بهترین شیوه های مدیریت آبزی پروری (BMP's)- قسمت دوازدهم

ترجمه: علی قوام پور

3. مدیریت کیفیت آب

آبزی پروری به ندرت در یک منطقه مشخص به عنوان  تنها مصرف کننده منابع آبی می باشد و به همین دلیل مدیریت کاربری های متعدد به صورت یکپارچه امری ضروری است. آب، اصلی ترین منبع مشترک مورد استفاده در آبزی پروری است. لذا، حفظ کیفیت آب در حداقل سطوح کیفی برای مزرعه آبزی پروری و از طرفی مدیریت اثرات ناشی از کاربری های چند گانه و متعدد در دامنه ظرفیت تحمل اکوسیستمی، حائز اهمیت فراوان است.

مفهوم ظرفیت تحمل با مدیریت یکپارچه مبتنی بر اکوسیستم مرتبط بوده و مکمل برنامه ریزی فضایی و پهنه بندی است.

Ross (2013) مراحل مختلف برنامه ریزی فضایی و مدیریت آبزی پروری را بر اساس جدول 1 با رویکردی یکپارچه پیشنهاد نموده است.

جدول1: ویژگی مراحل کلیدی (برآورد پتانسیل تولید، پهنه بندی، مکان یابی و ظرفیت تحمل) در مدیریت برنامه ریزی مکانی برای آبزی پروری (Ross,2013)

لینک مشاهده جدول در اندازه بزرگتر

این مدل، تفاوت ها و ماهیت تکمیل کننده این مراحل را به خوبی نشان داده و طرح مناسبی است که به رشد پایدار کمک نموده و می توان از آن در موضوعات مختلف استفاده نمود.

ظرفیت تحمل در چارچوب نگرش EAA با هدف تعیین محدوده حداکثر تولید در آبزی پروری در یک منطقه مشخص و بر اساس محدودیت های زیست محیطی و اجتماعی تعریف می شود. این شاخص را می توان در مقیاس های مختلف، از سطح مزرعه تا منطقه برآورد نمود. با این حال، در این مطلب تمرکز بر تخمین ظرفیت تحمل در مقیاس گسترده (مناطق بزرگتر از سطح مزرعه پرورش) برای تعمیم به مدیریت یکپارچه آبزی پروری خواهد بود.

روش های مختلفی برای مدیریت یکپارچه به منظور بهبود مدیریت کیفی آب در آبزی پروری ساحلی و آبزی پروری درون سرزمینی بر اساس تعیین تراکم مجاز و یا فواصل بین مزارع تعریف شده است. از آن جمله می توان به (1) تخصیص مناطق معین برای آبزی پروری (AZA) در آمایش سرزمینی و (2) تعیین استانداردهای تعریف شده برای ظرفیت جذب سیستم های ساحلی، دریاچه ها و آبگیرها، به منظور مشخص نمودن حدود مجاز در کیفیت پساب مزارع انفرادی و یا تجمعی مجتمع های آبزی پروری اشاره نمود. در بخش های بعد، هریک از این رویکردهای مدیریتی معرفی شده است.

اقدامات پیشگیرانه برای کاهش بروز AHPND و WSSV در پرورش میگو (بخش نهم)

نوشته: Eleonor A. Tendencia and Victor Emmanuel J. Estilo

ترجمه علی قوام پور

 

تشدید سایر اقدامات پیشگیرانه

استفاده از چاه های عمیق برای تأمین آب استخرهای پرورش، راهکاری بسیار مطلوب است چرا که این منابع آبی اساساً عاری از عوامل بیماری زا می باشند. با این حال، در صورت نیاز به استفاده از آب های سطحی برای پرورش، به منظور آماده سازی و فرآوری آب پیش از استفاده در استخرها، نیاز است استخر ذخیره آب در مزرعه احداث شود. لازم است آب مورد استفاده برای آبگیری، پیش از ورود به استخر، از فیلترهای چشمه ریز عبور نماید تا ناقلین عوامل بیماریزای موجود در آب، از آن حذف شوند. هر استخر می بایست لوازم و تجهیزات مربوط به خود را همچون سشی دیسک، قایق های غذادهی، ظروف نمونه برداری و ... را برای پیشگیری از انتقال آلودگی در اختیار داشته باشد. تجهیزات مورد استفاده در پایش میدانی پارامترهای آب استخرها نیز باید پس از هر بار استفاده به طور مناسب ضد عفونی شوند.

