10 توصیه برای پرورش میگوی موفق (قسمت چهارم)

کالیبره کردن دائم تجهیزات ثبت پارامتر

هرچند شاید این موضوع در ابتدا به نظر ساده برسد اما حتما تلاش کنید قبل از شروع هر دوره پرورش، تجهیزات ثبت پارامتر در مزرعه خود را کالیبره نمائید. این موضوع می تواند شامل اکسیژن متر، pH متر، شوری سنج و حتی تهیه کیت های شیمیائی مختلف شود. عدم کالایبراسیون مناسب تجهیزات ثبت پارامتر در ابتدای دوره، می تواند سبب بروز خطا در اعلام عوامل فیزیکی و شیمیائی آب شود که به نوبه خود سوء مدیریت در مزرعه و عدم اقدام به موقع برای رفع بحران های مدیریتی را در پی خواهد داشت. در عوض، کالیبره کردن تجهیزات، با ارائه مقادیر واقعی و دقیق از پارامترهای مختلف آب و بستر، به شما در اتخاذ تصمیم های مناسب، به موقع و کارآمد مدیریتی کمک خواهد رساند.

(ادامه دارد)

مروری بر روش های استاندارد فعالیت (SOP) مراکز تکثیر میگو (اصلاح نژاد-قسمت چهارم)

در اغلب سیستم های تجاری، مولد سازی و اصلاح نژاد به صورت توأم انجام می شود. با این حال، زیر ساخت مورد استفاده برای این کار متفاوت است. بسیاری از شرکت کنندگان (به ویژه در نیمکره غربی) در بررسی انجام شده از استخرهای باز برای این کار استفاده می کردند هرچند در نیمکره شرقی، 71 درصد از تکثیر کنندگان، مخازن و آبراهه ها (Raceways)ی سرپوشیده را ترجیح داده اند. مخازن و استخرهای آبراهه ای سرپوشیده دارای مزیت اعمال بیوسکوریتی دقیق تر و کنترل دما در طول ماه های سرد را دارا می باشند. در بعضی از طرح های مولد سازی و اصلاح نژاد، از قفس هایی با مساحت 2 تا 4 متر مربع برای نگهداری لاین های مختلف استفاده شده است. البته پیش مولدین نگهداری شده، بعد از نشان گذاری (Tagging) با یکدیگر ادغام شده اند. رایج ترین مساحت اعلام شده برای استخر پرورش مولدین، یک هکتار اعلام شد با این حال، مساحت استخرها از 0.1 تا 5 هکتار متغیر بوده است. همچنین حجم استخرهای آبراهه ای بین 13 تا 800 متر مکعب بوده هرچند حجم 40 تا 80 متر مکعب، بیشتر مورد استفاده قرار گرفته است.

(ادامه دارد)

10 توصیه برای پرورش میگوی موفق (قسمت سوم)

حفظ قلیائیت در محدوده مناسب

قلیائیت از جمله عوامل بسیار با اهمیت کیفی در مدیریت آب استخرهای پرورش به شمار می رود چرا که مستقیما بر تغییرات pH و ترکیب جمعیت باکتریائی محیط استخراثرگذار است. توصیه می شود قلیائیت آب استخر در محدوده 120 تا 150 میلی گرم بر لیتر حفظ شود. این کار با استفاده از ترکیباتی همچون NaHCO₃، KHCO₃، Na₂CO₃، CaCO₃ و CaMg(CO₃)₂ قابل انجام است. بهتر است مواد بهبود دهنده قلیائیت به صورت منظم و دوره ای در آب استخر استفاده شود تا اینکه تنها در مواقع بروز مشکل در این پارامتر مورد استفاده قرار گیرند. البته باید این نکته را نیز مد نظر قرار داد که در هربار اصلاح قلیائیت، مقدار بهبود دهنده نمی بایست از 20 پی پی ام بیشتر باشد. با دانستن مقدار فعلی قلیائیت و میزان قلیائیت هدف می توان میزان بیکربنات مورد نیاز را بر اساس فرمول ذیل محاسبه نمود:

مقدار بیکربنات مورد نیاز = (قلیائیت هدف منهای قلیائیت مشاهده شده فعلی) * 2

پیشنهاد می شود اصلاح قلیائیت در آب در ساعات اولیه صبح انجام شود .

