از هوشمند سازی مزارع آبزی پروری چه انتظاری داشته باشیم؟ (اینفوگرافی)

بر گرفته از سایت : corpin.com

لینک دانلود

بهترین شیوه های مدیریت آبزی پروری (BMP’s)- قسمت دهم

ترجمه: علی قوام پور

مکان یابی برای مزارع منفرد آبزی پروری

مکان یابی شبیه فرآیند برنامه ریزی منطقه ای اما در محدوده کوچکتر و با جزئیاتی دقیق تر است. طی این فرآیند، جانمائی مزارع مشخص شده، نوع و سیستم آبزی پروری مجاز و گونه پرورشی تعیین و اثرات احتمالی سامانه پیشنهادی آبزی پروری بر محیط اطراف بررسی می شود. هدف از این فرآیند این است که از محل مزارع و مجتمع ها در خصوص تولید حداکثری و اثرات نامطلوب حداقلی در زمینه های اجتماعی و زیست محیطی اطمینان حاصل شود. اگرچه مکان یابی معمولاً توسط بخش خصوصی انجام می شود، اما دولت، ساختار و استانداردهای لازم برای صدور مجوز سایت، کاربری منطقه ای و ارزیابی اثرات زیست محیطی را تعیین و ارائه می نماید.

ایجاد و توسعه مناطق تحت مدیریت آبزی پروری

مرحله نهایی در برنامه ریزی فضایی و مکان یابی، توسعه و ایجاد مناطق تحت مدیریت آبزی پروری (Aquaculture Management Area’s = AMA’s) است.  AMA ها مجموعه ای از پرورش دهندگان و تولیدکنندگان می باشند که در عملیات مدیریتی رایج مشارکت می کنند. در حالی که مدیران مزارع منفرد صرفاً مسئول عملکرد و تولید در مزارع خود هستند، AMAها اهداف و چشم اندازهای مدیریتی مشترکی را برای بهبود تولید و عملکرد تمامی مزارع موجود در منطقه در نظر گرفته و اجرا می نمایند و به طور کلی بر مواردی تمرکز دارند که حل آن ها تنها به شکل جمعی امکان پذیر است (مواردی همچون تعارض منافع کاربران، محدودیت دسترسی به نهاده ها و مدیریت ریسک، پساب، بیماری ها و ...). AMA ها با تعیین اهداف و چشم اندازهای تولید، شیوه های مدیریت مشترک، برنامه های نظارتی و راهبردهای امنیت زیستی، برنامه های مدیریتی را پایه گذاری می نمایند. AMA ها می توانند قدرت مذاکره جمعی، حضور در بازار و اشتراک گذاری اطلاعات را افزایش داده و در عین حال اثرات زیست محیطی و ریسک بیماری ها را کاهش دهند.

مدرسه SCAD در نزدیکی یک اسکله در خلیج ALYUI در اندونزی

لینک مشاهده قسمت نهم

اقدامات پیشگیرانه برای کاهش بروز AHPND و WSSV در پرورش میگو (بخش هفتم)

نوشته: Eleonor A. Tendencia and Victor Emmanuel J. Estilo

ترجمه علی قوام پور

بکارگیری بهینه اقدامات امنیت زیستی

اگرچه امنیت زیستی یکی از اقدامات حفاظتی است که پرورش دهندگان می‌توانند با حذف عوامل بیماریزا و ارگانیسم‌های ناقل از محیط پرورش، برای جلوگیری از بروز بیماری به آن تکیه کنند، اما در مطالعه ای موردی که توسط Tendencia و همکاران (2011) انجام شد، این اقدامات قادر به پیشگیری از شیوع WSSV نگردیدند. این موضوع شاید به این دلیل باشد که در بسیاری از موارد، اقدامات امنیت زیستی در جای مناسب خود و هدفمند مورد استفاده قرار نمی گیرند. با این وجود، بهینه سازی اقدامات امنیت زیستی در استخرها هنوز امری ضروری است. برنامه امنیت زیستی مؤثر مستلزم برنامه ریزی دقیق و اجرای کامل اقدامات مرتبط با آن است.

حذف عوامل بیماری زا در مزرعه پرورش میگو نیازمند دانش فنی و تجربه کافی برای شناسایی مسیرهای مختلف ورود پاتوژن و انسداد آن می باشد، چرا که (چنین فرض می شود که) عوامل بیماریزا تمامی مسیرهای ممکن برای آلوده ساختن جمعیت را در پیش خواهند گرفت.

حتی با فرض اینکه پست لارو میگوی مورد استفاده برای پرورش عاری از عوامل بیماریزای خاص (SPF) باشد، باز هم معمولاً سه مسیر اصلی وجود دارد که یک عامل بیماری زا می تواند به محیط پرورش دسترسی پیدا کند. این عوامل عبارتند از ناقلین خشکی زی (همچون خرچنگ ها، جوندگان و انواع پستانداران نظیر انسان)، ناقلین آبزی (مانند میگوهای وحشی، خرچنگ های شناگر و سایر سخت پوستان وحشی در آب های اطراف) و ناقلین هوازی (همچون پرندگان آبزی).