پرندگان به دلیل توانایی در جابجایی از مزرعه ای به مزرعه دیگر به یکی از نگرانی های اصلی در پرورش میگو تبدیل شده اند و به دلیل عادت به تغذیه از میگوهای ضعیف و بی حال از استخرهای مجاور که در معرض بیماری قرار گرفته اند، این قابلیت را خواهند داشت که ویروس ها و سایر عوامل بیماریزا را با سرعت بالا منتشر سازند. دستگاه ها و تجهیزات متواری کننده پرندگان به ویژه توری ها و ریسمان های مقاوم به اشعه UV، در جلوگیری از ورود پرندگان به محدوده استخرهای پرورش، بسیار مؤثرند.

استفاده از Birdnet در بالای استخر پرورش میگو برای ممانعت از ورود پرندگان به محیط پرورش

درختان و رستنی هایی که می توانند به عنوان پناهگاه پرندگان در درون مزرعه عمل نمایند نیز می بایست از محیط مزرعه حذف شوند. علاوه بر این سایر ساختارهای عمودی غیر ضروری در مزرعه که پرندگان می توانند بر روی آن ها بنشینند نیز باید به حداقل رسیده و یا حذف شوند.

استفاده از پوشش های پلی اتیلن (HDPE) نیز امکان آماده سازی سریعتر (و مطمئن تر) استخر را فراهم و نیاز به تعمیر و ترمیم دیواره ها در بین دو دوره پرورش را کاهش خواهد داد. در بستر استخرهای دارای پوشش HDPE به دلیل حفاظت در برابر شسته شدن کف و دیواره ها در طول دوره پرورش، لجن کمتری تجمع پیدا می کند. به این ترتیب، محیط کشت مناسب برای عوامل بیماریزا در بستر ایجاد نگردیده و برای پرورش میگو، فضای مناسب تری ایجاد خواهد شد.

با این حال، برای اجرای مؤثر این اقدامات، لازم است پروتکل های امنیت زیستی در مزرعه به صورت هفتگی (و یا با هر تناوب مطلوب در فواصل زمانی مشخص) به صورت مستقل انجام شود تا از هرگونه خطا در حفاظت از مزرعه پرورش در مقابل عوامل بیماریزا پرهیز به عمل آید. اجرای این ممیزی ها و نظارت های دوره ای کمک می کند تا از اجرای صحیح تمامی پروتکل ها و روندهای امنیت زیستی اطمینان حاصل شود.

مبانی تکثیر و پرورش میگو (قسمت اول: زیست شناسی میگو، بخش سوم)

ظرف چند روز گذشته، تأخیر اندکی در تداوم مطلب آموزشی زیست شناسی میگو، از سلسله بحث های مبانی تکثیر و پرورش میگو حادث شد که دلیلش، جستجو برای یک منبع قابل استناد و معتبر برای ادامه بحث باشه به نحوی که اولا، مطالبش عمومی و شامل تمام سخت پوستان نباشه و ثانیا، حرف تازه ای رو تقدیم علاقمندان کنه. به همین دلیل، مطلبی که در زیر، لینکش رو به اشتراک گذاشته ام، تا حد زیادی جنبه تألیفی داره و گردآوری شده از منابع متنوع فارسی و انگلیسی است. 