"ادامه دارد"

مروری بر روش های استاندارد فعالیت (SOP) در مراکز تکثیر میگو (اصلاح نژاد- قسمت سوم)

اهداف مولد سازی

از مشارکت کنندگان در ارزیابی انجام گرفته در خصوص اولویت بندی اهداف طی فرآیند مولد سازی پرسیده شد. پاسخ ها (به ویژه پاسخ های ارائه شده توسط شرکت کنندگان از نیمکره غربی)عمدتاً مقاومت نسبت به بیماری و ارتقاء عملکرد تولید را در بر می گرفت. در نیمکره شرقی، کاهش اتکاء به ذخایر وحشی نیز به انگیزه های اصلی مولد سازی افزوده شده بود.

جدول سختی آب

در جدول زیر، انواع آب از نظر درجات سختی بر اساس میلی گرم بر لیتر کربنات کلسیم تشریح گردیده است (با تشکر از جناب مهندس موسی زاده بابت ارسال اطلاعات):

در توضیح تصویر فوق لازم است یادآوری شود که GPG مخفف Grains Per Gallon بوده و هر GPG بنا به فرض معادل64.8 میلی گرم کربنات کلسیم در یک گالن آب (3.7 لیتر) و یا  17.1 میلی گرم کربنات کلسیم در یک لیتر آب می باشد.

0-75 پی پی ام	آب نرم
75-150 پی پی ام	آب سخت (برای آب های شور)
150-300 پی پی ام	آب سخت
بیش از 300 پی پی ام	آب خیلی سخت
سختی مناسب آب در استخرهای پرورش میگو بین 20 تا 150 پی پی ام توصیه شده است.

10 توصیه برای پرورش میگوی موفق (قسمت دوم- ایمنی زیستی)

غالباً در پرورش میگو، ایمنی زیستی به منزله افزودن زیر ساخت های غیر ضروری و انجام فرآیندهای پیچیده و فاقد هرگونه سودآوری اقتصادی تعبیر می گردد. با این حال، اهمیت ایمنی زیستی از آن رو که به عنوان راهکاری کلیدی در پیشگیری از بروز بیماری نه تنها در هر مزرعه پرورش بلکه در کاهش این خطر در مزارع اطراف مطرح می باشد بسیار حیاتی است.

روش های ایمنی زیستی، موجب پیشگیری از ورود و نیز حذف عوامل بیماریزا از استخرهای پرورش می باشد. برخی از ساده ترین روش های اعمال ایمنی زیستی در سطح مزارع پرورش میگو عبارتند از :

• استفاده از پوشش بستر استخر
• بکارگیری توری خرچنگ گیر (Crab fence) و نیز تور ضد پرنده (Bird net)
• ایجاد محدودیت و کنترل در تردد افراد و ماشین آلات (استفاده از حوضچه های ضد عفونی و ...)
• انبارش مواد غذایی و مکمل ها در مکان مناسب (تمیز، دارای امکان تهویه و ...)
• دسترسی به امکانات آزمایشگاهی در مجاورت مزرعه پرورش

ادامه دارد

مروری بر روش های استاندارد فعالیت (SOP) در مراکز تکثیر میگو (بخش اول: اصلاح نژاد- قسمت دوم)

جدول شماره 1 نشان دهنده پراکنش جغرافیائی شرکت کنندگان در بررسی صورت گرفته و پاسخ آن ها در خصوص سال های فعالیت مولد سازی تا سال 2001 (از 1970( می باشد:

همانگونه که مشاهده می شود، 70 درصد از شرکت کنندگان، فعالیتی کمتر از 6 سال در زمینه مولد سازی داشته اند. 42 درصد از شرکت کنندگان از نیمکره غربی، فعالیتشان بین 3 تا 5 سال بوده که در مقایسه، فعالیت تکثیر کنندگان آسیائی در این بازه زمانی تنها 9 درصد بوده است. بعضی از شرکت کنندگان از نیمکره غربی حتی در حدود 20 سال به امر مولد سازی اشتغال داشته اند.