نسب فنس و توری امنیت زیستی به منظور محصور کردن مزرعه پرورش می‌تواند یکی از راه‌های اصلی جلوگیری از دسترسی ناقلین خشکی زی به مزرعه پرورش محسوب گردد. به این طریق می‌توان از ورود قورباغه‌، انواع جوندگان، گربه‌ و سگ‌ و به دنبال آن گسترش ویروس جلوگیری کرد. همچنین این فنس می تواند از گسترش ویروس توسط پرندگان شب شکار که در ارتفاع پائین پرواز می نمایند جلوگیری کند. به علاوه، این حصار قادر است به عنوان مانعی برای جلوگیری از ورود افراد و یا مواد آلوده به محیط پرورش عمل نماید. بنابراین می بایست تنها یک نقطه دسترسی واحد برای ورود و خروج تعیین شود و این ورودی نیز دارای امکانات ضد عفونی باشد. به این ترتیب پرسنل و ادوات تولید باید قبل از ورود به حصار مزرعه پرورش به طور مناسبی ضدعفونی و سالم سازی شوند.

مناطق بزرگتر را می توان به بخش های کوچکتر تقسیم نمود به شکلی که پرسنل مربوط به هر بخش پیراهن های با رنگ مختلف به تن کنند تا بتوان آن ها را بر اساس مزرعه پرورش مربوطه شناسائی کرد و از ورود پرسنل هر بخش به بخش های دیگر جلوگیری نمود. افرادی که در فرآیند پرورش دخیل نیستند می بایست اکیداً از ورود به منطقه "پاک" پرورش (اماکن واقع شده پس از مرحله ضد عفونی) بازداشته شوند.

افراد دارای پوشش مرطوب و یا حامل هرگونه اقلام خیس می بایست از ورود به مزرعه پرورش منع شوند. نصب توری خرچنگ گیر به ارتفاع 30 سانتیمتر در طول دیواره حائل می تواند از ورود خرچنگ های وحشی ناقل عوامل بیماری زا به درون استخرها جلوگیری نماید.

استفاده از هرنوع غذای تهیه شده از سخت پوستان، چه خام و چه پخته در مزرعه پرورش، می بایست اکیداً ممنوع اعلام شود.

مبانی تکثیر و پرورش میگو (قسمت اول: زیست شناسی میگو، بخش نخست)

با سلام

چند روز قبل جزوه آموزشی دیدم با عنوانی مرتبط با پرورش میگو (به زبان انگلیسی) که اگرچه موارد متنوعی رو در این خصوص پوشش داده بود اما به نظرم اومد جای چند بخش در اون خالیه. در واقع، جزوات قدیمی از این دست، یا مبحث بیوسکوریتی و امنیت زیستی رو به خوبی پوشش نداده اند و یا در جدیدترها، بعضی مبانی همچون مکان یابی، زیست شناسی و اکولوژی در اون ها مغفول مونده. به این فکر افتادم که بخش هایی رو که به نظرم برای تهیه یک جزوه مناسب آموزشی و در عین حال کاربردی به صورت یک مجموعه در بیارم و از اینجا و اونجا به شیوه تألیف در وبلاگ آبزیستان قرار بدم. وقتی بیشتر به مطالب موجود در متون و جزوات منتشر شده نگاه کردم، متوجه شدم تقریبا تمام این مطالب، چه در قالب ارائه های تخصصی و چه متون به زبان اصلی، بارها در سمینارها، وبینارها و ... در اختیتر علاقمندان قرار گرفته و می شه خیلی راحت، یک جزوه کلاسیک " مبانی تکثیر و پرورش میگو" از دل اونا بیرون آورد. این کار رو به شیوه این چندماهه، به صورت مطالب کوتاه که هم "حوصله سر بر" نباشه و هم با توجه به مشغله کاری، خودم از پسش بر بیام منتشر خواهم کرد.

 امیدوارم در وبلاگ آبزیستان، با این کار بتونم سهم سهمی ولو اندک در ارتقاء دانش جامعه محترم آبزی پرور کشور و علاقمندان به این حوزه داشته باشم. در لینک زیر، بخش نخست از مبحث زیست شناسی میگو ( به نام مقدمه)  را تقدیم عزیزان نموده ام.

 

لینک دانلود

اقدامات پیشگیرانه برای کاهش بروز AHPND و WSSV در پرورش میگو (بخش ششم)

نوشته: Eleonor A. Tendencia and Victor Emmanuel J. Estilo

ترجمه علی قوام پور

پیش از مطالعه این بخش از ترجمه، لازم به یادآوری است، مطالب مندرج در این مقاله حتی المقدور سعی شده در ترجمه نیز منعکس گردد. با این حال در برخی از موارد، مطالبی در مقاله ذکر شده که بنا به دلایل فنی، در پرانتز، توضیحاتی که لازم می دانستم به آن افزوده شده است. ازجمله مواردی که اکیدا بر اساس دستورالعمل های سازمان جهانی بهداشت دام در حال حاضر انجام آن ها مجاز نیست و یا مطالبی که با نتایج تحقیقات نهادهای معتبر، در تناقض است.