لینک دانلود

اقدامات پیشگیرانه برای کاهش بروز AHPND و WSSV در پرورش میگو (بخش هشتم)

نوشته: Eleonor A. Tendencia and Victor Emmanuel J. Estilo

ترجمه علی قوام پور

اتخاذ رویکرد اکوسیستمی برای مدیریت سامانه های پرورش گسترده

پرورش دهندگان میگو در مقیاس خرد، معمولا دارای استخرهای بزرگی (بیش از یک هکتار) هستند که این استخرها در فاصله کمی از یکدیگر احداث شده، فاقد استخر ذخیره و یا رسوبگیر و دارای منابع آبگیری و تخلیه مشترک با سایر مزارع می باشند. این مزارع در مقایسه با مزارع فعال در سامانه های متراکم و نیمه متراکم که متعلق به شرکت های دارای توان مالی برای اجرای نوآوری ها و اصلاحات، بیشتر در معرض خطر بروز EMS می باشند.

یکی از رویکردها در اعمال اقدامات پیشگیرانه در برابر EMS در این سامانه ها، اتخاذ نگرش اکوسیستمی به مدیریت آبزی پروری (Ecosystem Approach to Aquaculture Management= EAAM) است.  این رویکرد مبتنی بر آئین نامه اجرایی فائو برای ماهیگیری مسئولانه بوده، و به ویژه در سامانه های آبزی پروری فعال با بکارگیری منابع آبی مشترک بسیار واجد اهمیت است.

نخستین گام در EAAM برای پیشگیری از بیماری ها، شناسایی منطقه تحت مدیریت آبزی پروری (AMA) است که ممکن است شامل تمامی منطقه و مجتمع آبزی پروری و یا مزارع/استخرهای منتخب در هر سایت باشد که گروه بندی و یا خوشه بندی شده و طرح مشخصی را برای مدیریت آبزی پروری لحاظ نموده اند.  منطقه آبزی پروری می تواند شامل سامانه آب شناختی (هیدرولوژیک) باشد که قسمتی و یا تمامی پساب مزارع در منطقه تحت مدیریت آبزی پروری و یا گروه های متشکل در یک مجتمع به آن وارد می شود (فائو و بانک جهانی، 2015).

از آنجا که تمامی مزارع فعال AMA در افزایش بار مواد مغذی و همچنین افزایش احتمال شیوع بیماری ها و سایر اثرات ناشی از این فعالیت آبزی پروری سهیم می باشند، ضروری است نوعی از مدیریت جمعی در این مناطق اعمال شوند. با این حال نوع و شکل چنین مدیریتی می بایست با اجماع فعالین در آبزی پروری در چنین مناطقی همراه باشد تا تأثیر تجمعی فعالیت مزارع بر محیط اطراف به حداقل برسد. مزارع / استخرهای واقع در AMA بایستی سهم مدیریت خود در این مناطق ایفا و همزمان فعالیت آبزی پروری در مزرعه را نیز اجرا نمایند. به عبارتی، ذخیره سازی استخرها لازم است در بازه زمانی مشخص، با استفاده از پست لارو تهیه شده از منابع مشابه (در این مورد نهایت احتیاط باید صورت پذیرد-م) انجام، تعویض آب با هماهنگی سایر مزارع گروه به عمل آمده، مدیریت غذادهی و تهیه خوراک مشابه بوده و زمان برداشت نیز، همزمان تعیین گردد. این فرآیند موجب حاظت از محیط زیست و کاهش احتمال بروز و شیوع EMS خواهد شد. روند اجرای این طرح دائما می بایست تحت پایش و بررسی مداوم باشد تا در صورت نیاز تغییرات و یا تعدیل هایی به ویژه بسته به موارد امنیت زیستی و یا اثرات اجتماعی و زیست محیطی در آن اعمال شود.   

