اقدامات پیشگیرانه پیشنهادی برای مهار سندرم مرگ و میر زودرس در میگو (بخش دوم)

نوشته: Eleonor A. Tendencia and Victor Emmanuel J. Estilo

ترجمه: علی قوام پور

 

بروز AHPND و WSSV در مزارع پرورش میگو

بین سال‌های 2013 و 2014، حجم تولید P. vannamei و P. monodon در فیلیپین به دلیل شیوع بیماری، عمدتاً در مناطق Luzon و Visayas که گمان می‌رفت توسط AHPND ایجاد شده‌ باشد، کاهش یافت. نمونه‌های تهیه شده از مزارع میگو برای سویه تولیدکننده سم در V. parahaemolyticus به دلیل علائم مشابه AHPND که پس از 56 تا 94 روز از ذخیره سازی لارو در استخرها رخ داده بود، مورد بررسی قرار گرفت. در هشت مورد از نه استخر نمونه برداری شده، نتایج نشان دهنده وجود پلاسمیدهای تولید کننده سم و تأیید کننده بیماری AHPND بود.

پیش از آن از سال 2013، AHPND در سیستم گزارش فصلی بیماری‌های آبزیان NACA/FAO (QAAD) در طبقه بندی «بیماری‌های فهرست‌ نشده در لیست OIE» برای سخت‌پوستان گنجانده شده بود. یک سال بعد، درخواستی به سازمان جهانی بهداشت دام (OIE) برای گنجاندن AHPND در فهرست بیماری های اخطار کردنی ارائه شد. با این حال، کمیسیون استانداردهای بهداشت آبزیان OIE (AAHSC) این فهرست را تایید نکرد و AHPND تا ژانویه 2016 در فهرست OIE قرار داده نشد.

از طرفی، WSSV قبلاً از سال 1997 در فهرست OIE گنجانده شده است و از سال 2018، هر دو AHPND و WSSV در فهرست بیماری های OIE برای سخت پوستان قرار داده شده اند. لازم به ذکر است، بیماری هایی که برای دو سال متوالی گزارش نشده باشند از فهرست OIE حذف می شوند.

وضعیت تولید میگو در هند در سال 2022 (گزارش)

در شماره مارس/آوریل 2023 مجله آبزی پروری آسیا اقیانوسیه، مقایسه جالبی در خصوص تولید میگو پرورشی کشور هند ظرف چهار سال (از 2019 تا 2022) مورد ارزیابی قرار گرفته است. در این گزارش، ذکر برخی علل از زبان دست اندرکاران  صنعت آبزی پروری در این کشور از نظر تحلیلی بسیار مفید به نظرم رسید که در اینجا در نظر دارم این موارد را به اجمال ارائه نمایم.

لینک دانلود

تاثیر بیماری EHP بر شاخص های تولید میگو (تصویر)

 

لینک دانلود

اقدامات پیشگیرانه پیشنهادی برای مهار سندرم مرگ و میر زودرس در میگو (بخش اول)

نوشته: Eleonor A. Tendencia and Victor Emmanuel J. Estilo

ترجمه: علی قوام پور

 

EMS/AHPND عامل ایجاد بیماری EMS/AHPND باکتری از خانواده ویبریو به نام Vibrio parahaemolyticus یا VPAHPND است که در دستگاه گوارش میگو ایجاد کلنی نموده و سمّی را که مسئول تغییرات بافتی در هپاتوپانکرآس میگوی بیمار می گردد، تولید می نماید. V. parahaemolyticus در تمامی  محیط های دریایی و آب های لب شور به طور طبیعی حضور داشته، لذا همواره می تواند در محیط استخرهای پرورش میگو از جمله آب، رسوبات و تمامی اجزاء مرتبط با استخر نیز موجود باشد. VPAHPND پلاسمیدهای قابل انتقال یا ژنهای جهشی را با خود حمل می کند که دارای ژنوم تولید کننده سموم PirA/B می باشند (Kondo و همکاران، 2015). در این مورد خاص، ژن های جهشی حامل کدون تولید سم PirA/B علاوه بر ایجاد تغییر در فعالیت باکتری ویبریو پاراهمولیتیکوس و تبدیل این باکتری از فلور طبیعی محیط به ایجاد کننده بیماری AHPND، قابلیت انتقال توان ایجاد این بیماری را در سایر باکتری های استخراج شده از میگوهای درگیر در AHPND/EMS نظیر V.harveyi، V.owensii، V.campbelii و ... نیز دارند( Kondo و همکاران، 2015; Liu و همکاران، 2015; Dong و همکاران، 2017).
 

نصب چارچوب یک مخزن پیش ساخته برای بایوفلاک (فیلم)

در این فیلم، نحوه اسمبل کردن یک مخزن HDPE کوچک با چارچوب آماده برای تولید میگو به شیوه بایوفلاک نمایش داده شده است. برای من خیلی جالب بود. فکر کنم شما هم لذت ببرید.

