بهترین شیوه های مدیریت در آبزی پروری (BMP's)- قسمت پنجم
ترجمه: علی قوام پور
فصل دوم
مدیریت تعارضات فضایی-مکانی بین کاربران منابع مشترک
محیط زیست دریائی توسط کاربران متعددی مورد استفاده قرار می گیرد (آبزی پروری، گردشگری، شیلات و حمل و نقل دریائی از آن جمله هستند). نیاز و هدف بکارگیری منابع مشترک در این محیط توسط بهره برداران مختلف، تفاوت های چشمگیری داشته و گاه اهداف این کاربران در این زمینه در تعارض مستقیم با یکدیگر قرار می گیرد. تا به امروز، بیشتر برنامه های توسعه ای به صورت موردی و تک بعدی، بدون ملاحظات حداقلی تعاملات و یا نگاه توسعه پایدار در بازه بلند مدت انجام گرفته است.
مثال‌های زیادی نشان می‌دهد که برنامه‌ریزی نامناسب می‌تواند منجر به اثرات نامطلوب زیست‌محیطی، عدم دستیابی به توجیه اقتصادی و/یا بروز تعارضات اجتماعی شود.
برنامه ریزی فضایی-مکانی دریایی فرآیندی سیستماتیک است که طی آن بخش های دولتی و خصوصی در راستای تأثیر گذاری بر توزیع جغرافیائی جمعیت و فعالیت ها همکاری می نمایند. این فرآیند بخشی اساسی برای تضمین توسعه موفق و پایدار آبزی پروری است و تأثیر آن بر کاهش تضاد بین کاربران رقیب و ارتقاء ارزش محیط زیست دریایی به خوبی نشان داده شده است.
تعاملات شیلاتی: تغییر و اصلاح زیستگاه
مناطق ساحلی و دریایی مستقیماً به واسطه تبدیل کاربری و تغییر در اراضی همچون جایگزینی جنگل های حرّا با استخرهای پرورش میگو و یا افزودن ساختارهای مصنوعی (مانند قفس های پرورش و یا طناب های پرورش جلبک های دریایی) در زیستگاه های حساس همچون سواحل مرجانی و بستر علف های دریائی تحت تأثیر فعالیت آبزی پروری قرار دارند. این موضوع می تواند به صورت غیر مستقیم نظیر افزایش بار مواد مغذی، ایجاد سایه و تغییر در جریانات آبی بر این مناطق تأثیر گذار باشد. تخریب زیستگاه های ساحلی و مناطق نوزادگاهی به این شیوه پیامدهای اساسی منفی برای صید از ذخایر وحشی داشته و می بایست تا حد ممکن کاهش یابد. آبزی پروری به عنوان عامل اصلی (دارای سهم 30 درصدی) در تخریب جنگل های حرّا در سراسر منطقه آسیای جنوب شرقی شناخته شده و به همین دلیل، طی روند توسعه، اجرای مکان یابی مناسب از اهمیت ویژه ای برخوردار خواهد بود.