لینک مشاهده قسمت هفتم

پوستر تغذیه میگو

 

لینک دانلود

از هوشمند سازی مزارع آبزی پروری چه انتظاری داشته باشیم؟ (اینفوگرافی)

بر گرفته از سایت : corpin.com

لینک دانلود

بهترین شیوه های مدیریت آبزی پروری (BMP’s)- قسمت دهم

ترجمه: علی قوام پور

مکان یابی برای مزارع منفرد آبزی پروری

مکان یابی شبیه فرآیند برنامه ریزی منطقه ای اما در محدوده کوچکتر و با جزئیاتی دقیق تر است. طی این فرآیند، جانمائی مزارع مشخص شده، نوع و سیستم آبزی پروری مجاز و گونه پرورشی تعیین و اثرات احتمالی سامانه پیشنهادی آبزی پروری بر محیط اطراف بررسی می شود. هدف از این فرآیند این است که از محل مزارع و مجتمع ها در خصوص تولید حداکثری و اثرات نامطلوب حداقلی در زمینه های اجتماعی و زیست محیطی اطمینان حاصل شود. اگرچه مکان یابی معمولاً توسط بخش خصوصی انجام می شود، اما دولت، ساختار و استانداردهای لازم برای صدور مجوز سایت، کاربری منطقه ای و ارزیابی اثرات زیست محیطی را تعیین و ارائه می نماید.

ایجاد و توسعه مناطق تحت مدیریت آبزی پروری

مرحله نهایی در برنامه ریزی فضایی و مکان یابی، توسعه و ایجاد مناطق تحت مدیریت آبزی پروری (Aquaculture Management Area’s = AMA’s) است.  AMA ها مجموعه ای از پرورش دهندگان و تولیدکنندگان می باشند که در عملیات مدیریتی رایج مشارکت می کنند. در حالی که مدیران مزارع منفرد صرفاً مسئول عملکرد و تولید در مزارع خود هستند، AMAها اهداف و چشم اندازهای مدیریتی مشترکی را برای بهبود تولید و عملکرد تمامی مزارع موجود در منطقه در نظر گرفته و اجرا می نمایند و به طور کلی بر مواردی تمرکز دارند که حل آن ها تنها به شکل جمعی امکان پذیر است (مواردی همچون تعارض منافع کاربران، محدودیت دسترسی به نهاده ها و مدیریت ریسک، پساب، بیماری ها و ...). AMA ها با تعیین اهداف و چشم اندازهای تولید، شیوه های مدیریت مشترک، برنامه های نظارتی و راهبردهای امنیت زیستی، برنامه های مدیریتی را پایه گذاری می نمایند. AMA ها می توانند قدرت مذاکره جمعی، حضور در بازار و اشتراک گذاری اطلاعات را افزایش داده و در عین حال اثرات زیست محیطی و ریسک بیماری ها را کاهش دهند.

مدرسه SCAD در نزدیکی یک اسکله در خلیج ALYUI در اندونزی

لینک مشاهده قسمت نهم

اقدامات پیشگیرانه برای کاهش بروز AHPND و WSSV در پرورش میگو (بخش هفتم)

نوشته: Eleonor A. Tendencia and Victor Emmanuel J. Estilo

ترجمه علی قوام پور

بکارگیری بهینه اقدامات امنیت زیستی

اگرچه امنیت زیستی یکی از اقدامات حفاظتی است که پرورش دهندگان می‌توانند با حذف عوامل بیماریزا و ارگانیسم‌های ناقل از محیط پرورش، برای جلوگیری از بروز بیماری به آن تکیه کنند، اما در مطالعه ای موردی که توسط Tendencia و همکاران (2011) انجام شد، این اقدامات قادر به پیشگیری از شیوع WSSV نگردیدند. این موضوع شاید به این دلیل باشد که در بسیاری از موارد، اقدامات امنیت زیستی در جای مناسب خود و هدفمند مورد استفاده قرار نمی گیرند. با این وجود، بهینه سازی اقدامات امنیت زیستی در استخرها هنوز امری ضروری است. برنامه امنیت زیستی مؤثر مستلزم برنامه ریزی دقیق و اجرای کامل اقدامات مرتبط با آن است.