 

یکی دیگر از جنبه های مدیریت بهینه آبزی پروری، مدیریت آب است. آب مورد استفاده برای پرنمودن استخرها، می بایست فیلتر شود تا از ورود ناخواسته ها به استخر که می توانند ناقل عوامل بیماریزا باشند، جلوگیری شود. خطر ناشی از اشتراک منابع آبگیری با سایر مزارع را می توان با احداث استخر ذخیره و رسوبگیر کاهش داد.در استخرهای ذخیره می توان تیلاپیای آب شور و یا انواع صافی ماهیان (Siganids) را ذخیره سازی نمود. آب ذخیره سازی شده با این ماهی ها که به آب سبز (Green water) موسوم است پس از 14 روز آماده ورود به استخرهای پرورش می باشد. مدفوع ماهی های ذخیره سازی شده در آب سبز به عنوان کود مورد استفاده تولیدات طبیعی استخر قرار می گیرد که همانگونه که پیشتر عنوان شد موجب بهبود کیفیت آب استخر و افزایش مقاومت میگو در مقابل EMS خواهد گردید.

استخر آب سبز (Green water) به همراه هواده پاروئی

علاوه بر این، جلبک و موکوس ماهی خواص ضد میکروبی دارند. در صورت عدم استفاده از ماهی در استخر ذخیره، می توان آب را به مدت 28 روز در این ساز نگهداشت تا قبل از ورود به استخر از نظر میکروبی " رسیده" (Mature) گردد. با این حال، پساب استخرهای پرورش میگو بایستی قبل از تخلیه به دریا 14 روز در استخر ماند، حاوی نرم تنان، ماکروجلبک ها یا درختان حرا نگهداری شود (Tendencia و همکاران، 2012 و 2018). نرم تنان، ماکرو جلبک ها و درختان حرا علاوه بر دارا بودن خواص ضد میکروبی (در مورد خواص ضد میکروبی حرا و نرم تنان لازم است به منابع مطمئن رجوع نمود. متاسفانه در متن مقاله چنین رفرنسی ذکر نشده است-م) ، توانایی حذف مواد مغذی از پساب ها را نیز دارند.

اتخاذ سیستم نیمه متراکم/متراکم

استخر پرورش، هرگاه تولیدات طبیعی به شکل مطلوب در آن موجود باشد، آماده ذخیره سازی است. بچه میگوهایی که برای ذخیره سازی انتخاب می شوند می بایست از نظر اندازه، همگن بوده و طبق نتایج آزمایشات تشخیصی، عاری از WSSV و AHPND باشند. لازم است از تراکم بالای ذخیره سازی پرهیز کرد چرا که تراکم بالا موجب آلودگی استخر و ایجاد استرس در میگوها گردیده و این موضوع، میگوها را مستعد ابتلا به EMS خواهد نمود. تراکم بالای ذخیره سازی علاوه بر ایجاد استرس، میزان تماس بین میگوها و در نتیجه سرعت انتقال بیماری و آلودگی را افزایش می دهد.

نگهداری بچه میگو به مدت 15 تا 20 روز در سامانه های نوزادگاهی کمک می کند تا میگوها با محیط جدید (که بر خلاف شرایط کنترل شده در مراکز تکثیر، در معرض بسیاری از میکروارگانیسم ها و طیف وسیعی از پارامترهای محیطی قرار دارند) سازگار شوند. در طول دوره پرورش، عمق آب می بایست در کم عمق ترین بخش استخر حداقل 80 سانتیمتر باشد هرچند عمق مناسب، بیش از 100 سانتیمتر توصیه شده است.

از شفاف شدن آب باید اجتناب کرد چرا که شفافیت آب نه تنها معیاری برای حجم تولیدات طبیعی است بلکه میزان جامدات معلق نیز از این طریق قابل تخمین است. تعویض آب می بایست به حداقل رسیده و صرفا در موارد بحرانی انجام گردد تا از بروز عوامل خطر مرتبط با بیماری EMS از جمله نوسان pH، شوری و دما پرهیز گردد (لازم به ذکر است، در مقالات بسیار منجمله همین مقاله، جدول شماره 1، یکی از عوامل خطر، تعویض آب اندک برشمرده شده است-م).

