد، تخمین می‌زند.
• ظرفیت تحمل اجتماعی: به تخمین حجم فعالیت آبزی پروری را که می توان بدون ایجاد تعارض بین کاربران موجود مورد حمایت قرار داد، می پردازد.

ماهی غذای سلامتی (مادران و نوزادان)

شعار ماهی غذای سلامتی، شعار بیهوده ای نیست. تغذیه از پروتئین سفید آبزیان، مزایای بسیاری برای سلامتی، پیشگیری از بیماری ها و تحریک رشد دارد. این موضوع را می توان در مقالات و تحقیقات انجام شده در سطح جهان، به خوبی سراغ گرفت. تلاش دارم در چند مطلب، شعار ماهی غذای سلامتی را به صورت اینفوگرافی در وبلاگ به اشتراک بگذارم تا سهم بسیار اندکی در اطلاع رسانی در این حوزه ایفا کرده باشم. در این مطلب، اینفوگرافی که ارائه شده، بیشتر بر پایه سلامت مادر و کودک است (منبع: Researchgate).  

 

لینک دانلود

اسپیرولینا، غذایی برای آینده

• اسپیرولینا جلبک میکروسکوپی سبز آبی،  تک سلولی و دارای سلول های فنری شکل است که از زمان پیدایش حیات روی زمین در سیاره ما می زیسته است.
• رنگ سبز این جلبک به واسطه وجود کلروفیل و رنگ آبی آن به دلیل وجود رنگدانه فیکوسیانین می باشد.
• جلبک اسپیرولینا به دلیل ارزش غذایی بالا، غذای اصلی بسیاری از جوامع انسانی به شمار می آمده است.
• اسپیرولینا منبع اصلی پروتئین برای آزتک هایی بوده که برای چندین هزار سال در مکزیکوسیتی زندگی می کردند.
• در تصویر زیر، دلیل ارزش بالای غذایی جلبک اسپیرولینا نشان داده شده است:

 

لینک دانلود

چرخه حیات مگس" سرباز سیاه" (تصویر)

با وجود تهدیدات و چالش های موجود در مسیر تأمین ترکیبات پروتئینی مورد نیاز در ساخت غذای آبزیان، دست اندرکاران این صنعت به سراغ منابع جایگزین رفته اند. یکی از این منابع (که در مطالب بعد بیشتر به آن خواهیم پرداخت) مگس سرباز سیاه یا به اختصار BSF است. در تصویر زیر چرخه حیات این مگس آورده شده است. 

 

 

لینک دانلود

Silvofishery یا Aqua Silviculture چیست؟ (قسمت اول)

Silvofishery: سیستم آبزی پروری هماهنگ با محیط زیست

نوشته: Fumio Takashima (دانشگاه شیلات توکیو، ژاپن)

ترجمه: علی قوام پور

Silvofishery در اصل به معنای آبزی پروری هماهنگ و توأم با حفظ و توسعه رویشگاه های حرّا است (کلمه Silva در لاتین به معنای جنگل به کار برده می شود). بعضا این اصطلاح در مقالات مختلف به شکل Aqua Silviculture ثبت شده است. مقاله مروری زیر، ضمن معرفی این سیستم، ملاحظات مختلف را در زمینه های متنوع این سامانه مورد بررسی قرار داده و در بعضی موارد، مطالب تکمیلی از سایر منابع نیز به متن افزوده شده است.

چکیده:

جنگل‌های حرا از نظر زیست شناسی و اقتصادی بسیار ارزشمند می باشند با این وجود سالانه، از تعداد آن ها کاسته می شود. معمولاً این رویشگاه ها برای تبدیل به محل سکونت جوامع انسانی و یا آبزی پروری آب شور تخریب می شوند. به منظور جلوگیری از تخریب گسترده جنگل‌های حرا، اقداماتی برای احیای آن ها انجام شده که اکثراً به دلیل تعارضات بین کاربران این رویشگاه ها به شکست انجامیده است. برای حل این مشکل، سیستمی موسوم به silvofisheries با هدف بهره برداری در کنار حفظ جنگل های حرّا معرفی شده است. هزینه و بازده این سیستم بسته به مقیاس و گونه های کشت شده و پرورش داده شده متفاوت است.

به منظور حفظ شرایط بهینه در سیستم Silvofishery لازم است موارد ذیل مدّ نظر قرار گیرد:

مکان یابی و طراحی مطلوب، پوشش گیاهی مناسب، ارزش اقتصادی بالای موجودات هدف، کیفیت و کمیت مطلوب آب و شرایط بهینه در پرورش (تراکم مناسب، تغذیه مطلوب و غیره).