حذف عوامل بیماری زا در مزرعه پرورش میگو نیازمند دانش فنی و تجربه کافی برای شناسایی مسیرهای مختلف ورود پاتوژن و انسداد آن می باشد، چرا که (چنین فرض می شود که) عوامل بیماریزا تمامی مسیرهای ممکن برای آلوده ساختن جمعیت را در پیش خواهند گرفت.

حتی با فرض اینکه پست لارو میگوی مورد استفاده برای پرورش عاری از عوامل بیماریزای خاص (SPF) باشد، باز هم معمولاً سه مسیر اصلی وجود دارد که یک عامل بیماری زا می تواند به محیط پرورش دسترسی پیدا کند. این عوامل عبارتند از ناقلین خشکی زی (همچون خرچنگ ها، جوندگان و انواع پستانداران نظیر انسان)، ناقلین آبزی (مانند میگوهای وحشی، خرچنگ های شناگر و سایر سخت پوستان وحشی در آب های اطراف) و ناقلین هوازی (همچون پرندگان آبزی).

نسب فنس و توری امنیت زیستی به منظور محصور کردن مزرعه پرورش می‌تواند یکی از راه‌های اصلی جلوگیری از دسترسی ناقلین خشکی زی به مزرعه پرورش محسوب گردد. به این طریق می‌توان از ورود قورباغه‌، انواع جوندگان، گربه‌ و سگ‌ و به دنبال آن گسترش ویروس جلوگیری کرد. همچنین این فنس می تواند از گسترش ویروس توسط پرندگان شب شکار که در ارتفاع پائین پرواز می نمایند جلوگیری کند. به علاوه، این حصار قادر است به عنوان مانعی برای جلوگیری از ورود افراد و یا مواد آلوده به محیط پرورش عمل نماید. بنابراین می بایست تنها یک نقطه دسترسی واحد برای ورود و خروج تعیین شود و این ورودی نیز دارای امکانات ضد عفونی باشد. به این ترتیب پرسنل و ادوات تولید باید قبل از ورود به حصار مزرعه پرورش به طور مناسبی ضدعفونی و سالم سازی شوند.

مناطق بزرگتر را می توان به بخش های کوچکتر تقسیم نمود به شکلی که پرسنل مربوط به هر بخش پیراهن های با رنگ مختلف به تن کنند تا بتوان آن ها را بر اساس مزرعه پرورش مربوطه شناسائی کرد و از ورود پرسنل هر بخش به بخش های دیگر جلوگیری نمود. افرادی که در فرآیند پرورش دخیل نیستند می بایست اکیداً از ورود به منطقه "پاک" پرورش (اماکن واقع شده پس از مرحله ضد عفونی) بازداشته شوند.

افراد دارای پوشش مرطوب و یا حامل هرگونه اقلام خیس می بایست از ورود به مزرعه پرورش منع شوند. نصب توری خرچنگ گیر به ارتفاع 30 سانتیمتر در طول دیواره حائل می تواند از ورود خرچنگ های وحشی ناقل عوامل بیماری زا به درون استخرها جلوگیری نماید.

استفاده از هرنوع غذای تهیه شده از سخت پوستان، چه خام و چه پخته در مزرعه پرورش، می بایست اکیداً ممنوع اعلام شود.

مبانی تکثیر و پرورش میگو (قسمت اول: زیست شناسی میگو، بخش نخست)