بعد از هرباز تعویض آب و یا پس از بارندگی می توان از آهک کشاورزی استفاده نمود. به منظور حفظ اکسیژن محلول در محدوده مناسب نیز لازم است از هواده های پارویی کمک گرفته شود. برای کنترل مصرف خوراک، می بایست سینی های غذا نصب و غذادهی بر اساس تقاضای میگو (Demand feeding) انجام شود تا از تجمع خوراک مصرف نشده که آلوده کننده محیط و افزایش دهنده میزان بار مواد آلی بستر می باشد جلوگیری شود. یادآوری می گردد، عامل بروز بیماری EMS بار بالای مواد آلی است و تغذیه بیش از حد می تواند منجر به افزایش بار مواد آلی بستر گردد. غذادهی بیش از حد مورد نیاز، علاوه بر بالا بردن بار مواد آلی در استخر، می تواند به افزایش میزان نیتروژن (آمونیاکی) تا رسیدن به میزان مضر برای میگوها نیز منجر شود. اگر غذای تر همچون ماهی هرز و یا نرم تنان برای تغذیه میگو استفاده می شود باید مواد استفاده شده عاری از بیماری باشند (به نظر می رسد این بخش از متن، به نوعی اصرار بر روش های سنتی پرورش میگو با نگاهی به آموزه های بهداشتی است. سال هاست نهادهای ناظر بهداشتی و فنی، اجتناب از مصرف اینگونه آیتم های خوراکی را توصیه کرده اند. متأسفانه کشورهایی همچون فیلی پین به عنوان یکی از اعضاء مطرح Seafdec در آبزی پروری، همچنان بر روش های نا ایمن اصرار می ورزند- م).

پرورش میگو در هند، راهکارهای توسعه

پرورش میگو در هند

ابزارهای لازم برای تقویت "حماسه موفقیت"

نوشته: دکتر Manuj Sharma

ترجمه: علی قوام پور

نشریه: Aquaculture Spectrum، ژانویه 2023

پرورش میگوی هند از زمان شروع رشد چشمگیری  را شاهد بوده به نحوی که اکنون هند به یکی از بزرگترین تولیدکنندگان و صادرکنندگان میگو در جهان تبدیل شده است. صادرات میگوی هند (در سال 2022) بیش از 5 میلیارد دلار ارزش داشته و این میزان ارزآوری، زندگی افراد بی شماری را به ویژه در میان جوامع روستایی و ماهیگیران کشور متحول ساخته است.

توسعه پرورش میگو همچنین، فرصت های شغلی زیادی را برای جمعیت روستایی و ساحل نشینان فراهم کرده، وضعیت اجتماعی-اقتصادی آنها را ارتقاء و امنیت غذایی این جمعیت را تأمین نموده است. رشد این صنعت در کشور باعث مهاجرت معکوس و توسعه مشاغل جانبی همچون فروشگاه های مواد غذایی و خواروبارفروشی، تجهیزات الکتریکی، لوازم پزشکی، رستوران ها، پمپ بنزین، خدمات حمل و نقل و چندین مورد دیگر شده است. از این رو، می توان گفت که توسعه پرورش میگو، زندگی مردم روستایی و جوامع ساحل نشین را در سراسر منطقه ساحلی کشور هندوستان تغییر داده و معیشت با کیفیت و مناسبی را برای آنها رقم زده است.

به طور خاص، پرورش میگو بطور مستقیم و غیر مستقیم به ازاء هر هکتار، برای 10 تا 15 نفر شغل ایجاد می کند.  از این رو پرورش‌دهندگان میگو را می‌توان به‌عنوان «کارآفرینان آبزی پرور» درکشور در نظر گرفت که زمینه اشتغال میلیون‌ها نفر را فراهم نموده اند.

علاوه بر این، صنعت پرورش میگو برای جوانان جویای کار، گزینه شغلی مناسبی در بازار کار رقابتی و ناامن موجود فراهم کرده است. از منظر دیگر، 10 درصد از درآمد 5 میلیارد دلاری کشور هند از طریق صادرات میگو، میزان پولی است که این صنعت به جامعه کارگری ارائه نموده است.

پرورش میگو همچنین با ایجاد شغل برای زنان، به ویژه در کارخانه های فرآوری و ایجاد استقلال مالی برای ایشان، زندگی آن ها را در مناطق ساحلی روستایی بهبود بخشیده است.

دستاوردهای صنعت پرورش میگو در هند عمدتاً به دلیل نقش کلیدی حمایتی دولت و نهادهای نظارتی همچون وزارت شیلات، کارگروه ملی توسعه شیلات (NFDB)، سازمان توسعه صادرات محصولات دریایی (MPEDA)، سازمان آبزی پروری ساحلی (CAA) و موسسات زیر مجموعه شورای تحقیقات کشاورزی هند (ICAR) امکان پذیر گردیده است.

مشارکت MPEDA در توسعه پرورش میگو و ارتقای صادرات برای رشد صنعت بسیار مهم بوده و ساختار حاکمیتی CAA در ایجاد چارچوبی که عملکرد مناسب صنعت پرورش میگو شامل مزارع پرورش، کارگاه های تکثیر، کارخانجات خوراک و سایر تأمین کنندگان نهاده ها را تضمین نماید، بسیار ستودنی بوده است.