مقدمه:

رویشگاه های حرا در امتداد سواحل، از نظر زیست شناختی و اقتصادی حائز اهمیت وافری هستند. این جنگل ها، در مناطق ساحلی، به عنوان محل تخمریزی، نوزادگاهی و مکانی برای تغذیه برای بسیاری از گونه های ماهی و سخت پوستان دارای ارزش بالای اقتصادی نقش حیاتی ایفا می نمایند. علاوه بر این، جنگل های حرا به عنوان سد حفاظتی در برابر طوفان، سیل و فرسایش خاک نیز عمل مطرح می باشند. از درختان موجود در این رویشگاه ها می توان برای تهیه زغال چوب، مصالح ساختمانی و رنگ آمیزی چرم استفاده نمود.

سطح این رویشگاه ها همه ساله در حال کاهش است و اغلب از اراضی مربوط به آن ها جهت سکونت گاه جوامع انسانی و تبدیل به مزارع آبزی پروری استفاده می شود. تخریب جنگل‌های حرا تأثیر زیادی بر فعالیت صید در سواحل و کاهش صید ماهی و میگو داشته است. علاوه بر این، Kapetsky (1987) با اشاره به تغییر الگوی تولیدات شیلاتی از ریزه خواری به پلانکتون خواری در سواحل، به تأثیر بزرگ تخریب جنگل های حرّا در این خصوص اشاره نموده است.  

احیای جنگل های حرا در برخی از کشورهای گرمسیری و نیمه گرمسیری انجام گرفته، اما این اقدامات به دلیل تعارض منافع در استفاده از اراضی به عنوان سکونتگاه های انسانی، کشاورزی، آبزی پروری و یا صنایع، همیشه با موفقیت همراه نبوده است. به همین دلیل و برای حل چنین چالش هایی، سیستمی تحت عنوان Silvofishery که سعی در توأم نمودن کاربری با حفاظت از جنگل های حرّا را داشته معرفی شده است.

تعریف Silvofishery

در لغت نامه وبستر، Silvoculture به عنوان مرحله ای از جنگلداری که مبتنی بر ایجاد، توسعه، مراقبت و کشت درختان جنگلی است، تعریف شده است. بر این اساس سیستم منحصر به فرد آبزی پروری که امکان پرورش آبزیان را با درختان حرّا در یک استخر فراهم می کند را، در اندونزی Silvofishery  می نامند. در زبان محلی کشور اندونزی، به این سیستم tambak tumpangsari به معنی استخر آب لب شور با چند محصول نیز گفته می شود (Tambak به معنی حوضچه و Tumpangsari به معنی کشت مخلوط).

اقدامات پیشگیرانه برای کاهش بروز AHPND و WSSV در آبزی پروری میگو (بخش چهارم)

نوشته: Eleonor A. Tendencia and Victor Emmanuel J. Estilo

ترجمه علی قوام پور

با هدف پژوهش در راستای توسعه و یا بهبود اقدامات پیشگیرانه در مقابل بیماری AHPND و WSSV کمک مالی را در اختیار AQD قرار داده است. این مطالعات شامل شناسایی عوامل ریسک و شیوه های دفاعی در کنار تحقیقات مبتنی بر مخازن تکثیر و استخرهای پرورش با هدف کاهش اثرات بیماری AHPND و WSSV در P. monodon پرورشی بوده است. مطالعاتی که در برنامه تحت حمایت JTF  انجام شده شامل موارد ذیل بوده است:

1. همه گیر شناسی بیماری WSSV در فنآوری های مختلف پرورش میگوی ببری سیاه در فیلیپین
2. استقرار فناوری مدیریتی برای ایجاد محیطی که در برابر بیماری ایمن بوده و منجر به آبزی پروری پایدار گردد
3. همه گیر شناسی بیماری AHPND  در میگوی ببری سیاه
4. آبزی پروری مسئولانه از طریق مدیریت توأم پرورش میگو با حفظ و احیاء رویشگاه های حرّا (Aqua Silviculture).

در کنار مطالعات همه گیر شناسی و بررسی روش های پیشگیری از بیماری، JTF  به تآمین مالی در زمینه تحقیقات در خصوص شیوه های پایش و غربالگری بیماری های میگو انجام داد. در تحقیقی با عنوان " پایش و غربالگری فرامرزی عوامل بیماری زا در میگوهای آب شیرین، P.monodon و P.vannamei"  که اخیراً به پایان رسیده بیماری های ویروسی شامل WSSV، IHHNV، TSV و IMNV با استفاده از فنآوری PCR مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج نشان داد که تنها بیماری هایIHHNV و WSSV بر میگوهای پرورشی فیلیپین تأثیر گذاشته اند، در حالی که دو بیماری ویروسی دیگر، یعنی TSV و IMNV برای این کشور غیر بومی (Exotic) محسوب می شوند.