با سلام

چند روز قبل جزوه آموزشی دیدم با عنوانی مرتبط با پرورش میگو (به زبان انگلیسی) که اگرچه موارد متنوعی رو در این خصوص پوشش داده بود اما به نظرم اومد جای چند بخش در اون خالیه. در واقع، جزوات قدیمی از این دست، یا مبحث بیوسکوریتی و امنیت زیستی رو به خوبی پوشش نداده اند و یا در جدیدترها، بعضی مبانی همچون مکان یابی، زیست شناسی و اکولوژی در اون ها مغفول مونده. به این فکر افتادم که بخش هایی رو که به نظرم برای تهیه یک جزوه مناسب آموزشی و در عین حال کاربردی به صورت یک مجموعه در بیارم و از اینجا و اونجا به شیوه تألیف در وبلاگ آبزیستان قرار بدم. وقتی بیشتر به مطالب موجود در متون و جزوات منتشر شده نگاه کردم، متوجه شدم تقریبا تمام این مطالب، چه در قالب ارائه های تخصصی و چه متون به زبان اصلی، بارها در سمینارها، وبینارها و ... در اختیتر علاقمندان قرار گرفته و می شه خیلی راحت، یک جزوه کلاسیک " مبانی تکثیر و پرورش میگو" از دل اونا بیرون آورد. این کار رو به شیوه این چندماهه، به صورت مطالب کوتاه که هم "حوصله سر بر" نباشه و هم با توجه به مشغله کاری، خودم از پسش بر بیام منتشر خواهم کرد.

 امیدوارم در وبلاگ آبزیستان، با این کار بتونم سهم سهمی ولو اندک در ارتقاء دانش جامعه محترم آبزی پرور کشور و علاقمندان به این حوزه داشته باشم. در لینک زیر، بخش نخست از مبحث زیست شناسی میگو ( به نام مقدمه)  را تقدیم عزیزان نموده ام.

 

لینک دانلود

اقدامات پیشگیرانه برای کاهش بروز AHPND و WSSV در پرورش میگو (بخش ششم)

نوشته: Eleonor A. Tendencia and Victor Emmanuel J. Estilo

ترجمه علی قوام پور

پیش از مطالعه این بخش از ترجمه، لازم به یادآوری است، مطالب مندرج در این مقاله حتی المقدور سعی شده در ترجمه نیز منعکس گردد. با این حال در برخی از موارد، مطالبی در مقاله ذکر شده که بنا به دلایل فنی، در پرانتز، توضیحاتی که لازم می دانستم به آن افزوده شده است. ازجمله مواردی که اکیدا بر اساس دستورالعمل های سازمان جهانی بهداشت دام در حال حاضر انجام آن ها مجاز نیست و یا مطالبی که با نتایج تحقیقات نهادهای معتبر، در تناقض است.

 

یکی دیگر از جنبه های مدیریت بهینه آبزی پروری، مدیریت آب است. آب مورد استفاده برای پرنمودن استخرها، می بایست فیلتر شود تا از ورود ناخواسته ها به استخر که می توانند ناقل عوامل بیماریزا باشند، جلوگیری شود. خطر ناشی از اشتراک منابع آبگیری با سایر مزارع را می توان با احداث استخر ذخیره و رسوبگیر کاهش داد.در استخرهای ذخیره می توان تیلاپیای آب شور و یا انواع صافی ماهیان (Siganids) را ذخیره سازی نمود. آب ذخیره سازی شده با این ماهی ها که به آب سبز (Green water) موسوم است پس از 14 روز آماده ورود به استخرهای پرورش می باشد. مدفوع ماهی های ذخیره سازی شده در آب سبز به عنوان کود مورد استفاده تولیدات طبیعی استخر قرار می گیرد که همانگونه که پیشتر عنوان شد موجب بهبود کیفیت آب استخر و افزایش مقاومت میگو در مقابل EMS خواهد گردید.

استخر آب سبز (Green water) به همراه هواده پاروئی

علاوه بر این، جلبک و موکوس ماهی خواص ضد میکروبی دارند. در صورت عدم استفاده از ماهی در استخر ذخیره، می توان آب را به مدت 28 روز در این ساز نگهداشت تا قبل از ورود به استخر از نظر میکروبی " رسیده" (Mature) گردد. با این حال، پساب استخرهای پرورش میگو بایستی قبل از تخلیه به دریا 14 روز در استخر ماند، حاوی نرم تنان، ماکروجلبک ها یا درختان حرا نگهداری شود (Tendencia و همکاران، 2012 و 2018). نرم تنان، ماکرو جلبک ها و درختان حرا علاوه بر دارا بودن خواص ضد میکروبی (در مورد خواص ضد میکروبی حرا و نرم تنان لازم است به منابع مطمئن رجوع نمود. متاسفانه در متن مقاله چنین رفرنسی ذکر نشده است-م) ، توانایی حذف مواد مغذی از پساب ها را نیز دارند.