شاید بتوان یکی از دلایل کمتر بودن استقبال از مولد سازی در کشورهای آسیائی را فراوانی مولدین قابل استحصال از ذخایر وحشی ( گونه های P.monodon، Litopenaeus chinensis و Masupenaeus japonicus) دانست. در عوض این موضوع در اغلب کشورهای نیمکره غربی صادق نیست چرا که گونه های اصلی پرورشی در غرب، طی سال های منتهی به ارزیابی انجام شده، در بیشتر کشورهای این منطقه بومی محسوب نمی شوند (گونه های L.vannamei و L.stylirostris).

68 درصد از مشارکت کنندگان غربی در این ارزیابی، مولدین مورد استفاده را بیش از 4 نسل نگهداری نموده اند. اما این رقم در مورد کشورهای آسیائی تنها 33 درصد بوده است. حتی در خصوص گونه L.stylirostris، در ونزوئلا، برونئی و پلی نزی فرانسه، قدمت نگهداری مولدین به بیش از 30 نسل می رسد.

 

ادامه دارد

 

آشنایی با اثر واربرگ (The Warburg effect) و اهمیت آن در بروز بیماری لکه سفید ویروسی

اثر واربرگ (Warburg) نخستین بار در سال 1930 توسط دانشمندی به همین نام و در زمینه سلول های سرطانی تشریح گردید. این اثر، راهکار تأمین انرژی مورد نیاز سلول های سرطانی و سرعت بالای این سلول ها در سنتز ماکرومولکول های حیاتی برای رشد و تکثیر این سلول ها را تبیین نموده است.

در واقع، اثر واربرگ، بر گلیکولیز هوازی در فرآیند تولید انرژی در سلول های سرطانی تأکید دارد که در آن مصرف گلوکز و تولید لاکتات حتی در حضور اکسیژن افزایش می یابد (در شرایط عادی، گلیکولیز به صورت بی هوازی، تولید کننده لاکتات می باشد). در این بین، مسیرهای متابولیکی دیگری نظیر پنتوز فسفات، متابولیسم اسیدهای آمینه و هموستاز لیپیدی نیز افزایش قابل ملاحظه ای پیدا می کنند.

بجز در سلول های سرطانی، در بسیاری از موارد آلودگی ویروسی در مهره داران نیز، اثر واربرگ مشاهده شده است. با این حال، در مقاله ای به قلم Mei-An Su و همکاران که در سال 2014 در نشریه PLOS به چاپ رسیده، تأمین انرژی مورد نیاز برای تکثیر ویروس لکه سفید میگو نیز به اثر واربرگ منتسب شده است.

در واقع، بر اساس آنچه محققین یاد شده ادعا نموده اند پس از آلودگی میگو توسط ویروس لکه سفید،  اثر واربرگ، با افزایش تولید انرژی و تغییر مسیر سنتز متابولیت های درون سلولی به نفع ویروس، انتشار آلودگی در سلول ها را تسهیل می سازد.

10 توصیه برای پرورش میگوی موفق ( قسمت اول)

 

پرورش میگو، نیازمند اجرای فعالیت های متعددی در طول روز و طی دوره پرورش است. در متنی که ملاحظه می فرمائید ( منتشر شده در Thefishsite دسامبر 2020، نوشته Alune) بخش زیادی از این فعالیت ها در دسته بندی های ده گانه جمع بندی شده و به همین دلیل، به نوعی می توان به آن به عنوان متنی ترویجی و کاربردی توجه نمود:

1. همه چیز را ضد عفونی کنید :

یکی از مهم ترین اقدامات به منظور فراهم نمودن محیطی فاقد بیماری برای میگو، عملیات ضدعفونی است. به همین دلیل لازم است پیش از ذخیره سازی استخر، همه جنبه های مرتبط با میگو اعم از استخر، وسایل و آب را ضد عفونی و پاکسازی نمود تا نسبت به حذف عامل بیماریزا و کاهش ریسک بروز بیماری اطمینان حاصل نمود.