لینک دانلود

تعیین زمان صید میگو از استخر (تصویر، نمودار)

لینک دانلود

اقدامات پیشگیرانه پیشنهادی برای مهار سندرم مرگ و میر زودرس در میگو (مقدمه)

نوشته: Eleonor A. Tendencia and Victor Emmanuel J. Estilo

ترجمه: علی قوام پور

سندرم مرگ زودرس (EMS) نامی عمومی برای توصیف مرگ و میر مشاهده شده در 30 روز اول پس از ذخیره سازی پست لارو (PL) میگو در استخر است. گونه های میگو پرورشی که بیماری EMS آن ها را درگیر ساخته می توان P.monodon ، P.vannamei و P.chinensis را نام برد که از این میان، P.monodon حساس تر عنوان شده است.  این عارضه در ابتدا، در کشورهای چین (2009)، ویتنام (2010)، مالزی و برونئی (2011) و تایلند (2012) گزارش شد. ممکن است EMS در اوایل سال 2007 در فیلیپین نیز بروز نموده باشد اما در آن زمان به این موضوع توجهی نشد. در آن سال پرورش دهندگان میگو در فیلیپین می دیدند که مرگ و میر رخ داده طی یک هفته تا دو ماه بعد از ذخیره سازی پست لاروهای میگو گونه P.monodon شبیه به تلفات ناشی از لکه سفید ویروسی (WSSV) نیست. از این رو پرورش دهندگان این عارضه را سندروم تلفات دو ماهه نامیدند. بیماری مرگ زود رس (EMS) با لکه سفید ویروسی، آلودگی میکروسپوریدیائی، عفونت باکتریائی توسط انواع باکتری ویبریو و آلودگی های شیمیائی در ارتباط است (Flegel، 2016 و FAO،2013).

هپاتوپانکرآس میگوهای مبتلا رنگ پریده تا سفید دارای لکه ها و یا رگه های سیاه رنگ با بافتی محکم و سفت می باشد. نمونه های بافت شناسی از هپاتوپانکرآس میگوهای درگیر این بیماری نشان دهنده نکروز و جدا شدن یا ریزش لایه سلول های پوششی توبول های این عضو بود. نوع بیماری تلفات زودرس که چنین تغییرات بافتی را در هپاتوپانکرآس میگوهای درگیر موجب می شود بیماری نکروز حاد هپاتوپانکرآس (AHPND) نامیده اند. بروز AHPND اخیراً در چین، هند، مالزی، مکزیک، فیلیپین، تایلند و ویتنام نیز گزارش شده است.

بهترین شیوه های مدیریت در آبزی پروری (قسمت اول)

ترجمه : علی قوام پور

بخش اول

مقدمه

غذاهای دریایی نقش مهمی در امنیت غذایی جهانی ایفا، مواد مغذی ضروری برای تغذیه بیش از یک میلیارد نفر جمعیت روی کره زمین را فراهم و اشتغال جمعیتی بالغ بر 57 میلیون نفر را تأمین می نمایند. از طرفی اهمیت و سهم رو به رشد آبزی پروری در بخش غذاهای دریایی غیرقابل انکار است. آبزی پروری با در بر داشتن سریع ترین رشد در میان سامانه های تولیدغذا در جهان، به منبع اصلی تأمین پروتئین دریائی تبدیل شده و در زمینه تولید غذاهای دریایی برای مصرف مستقیم انسان از  صید از ذخایر دریائی وحشی پیشی گرفته است. راه اندازی این صنعت در بسیاری از مناطق جهان امکان پذیر بوده و با توجه به پایداری آن در مقایسه با سایر روش های تولید غذا، به ویژه از نقطه نظر انتشار کربن، پتانسیل بالایی برای تأمین پروتئین حیوانی مورد نیاز جهان داراست.

اما با وجود سرعت  رشد و پتانسیل  قابل ملاحظه صنعت آبزی پروری، نمی توان آن را فاقد پیامد و یا اثرات نامطلوب بر اکوسیستم دانست. با گسترش سریع آبزی پروری طی سه دهه گذشته  اغلب در محیط هایی دارای مدیریت و یا نظارت سطح پائین، این صنعت چرخه های رونق و رکود متعددی را تجربه نموده و این موضوع به ویژه در بازارهای غربی، به دلیل تأثیرات زیست محیطی مرتبط با آن، موجب سوء شهرت آبزی پروری گردیده است. اثرات زیست محیطی مستقیم آبزی پروری بر اکوسیستم اطراف شامل تخریب زیستگاه های حیاتی (به عنوان مثال جنگل های جنگل های حرّا و تالاب ها)، افزایش بار مواد مغذی (که سبب افت کیفیت آب می شود)، معرفی گونه های مهاجم و نیز گسترش بیماری ها در اسناد مختلف گرد آوری شده است. هرچند این تأثیرات ممکن است پیامدهای ناگواری در بر داشته باشد اما اغلب با مدیریت صحیح و مؤثر قابل پیشگیری بوده و رفع آن ها امکان پذیر خواهد بود. 