طرح های اخیر ارائه شده توسط دولت همچون Pradhan Mantri Matsya Sampada Yojana (PMMSY)، که اولین سیاست بزرگ و مستقل کشور هند برای توسعه آبزی پروری است در کنار صندوق توسعه زیرساخت های شیلاتی (FIDF) ارکان تقویت آبزی پروران و دست اندرکاران این صنعت در این فعالیت پرسود را تشکیل داده است.  

رشد سریع هند در تولید میگو پرورشی در سراسر کشورهای پرورش دهنده به خوبی شناخته شده و اکنون این کشور  به عنوان یکی از برجسته ترین تولیدکنندگان میگو در جهان شناخته می شود.

لازم به ذکر است تاکنون تنها سطح را خراشیده ایم (در ابتدای راه هستیم) و با ایجاد زیرساخت های بیشتر، پتانسیل و زمینه مناسبی برای توسعه صنعت و ایجاد فرصت های شغلی بیشتر برای جمعیت رو به رشد در کشور وجود دارد.

با این حال، عوامل خاصی نیازمند توجه و تمرکز بیشتر موجود است تا از پایه گذاری بستری مناسب و مستحکم برای تداوم توسعه صنعت میگو در آینده اطمینان حاصل شود. برخی از عوامل کلیدی و اصلاحات در سیاست‌ گذاری که کشور هند برای تسهیل تجارت در صنعت پرورش میگو به آن نیاز دارد در زیر فهرست شده است.

1. ارتقاء  بازار مصرف داخلی

کشور هند دارای یک میلیارد و 400 میلیون نفر جمعیت است که همچنان رو به رشد بوده و سوءتغذیه در میان اقشار ضعیف جامعه موضوع مهمی است که می بایست به آن رسیدگی شود. اگرچه صادرات برای ایجاد ذخایر ارزی حیاتی است، همه‌گیری COVID-19 و بحران اقتصادی جهانی به ما آموخت که برای مقابله با بحران های مشابه در آینده لازم است خودکفا باشیم.

نخست وزیر کشور هند بر تبدیل این کشور به کشوری مستقل (Aatma Nirbharat) تأکید نموده و بر اساس این چشم انداز  لازم است به ترویج مصرف میگو در بازار  داخلی با شدت بیشتری پرداخته شود چرا که میگو یک وعده غذایی بسیار مغذی، سرشار از پروتئین، دارای چربی های سالم و مواد معدنی است که گنجانده شدن آن در رژیم غذایی خانوار می تواند بر مشکلات مربوط به سوء تغذیه غلبه نماید.

اگر 50 درصد از جمعیت کشور هند سالانه در حدود نیم کیلو میگو مصرف کنند، نیمی از کل تولید فعلی میگو در هند جذب سفره خانوار داخلی شده و این موضوع علاوه بر کاهش وابستگی صنعت به صادرات برای بازاریابی، به پایداری این صنعت معیشت زا کمک خواهد نمود.

برای ترویج مصرف داخلی میگو، ترغیب توسط افراد مشهور، حمایت دولت در قالب یارانه و طرح‌هایی برای کارآفرینان نوپایی که قصد دارند فروش میگو را در قالب دوره گرد بر روی چرخ دستی به فروش برسانند، فروش واسطه ای (B2B)، تأسیس رستوران‌های عرضه غذاهای دریایی، عرضه محصولات با ارزش افزوده یا مشاغل تحویل درب منزل باید به بهترین شکل ممکن مورد حمایت واقع شوند. حتی برای عرضه در کنار سایر غذاهای غیر گیاهی معرفی میگو به جامعه غیر گیاهی کشور اهمیت بیشتری پیدا خواهد نمود. بالطبع افزایش مصرف داخلی از کل صنعت میگو و پرورش دهندگان حفاظت خواهد نمود.

2. آبزی پروری باید هم تراز با کشاورزی در نظر گرفته شده و تعرفه برق مربوط به آن تعدیل گردد.

تقاضا برای در نظر گرفتن آبزی پروری هم تراز با کشاورزی و ارائه کلیه تسهیلات و امتیازات مربوط به بخش کشاورزی برای آبزی پروری، موضوعی مسبوق به سابقه در هند است. حل این موضوع، انقلاب آبی را به معنای واقعی در این کشور آغاز خواهد نمود.

تمامی بانک ها و مؤسسات اعتباری عمده به دلیل فقدان شرایط لازم اعتباری در آبزی پروری و صیادی از حمایت مالی این صنایع خودداری می ورزند. در حال حاضر لازم است آبزی پروری نیز همچون فعالیت کشاورزی تحت حمایت بیمه های محصولات قرار گیرد تا این صنعت در مقابل خسارات ناشی از بیماری ها و بلایای طبیعی حمایت و ایمن گردد.

پرورش میگو برای تولید مداوم و بدون مشکل نیاز به تأمین برق به صورت 24 ساعته در هفت روز هفته دارد. در وضعیت فعلی، تعرفه های دولتی خاص ایالتی، موجب بروز اختلاف در بین پرورش دهندگان گردیده است.