اتخاذ سیستم نیمه متراکم/متراکم

استخر پرورش، هرگاه تولیدات طبیعی به شکل مطلوب در آن موجود باشد، آماده ذخیره سازی است. بچه میگوهایی که برای ذخیره سازی انتخاب می شوند می بایست از نظر اندازه، همگن بوده و طبق نتایج آزمایشات تشخیصی، عاری از WSSV و AHPND باشند. لازم است از تراکم بالای ذخیره سازی پرهیز کرد چرا که تراکم بالا موجب آلودگی استخر و ایجاد استرس در میگوها گردیده و این موضوع، میگوها را مستعد ابتلا به EMS خواهد نمود. تراکم بالای ذخیره سازی علاوه بر ایجاد استرس، میزان تماس بین میگوها و در نتیجه سرعت انتقال بیماری و آلودگی را افزایش می دهد.

نگهداری بچه میگو به مدت 15 تا 20 روز در سامانه های نوزادگاهی کمک می کند تا میگوها با محیط جدید (که بر خلاف شرایط کنترل شده در مراکز تکثیر، در معرض بسیاری از میکروارگانیسم ها و طیف وسیعی از پارامترهای محیطی قرار دارند) سازگار شوند. در طول دوره پرورش، عمق آب می بایست در کم عمق ترین بخش استخر حداقل 80 سانتیمتر باشد هرچند عمق مناسب، بیش از 100 سانتیمتر توصیه شده است.

از شفاف شدن آب باید اجتناب کرد چرا که شفافیت آب نه تنها معیاری برای حجم تولیدات طبیعی است بلکه میزان جامدات معلق نیز از این طریق قابل تخمین است. تعویض آب می بایست به حداقل رسیده و صرفا در موارد بحرانی انجام گردد تا از بروز عوامل خطر مرتبط با بیماری EMS از جمله نوسان pH، شوری و دما پرهیز گردد (لازم به ذکر است، در مقالات بسیار منجمله همین مقاله، جدول شماره 1، یکی از عوامل خطر، تعویض آب اندک برشمرده شده است-م).

بعد از هرباز تعویض آب و یا پس از بارندگی می توان از آهک کشاورزی استفاده نمود. به منظور حفظ اکسیژن محلول در محدوده مناسب نیز لازم است از هواده های پارویی کمک گرفته شود. برای کنترل مصرف خوراک، می بایست سینی های غذا نصب و غذادهی بر اساس تقاضای میگو (Demand feeding) انجام شود تا از تجمع خوراک مصرف نشده که آلوده کننده محیط و افزایش دهنده میزان بار مواد آلی بستر می باشد جلوگیری شود. یادآوری می گردد، عامل بروز بیماری EMS بار بالای مواد آلی است و تغذیه بیش از حد می تواند منجر به افزایش بار مواد آلی بستر گردد. غذادهی بیش از حد مورد نیاز، علاوه بر بالا بردن بار مواد آلی در استخر، می تواند به افزایش میزان نیتروژن (آمونیاکی) تا رسیدن به میزان مضر برای میگوها نیز منجر شود. اگر غذای تر همچون ماهی هرز و یا نرم تنان برای تغذیه میگو استفاده می شود باید مواد استفاده شده عاری از بیماری باشند (به نظر می رسد این بخش از متن، به نوعی اصرار بر روش های سنتی پرورش میگو با نگاهی به آموزه های بهداشتی است. سال هاست نهادهای ناظر بهداشتی و فنی، اجتناب از مصرف اینگونه آیتم های خوراکی را توصیه کرده اند. متأسفانه کشورهایی همچون فیلی پین به عنوان یکی از اعضاء مطرح Seafdec در آبزی پروری، همچنان بر روش های نا ایمن اصرار می ورزند- م).