سیر تحول و کاربردهای ظرفیت بُرد (تحمل) در آبزی‌پروری: دستورکاری برای پژوهش (1)
نوشته: Jenny Weitzman و Ramon Filgueira
دانشگاه: Dalhousie، کانادا
ترجمه: علی قوام پور
قسمت اول: چکیده
ظرفیت تحمل ( Carrying Capacity) امروزه به مفهومی اساسی در چارچوب مدیریت زیست‌محیطی تبدیل شده است. این مفهوم در آبزی‌پروری از دهه ۱۹۶۰ مورد توجه قرار گرفته و مطالعات ویژه ای را با تمرکز بر بررسی محدودیت‌های زیست‌محیطی و تولیدی در توسعه آبزی‌پروری به خود اختصاص داده است. با این حال، مدیریت و سیاست‌گذاری در این حوزه، با چالش‌های نوظهوری در جنبه‌های مختلف زیست‌محیطی و اجتماعی، همچنین نیاز روزافزون به مدیریت اهداف چندگانه در اکوسیستم‌های آبیِ که به طور فزاینده ای پیچیده و در هم تنیده است مواجه می باشد. بنابراین، برای ترویج دیدگاه توسعه پایدار آبزی‌پروری می بایست در نظر داشت که برای رفع این چالش ها چگونه باید ابزارها، روش‌ها و تحقیقات مورد استفاده را برای پشتیبانی از نظام مدیریتی و تصمیم سازی ارتقاء داد. در این مقاله، کاربردهای مفهومی و عملیاتی ظرفیت تحمل مورد بررسی قرار گرفته و چشم‌اندازهای آینده به بحث گذاشته شده است. ظرفیت تحمل برای آبزی‌پروری توسعه طیف وسیعی از مدل‌ها، شاخص‌ها و رویکردها را برای مطالعه روابط بین آبزی‌پروری و اجزاء مختلف اکوسیستم شکل داده است. ظرفیت برد از اهداف مدیریتی متنوعی برای پشتیبانی از جنبه های فیزیکی، تولیدی، اکولوژیکی و اجتماعی پوشش می دهد، هرچند تاکنون تأکید بیشتر بر ظرفیت‌های اکولوژیکی و تولیدی بوده است. این بررسی، نیازها و استراتژی‌های تحقیقاتی را برای پیشبرد روش‌ها و ابزارها و بهبود استفاده از این مفهوم در تصمیم‌گیری های جامع و مبتنی بر اکوسیستم در حوزه آبزی‌پروری معرفی می نماید. این مقاله، دستور کار تحقیقاتی بر اساس پنج رکن اصلی برای ظرفیت تحمل ارائه می‌دهد که در آن (۱) تعیین پیچیدگی سیستم (۲) سیاست گذاری (۳) روش تطبیقی، (۴) ملاحظات بین رشته‌ای و (۵) معناداری عوامل دخیل مورد توجه قرار گرفته است. با افزایش ضریب نفوذ دانش و پرداختن به شکاف‌های موجود در زمینه های مطالعاتی، این دستور کار پیشنهادی می‌تواند به عملیاتی کردن رویکرد جامع در مدیریت پایدار سیستم های آبزی‌پروری کمک نماید.