این تفاوت باعث بالا رفتن هزینه تولید برای پرورش دهندگان در برخی استان ها می شود، در حالی که بازار جهانی، میگوی هند را به عنوان محصولی از کشور هند می بیند تا میگوی تولید شده در یک ایالت خاص از این کشور. تعرفه یکسان برق برای تمامی ایالت ها، برای متعادل کردن هزینه تولید و هماهنگی بین پرورش دهندگان، امری لازم به شمار می رود.  

3. اصلاح لایحه سازمان آبزی پروری ساحلی تغییر دهنده بازی خواهد بود

سازمان آبزی پروری ساحلی (CAA) نقش برجسته ای در نظم بخشیدن به صنعت پرورش میگو ایفا نموده است. با این حال، موارد خاصی همچون تسهیل در روند ثبت نام در سامانه وجود دارد که بهتر است به وظایف خود اضافه کنند. در حال حاضر این فرآیند بسیار پیچیده و زمان بر است. این رویه شامل چندین مقام حاکمیتی از چند اداره دولتی گردآمده در کمیته ای در سطح ناحیه است که صدور مجوز برای واحدهای پرورش میگو را بر عهده دارد. در ایجاد هماهنگی و تجمیع اعضاء کمیته و ارائه مجوز برای تعداد زیادی از مزارع، مشکلاتی عملی مشاهده می شود. هرچه این فرآیند آسان‌تر باشد، کار افرادی که قصد توسعه مزارع پرورش میگوی خود را دارند ساده تر خواهد بود. با بهبود فنآوری دیجیتال در کشور، تشریفات ثبت و تمدید مجوزهای مزارع تا حد امکان می بایست به صورت آنلاین انجام شود.

CAA همچنین بایستی الزامات ویژه ای برای مزارع و کارگاه های تکثیر لحاظ نماید. علاوه بر این مراحل ثبت برای احداث مراکز مولد سازی (BMC) را نهایی نموده و این فرآیند را در قانون CAA برای تسهیل در این فعالیت وارد کند. زیر بخش پرورش میگو پس از تصویب قانون آبزی پروری ساحلی در سال 2005 در کنار حفاظت از محیط زیست ساحلی، به طور سازمان یافته ای رشد داشته است. با این حال، شکاف های خاصی در قانون وجود دارد که باید برطرف شود. دولت باید برخی از مقررات قانون آبزی پروری ساحلی 2005 را اصلاح کند تا از طریق تمرکز زدایی، از ثبت سریع مستندات رهگیری و پایش، کنترل مصرف آنتی بیوتیک ها و برطرف شدن تناقضات در قانون اطمینان حاصل نماید.

CAA لایحه اصلاحی را به دولت هند پیشنهاد کرده است. اصلاحات این لایحه باید به این مسائل پرداخته و بخش آبزی پروری را به شیوه ای سازگار با محیط زیست به جایگاه های بالاتر و جدیدتری سوق دهد.

4. سیاست یکپارچه اجاره زمین

برای تحقق انگیزه های PMMSY Yojana (برنامه دولت هند برای حفاظت و مدیریت منابع آب)، کشورهند باید سیاست  اجاره زمین برای تخصیص منابع مربوط به فعالیت های آبزی پروری را به صورت ملی اتخاذ نماید. این امر تمامی صیادان، کارآفرینان و سایر افراد علاقه مند را قادر می سازد تا وارد فعالیت آبزی پروری شوند.

علاوه بر سیاست اجاره زمین برای مزارعی که از آب شیرین و آب شور استفاده می کنند، مجوز اجاره فضا برای کشت قفس در کانال ها، آبگیرها و سایر منابع آب آزاد می بایست در نظر گرفته شود تا در صنعت آبزی پروری تنوع ایجاد شود چراکه:  "تنوع بیشتر در صنعت معادل است با تنوع بیشتر در فرصت های شغلی". آزاد سازی چنین منابعی فرصت هایی را برای توسعه پرورش ماهی نیز ایجاد ساخته و به زودی هند را به "ظرف غذا برای جهان" تبدیل نموده و هم زمان " غذا و منفعت بیشتر برای همه " را موجب خواهد گردید.  

سیستم اجاره زمین برای پرورش در آب لب شور در گجرات به شیوه مناسبی تدوین شده و می توان چنین سیستمی را برای سایر ایالت های کشور هند نیز در نظر گرفت. روش های مشابهی را نیز می توان برای پرورش آبزیان آب شیرین و آب شور در منابع درون سرزمینی (Inland) نیز تدوین کرد.

به طور خلاصه، همیاری افراد، پرورش دهندگان و سایر ذینفعان در سطح ملت و دولت هند می تواند، پرورش میگو و آبزی پروری را به عنوان راه حل مستقیم برای چشم انداز این کشور در راستای تحقق شعار "تولید و صادرات مضاعف در جهت درآمد مضاعف برای پرورش دهندگان" ، مطرح سازد.