بطور معمول، توسعه آبزی پروری به صورت جامع نگر انجام نشده و مدیریت آن تا حد زیادی بر مکان یابی، صدور مجوز، نظارت بر عملکرد و تأثیرات در سطح مزرعه متمرکز بوده است. از چنین منظری، نمی توان دیدگاه مناسبی در زمینه وابستگی آبزی پروری به منابع مشترک (آب و اراضی مورد استفاده) و تأثیر بر اکوسیستمی که این فعالیت در آن انجام می شود حاصل نمود. نه تنها مزارع منفرد در تعامل و رقابت با یکدیگر برای دسترسی به منابع مشترک هستند، بلکه صنعت آبزی پروری نیز این تعامل و رقابت را با سایر کاربران و صنایع برای دستیابی به این منابع مشترک دارا می باشد.

بنابراین، رعایت اصول و مبانی مکانیابی در سطح مزرعه به تنهایی برای کاهش اثرات منفی تجمعی برای تمامی بهره برداران از منابع مشترک کفایت نکرده و اغلب موجب بروز چالش برای این صنعت از طرقی همچون تضاد منافع کاربران، ناتوانی در حفاظت از صنعت در برابر اثرات سوء سایر صنایع و فعالیت ها و محرومیت از مزایای چشمگیر این فعالیت گردیده است.  

بهترین شیوه های مدیریت در آبزی پروری (مقدمه)

راهنمایی برای پیاده سازی رویکرد اکوسیستمی در آبزی پروری اندونزی و سایر مناطق

اقیانوس ها نقش مهمی در تغذیه جمعیت روی سیاره زمین بر عهده دارند، چرا که تخمین زده می شود تا اواسط قرن حاضر حدود نه  میلیارد نفر روی زمین می بایست به منابع تغذیه ای دست پیدا نمایند. در حال حاضر، بخش قابل توجهی از کره زمین به غذاهای دریایی به عنوان منبع اولیه پروتئین حیوانی متکی است و نیمی از غذاهای دریایی که برای مصرف انسان در نظر گرفته می شود، هم اکنون در مزارع آبزی پروری تولید می شود. انتظار می رود با افزایش تقاضا برای غذاهای دریایی، رشد آبزی پروری در دهه های آینده نیز تداوم یابد. با این حال، اکوسیستم ساحلی و اقیانوسی نیز بر اثر توسعه بی ملاحظه در برابر تخریب آسیب پذیر بوده و رشد پایدار در بخش آبزی پروری مستلزم استفاده از بهترین شیوه های مدیریتی است که اثرات مضر زیست محیطی، از دست دادن زیستگاه، کیفیت پایین آب و شیوع بیماری ها را کاهش دهد. اندونزی به عنوان دومین تولیدکننده بزرگ آبزی پروری در جهان و همچنین کشوری با تنوع زیستی دریایی بالا، توسعه سریع بخش آبزی پروری را طی پنج سال آینده از طریق ایجاد یک برنامه جامع توسعه میان مدت (RPJMN) هدف گذاری نموده که لازم است این روند توسعه به طور کامل و یکپارچه با رویکردهای مبتنی بر ملاحظات اکوسیستمی همراه باشد.

در مشارکت فیمابین سازمان بین المللی حفاظت (CI) ، نهاد همکاری در راستای توسعه پایدار شیلاتی و دانشگاه سانتاباربارا در کالیفرنیا گزارشی در سال 2018 تهیه گردید تا به عنوان زمینه و راهنما برای توسعه آبزی پروری مسئولانه و سازگار با محیط زیست در راستای برنامه جامع توسعه میان مدت کشور اندونزی مورد استناد قرار گیرد.

سه کارگاه آموزشی متشکل از ذینفعان، در جاکارتا، باندونگ، و آمبون برگزار گردید تا در مورد جنبه‌های مرتبط با وضعیت توسعه آبزی پروری در حال و در آینده اطلاع رسانی نموده، نظرات و دیدگاه های کارشناسان و متخصصان ذیربط را در جهت بهبود روش های مدیریت آبزی پروری در اندونزی مورد بحث قرار دهد. در این کارگاه های آموزشی داده های معنادار و مفیدی در زمینه شیوه های بهینه مدیریت در آبزی پروری ارائه شد که در این گزارش منعکس گردیده است.

اکتبر 2018

Ketut Sarjana Putra

معاون سازمان بین المللی حفاظت، اندونزی

آماده سازی مزارع پرورش میگو (قسمت دوم)

لینک دانلود