در مطالعه ای که با عنوان" ایجاد و تسریع در مدیریت فوری و موثر در بهداشت ماهی و میگو" در حال انجام است نیز تلاش می شود تا ضمن تعیین " نسخه های DNA/RNA ویروسی در ارگانیسمی که می تواند منجر به بیماری گردد" سطوح آستانه عفونی برای WSSV و سایر عوامل بیماری زا مانند VPAHPND با استفاده از q-PCR مشخص شود.

اما علیرغم شناسایی عوامل خطر و فاکتورهای حفاظت در برابر بیماری های AHPND و WSSV، EMS چنانکه از گنجانیده شدن آن در لیست بیماری های اخطارکردنی در سال 2018 هویداست، همچنان به ایجاد خسارت در صنعت پرورش میگو ادامه می دهد. این امر لزوم توسعه و/یا بهبود و همچنین ترویج اقدامات جدی پیشگیرانه بر علیه EMS شامل اجرای دقیق و مناسب امنیت زیستی  و شیوه‌های مطلوب آبزی پروری (GAPs) را مؤکد می سازد.

لازم است رویکرد اکوسیستمی به آبزی پروری برای جلوگیری از بیماری ها توسط پرورش دهندگان خرد میگو که استخرهای آنها نزدیک به هم قرار داشته، از منابع آب مشترک استفاده نموده و بودجه مورد نیاز برای اصلاحات ساختاری در استخر های خود و یا استفاده از پروبیوتیک را ندارند به کار گرفته شود.

بهترین شیوه های مدیریت در آبزی پروری (BMP’s)- قسمت هفتم

ترجمه: علی قوام پور

برنامه ریزی فضایی و پهنه بندی (قسمت دوم)

پهنه بندی فعالیت ها در سطح منطقه ای

پهنه بندی، فرآیند شناسایی موقعیت جغرافیایی و گستره آبزی پروری و سایر فعالیت ها در یک منطقه، بر اساس معیارهای بوم شناختی و اجتماعی-اقتصادی است. سیاستگذاران، مقامات دولتی، محققین، گروه‌های پرورش دهندگان، نمایندگان صنعت، مقامات محلی و نهادهای نظارتی، و اعضای جامعه باید مستقیماً در این فرآیند دخیل باشند تا از مشارکت ذینفعان به خوبی نمایندگی شود. منطقه‌بندی هرگاه به درستی انجام شود،  قادر است اثرات منفی زیست‌محیطی، چالش های امنیت زیستی و تعارض منافع بهره برداران را به حداقل برساند.

ضمیمه- تعامل با جوامع شیلاتی: مسائل اقتصادی-اجتماعی

همواره پس از معرفی فعالیت آبزی پروری به یک منطقه، مواردی همچون کاهش عرصه های قابل دسترس برای صیادی، اختلال در مسیرهای ناوبری، نوسان در صید تحویلی در اسکله ها و رقابت با سایر پرورش دهندگان آبزیان دیده شده است.

صیادی در مقیاس خرد غالباً به دلیل اندازه و قدرت شناورهای مورد استفاده، به مناطق نزدیک ساحل محدود می شود. تعارضات پهنه فیمابین بخش صیادی با آبزی پروری احتمالاً در آینده افزایش خواهد یافت چرا که مناطق ساحلی و نزدیک ساحل بطور فزاینده ای رو به کاهش است. تبدیل عرصه ها به استخرهای ساحلی پرورش میگو و ماهی می تواند اراضی عمومی که قبلاً در دسترس صیادان خرد و ماهیگیران مناطق جزر و مدی آبزیان بوده را به شکل خصوصی درآورد.

قفس های نصب شده در منطقه روستایی (اندونزی)

از طرفی، صید از منابع وحشی در بازار با محصولات آبزی پروری پرداخته و این رقابت بر درآمد ماهیگیران و آبزی پروران اثر گذار است. همچنین این موضوع بر تقاضای محصولات آبزیان مؤثر خواهد بود. نتیجه این امر، تنوع بیشتر غذاهای دریائی در دنیا با بهای پائین تر و کاهش نوسان در قیمت ها خواهد بود. با این حال، از منظر شیلاتی، رقابت ایجاد شده در بازار و اثرات آن، به عوامل متعددی همچون گونه های صید و تکنولوژی صید مرتبط، قابلیت جایگزینی محصولات با یکدیگر، مدیریت محلی ماهیگیری و وجود سایر تعاملات (در خصوص عرصه و یا تعارضات بوم شناختی) در خارج از بازار بستگی دارد.