 

اقدامات پیشگیرانه برای کاهش بروز AHPND و WSSV در آبزی پروری میگو (بخش پنجم)

 

نوشته: Eleonor A. Tendencia and Victor Emmanuel J. Estilo

ترجمه علی قوام پور

 

ترویج شیوه های بهینه آبزی پروری (Good Aquaculture Practices, GAP’s)

اجرای ضوابط GAP از مرحله مکان یابی آغاز می شود. اما در مورد کنترل بیماری، به طور کلی چنین فرض می شود که اغلب استخرها ساخته شده و از قبل به بهره برداری رسیده اند. بنابراین، عوامل خطر مربوط به محل استخر، یعنی فاصله نسبت به استخرهای آلوده و یا اندازه استخر در این مورد بسیار قابل اعتنا می باشند.

تلفات ناشی از بیماری لکه سفید

آماده سازی مناسب استخر، مرحله بعدی برای جلوگیری از وقوع EMS است. یکی از عوامل ریسک شناخته شده برای AHPND و WSSV لای برداری است. البته لای برداری یکی از جنبه های GAP محسوب می گردد با این حال، این روش، با ریختن لجن برداشت شده از بستر بر روی دایک استخر صحیح نبوده و به یک ریسک تبدیل می شود. خاک سیاه برداشته شده از بستر استخر معمولاً حاوی مواد سمی، بار آلی بالا و میکروارگانیسم هایی است که می توانند دوباره شسته شده و به استخر بازگردند. بنابراین، خاک سیاه برداشته شده از کف استخر می بایست در جایی به دور از محل استخر ریخته شود.

پس از لای برداری، کف استخر باید شخم زده و خشک گردد تا مواد آلی باقیمانده و سایر مواد سمی اکسید شود و سپس برای از بین بردن میکروارگانیسم های مضر نیاز به آهک پاشی است. آهک پاشی، PH خاک مرطوب را به 11 افزایش می دهد تا میکروارگانیسم های مضر از جمله ویروس ها به طور موثری حذف و غلبه کلنی های ویبریو از سبز به زرد تغییر یابد.

ویبریوهای زرد معمولاً دارای اثر پروبیوتیک می باشند در حالی که ویبریوهای سبز بیماری زا هستند. علاوه بر این، استفاده از آهک در خاک با pH 11 می تواند گونه های ناخواسته را از بین ببرد.  اکثر پرورش دهندگان میگو در مقیاس خرد که استخرهای بزرگ در مزارع خود دارند، به دلیل ناهمواری بستر این استخرها قادر به خشک کردن کامل کف نبوده و به واسطه محدودیت های مالی قادر به آهک پاشی به نحو مطلوب نمی باشند.

آهک پاشی استخر پرورش

علاوه بر این، رشد پلانکتون های مطلوب می بایست از طریق کوددهی مناسب تقویت شود. فیتوپلانکتون ها نه تنها کیفیت آب را بهبود می بخشند بلکه سیستم ایمنی میگو را تقویت و آنها را در برابر EMS مقاوم می سازند.

اقدامات پیشگیرانه برای کاهش بروز AHPND و WSSV در آبزی پروری میگو (بخش چهارم)

نوشته: Eleonor A. Tendencia and Victor Emmanuel J. Estilo

ترجمه علی قوام پور

با هدف پژوهش در راستای توسعه و یا بهبود اقدامات پیشگیرانه در مقابل بیماری AHPND و WSSV کمک مالی را در اختیار AQD قرار داده است. این مطالعات شامل شناسایی عوامل ریسک و شیوه های دفاعی در کنار تحقیقات مبتنی بر مخازن تکثیر و استخرهای پرورش با هدف کاهش اثرات بیماری AHPND و WSSV در P. monodon پرورشی بوده است. مطالعاتی که در برنامه تحت حمایت JTF  انجام شده شامل موارد ذیل بوده است:

1. همه گیر شناسی بیماری WSSV در فنآوری های مختلف پرورش میگوی ببری سیاه در فیلیپین
2. استقرار فناوری مدیریتی برای ایجاد محیطی که در برابر بیماری ایمن بوده و منجر به آبزی پروری پایدار گردد
3. همه گیر شناسی بیماری AHPND  در میگوی ببری سیاه
4. آبزی پروری مسئولانه از طریق مدیریت توأم پرورش میگو با حفظ و احیاء رویشگاه های حرّا (Aqua Silviculture).

در کنار مطالعات همه گیر شناسی و بررسی روش های پیشگیری از بیماری، JTF  به تآمین مالی در زمینه تحقیقات در خصوص شیوه های پایش و غربالگری بیماری های میگو انجام داد. در تحقیقی با عنوان " پایش و غربالگری فرامرزی عوامل بیماری زا در میگوهای آب شیرین، P.monodon و P.vannamei"  که اخیراً به پایان رسیده بیماری های ویروسی شامل WSSV، IHHNV، TSV و IMNV با استفاده از فنآوری PCR مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج نشان داد که تنها بیماری هایIHHNV و WSSV بر میگوهای پرورشی فیلیپین تأثیر گذاشته اند، در حالی که دو بیماری ویروسی دیگر، یعنی TSV و IMNV برای این کشور غیر بومی (Exotic) محسوب می شوند.