• ضدعفونی استخر و وسایل : برای ضد عفونی استخر و تجهیزات، می بایست محلول حاوی ماده ضدعفونی کننده را با فشار بر روی سطوح اسپری نمود. به این منظور، به کار گیری ماده تری کلرو ایزو سیانوریک اسید (TCCA) به میزان 10 و هیپوکلریت سدیم با دوز 30 میلی گرم بر لیتر توصیه شده است. برای استخرهایی که بستر آن ها دارای پوشش است، باید پس از ضدعفونی، سطح پوشش، تراشیده شود تا از کنده شدن بیوفیلم موجود بر سطح پوشش اطمینان حاصل گردد. سپس لازم است لجن باقی مانده از دوره قبل از محیط خارج شود چرا که این مواد، محیط مناسبی برای حفظ عوامل بیماریزا و منبع تولید ترکیبات مضر می باشند. اگر مزرعه پرورش، طی دوره پیشین، سایقه بروز بیماری داشته باشد می بایست با استفاده از آهک، pH بستر با هدف حذف باقیمانده عوامل بیماریزا و پیشگیری از بروز مجدد بیماری در دوره پرورش بعد تا 11 افزایش داده شود.
• ضد عفونی آب: ضد عفونی آب دارای دو مرحله است. ابتدا پیش فیلتراسیون و پس از آن مرحله اصلی ضد عفونی.

در مرحله پیش فیلتراسیون، آب ورودی به استخر با هدف حذف ناقلین بیماری، شکارچیان، رقبای غذایی و جامدات معلق، از فیلترهای دارای چشمه 250 تا 300 میکرون عبور داده می شود. لازم است فیلترهای مورد استفاده به طور مرتب شسته و از مواد فیلتر شده پاکسازی شوند.

در مرحله ضدعفونی، از مواد شیمیائی ضدعفونی کننده استفاده می شود. پرمنگنات پتاسیم (0.5 تا 2.5 پی پی ام)، هیپوکلریت کلسیم (20 تا 30 پی پی ام)، TCCA (10 پی پی ام) و ... نمونه هایی از این ترکیبات شیمیائی محسوب می شوند. 24 ساعت بعد از اضافه کردن مواد ضدعفونی کننده، این مرحله خاتمه می یابد.

ادامه دارد

مروری بر روش های استاندارد فعالیت (SOP) در مراکز تکثیر میگو (بخش اول: اصلاح نژاد- قسمت 1)

 

طی نخستین سال های ظهور پرورش میگو به شیوه نوین، تولیدکنندگان تحت فشار اندکی برای استفاده از مولدین پرورشی یا اجرای پروژه های اصلاح نژاد بودند. تنها در مناطق ایزوله ای در اقیانوس آرام جنوبی و کشورهایی همچون برزیل، ونزوئلا و ایالات متحده آمریکا که گونه تجاری میگو در آن ها بومی نبود برنامه های پیشگام اصلاح نژاد راه اندازی گردید. از آن به بعد، بحران های ناشی از بیماری و نیاز به افزایش کارائی در پرورش میگو پرورش دهندگان را برآن داشت تا به ارزیابی مجدد و بهبود ژنتیکی صفات و اصلاح نژاد ذخایر میگوی پرورشی راغب گردند.

در این راستا و به عنوان بخشی از ارزیابی بین المللی  Shrimp OP:2001 که توسط اتحادیه جهانی آبزی پروری انجام گرفت، تولید کنندگان از سراسر جهان، در خصوص روش های اجرایی اصلاح نژاد و مولد سازی انجام شده توسط خود مورد پیمایش قرار گرفتند.

مشارکت کنندگان شامل از پرورش دهندگان، مدیران مراکز تکثیر، مدیران مراکز نگهداری مولد و محققین شاغل در مراکز تحقیقاتی بودند.

این ارزیابی نشان داد که اساس و انگیزه اصلی در راه اندازی برنامه های اصلاح نژاد، ارتقاء مقاومت نسبت به بیماری ها، افزایش تولید و کاهش اتکاء به ذخایر وحشی بوده است.

همچنین در پیمایش انجام شده مشخص گردید که در حوزه های جغرافیائی مختلف و گونه های متنوع، تفاوت زیادی در پیشرفت چنین برنامه هایی دیده می شود و نیاز به افزایش تعاملات و همکاری های جهانی و منطقه ای را مورد تأکید قرار داد.

(ادامه دارد)