در مطالعه ای که با عنوان" ایجاد و تسریع در مدیریت فوری و موثر در بهداشت ماهی و میگو" در حال انجام است نیز تلاش می شود تا ضمن تعیین " نسخه های DNA/RNA ویروسی در ارگانیسمی که می تواند منجر به بیماری گردد" سطوح آستانه عفونی برای WSSV و سایر عوامل بیماری زا مانند VPAHPND با استفاده از q-PCR مشخص شود.

اما علیرغم شناسایی عوامل خطر و فاکتورهای حفاظت در برابر بیماری های AHPND و WSSV، EMS چنانکه از گنجانیده شدن آن در لیست بیماری های اخطارکردنی در سال 2018 هویداست، همچنان به ایجاد خسارت در صنعت پرورش میگو ادامه می دهد. این امر لزوم توسعه و/یا بهبود و همچنین ترویج اقدامات جدی پیشگیرانه بر علیه EMS شامل اجرای دقیق و مناسب امنیت زیستی  و شیوه‌های مطلوب آبزی پروری (GAPs) را مؤکد می سازد.

لازم است رویکرد اکوسیستمی به آبزی پروری برای جلوگیری از بیماری ها توسط پرورش دهندگان خرد میگو که استخرهای آنها نزدیک به هم قرار داشته، از منابع آب مشترک استفاده نموده و بودجه مورد نیاز برای اصلاحات ساختاری در استخر های خود و یا استفاده از پروبیوتیک را ندارند به کار گرفته شود.

پرورش متراکم میگو در سیستم بیوفلاک (مقاله)

نویسندگان: دکتر مهدی نادری کوشک، دکتر بابک قائد نیا، دکتر اکبر عباس زاده

امروزه توجه به سیستم‌های آبزی‌پروری متراکم به دلیل افزایش سوددهی، امکان اجرای ایمنی زیستی و کاهش آسیب‌های زیست‌محیطی در حال افزایش است. یکی از سیستم‌هایی که به طور نسبی سودآوری قابل قبولی دارد و هزینه‌های تولید را کاهش می‌دهد، فناوری بیوفلاک است. فناوری بیوفلاک می‌تواند اهداف آبزی پروری پایدار را با استفاده از سیستم بدون تعویض آب دنبال کند. این فناوری به عنوان یک روش جایگزین مؤثر که قادر است اثرات زیست محیطی را کاهش داده و از ورود عامل بیماری جلوگیری نماید، پیشنهاد شده است. این مطالعه به بررسی استفاده از سیستم بیوفلاک برای تولید متراکم میگو و جنبه‌های مختلف این سیستم نوین پرداخته است. در سیستم بیوفلاک، غلظت آمونیاک و نیتریت به طور مؤثری کنترل شده و این امر موجب حفظ سطوح آمونیاک و نیتریت در محدوده قابل قبول برای پرورش میگو حتی در تراکم‌های بالای ذخیره‌سازی می‌گردد. منابع کربنی مثل سلولز، نشاسته، آرد گندم، ملاس و ... به سیستم بیوفلاک اضافه می‌شوند. منابع کربوهیدرات اضافه شده به ستون آب در توده‌سازی زیستی مؤثر هستند. با اضافه کردن منبع کربنی به استخر، باکتری‌ها نیتروژن غیرآلی آب را مصرف نموده و توده میکروبی (بیوفلاک) تولید می‌شود که می‌تواند به عنوان غذا مورد استفاده میگوهای پرورشی قرار گیرد. به نظر می‌رسد که این سیستم برای پرورش میگو در آب‌های غیرمتعارف داخلی و دور از ساحل مناسب می‌باشد اما اجرایی شدن این سیستم در جنوب کشور، مستلزم مطالعه پایلوت می‌باشد که همکاری سازمان شیلات، محققین آبزی‌پروری و پرورش دهندگان میگو را می‌طلبد.

 

لینک دانلود

اقدامات پیشگیرانه پیشنهادی برای مهار سندرم مرگ و میر زودرس در میگو (بخش سوم)

نوشته: Eleonor A. Tendencia and Victor Emmanuel J. Estilo

ترجمه: علی قوام پور

 

در مطالعاتی که توسط تعدادی از محققین انجام شده عواملی که ممکن است خطر ابتلا به AHPND و WSSV را افزایش یا کاهش دهند، اعلام شده است. در میان این عوامل، مواردی مرتبط با ویژگی های استخر، فصل پرورش، پروتکل آماده سازی استخر، مدیریت آب، شیوه پرورش، نهاده ها و پارامترهای آب دیده می شود.

مواردی که در جدول 1 فهرست شده عواملی هستند که خطرات AHPND و WSSV را در Penaeus monodon افزایش می دهند، در حالی که عوامل کاهش دهنده خطرات در جدول 2 ذکر شده است.

 

لینک مشاهده جدول1

لینک مشاهده جدول2