مدیریت آب در پرورش میگو (قسمت سوم)

در قسمت سوم از مجموعه مطالب آموزشی مدیریت آب در پرورش میگو، روش های نمونه گیری از آب در آبزی پروری (پیش از پرداختن به پارامترهای مهم در آب مزارع پرورش میگو) شرح داده شده است.

لینک دانلود

اندر افاضات جناب هوش مصنوعی (2)

برخی راهبردها برای مدیریت هزینه ها در پرورش میگو

راهبردهای متعددی برای مدیریت هزینه ها در پرورش میگو وجود دارد که از طریق آنها می توان  سود دهی این صنعت افزایش داد:

1. بهره وری در مصرف غذا: غذا بیشترین سهم هزینه ای در پرورش میگو را به خود اختصاص می دهد و بهبود عملکرد این آیتم هزینه ای می تواند تا حد زیادی به کاهش هزینه ها کمک کند. مزرعه داران می توانند با استفاده از غذاهای با کیفیت دارای سطوح پروتئین و انرژی، همچنین تنظیم میزان غذادهی بر اساس سایز و نرخ رشد میگوها به این مهم دست یابند.
2. مدیریت آب: مدیریت مناسب آب، برای رشد بهتر و سلامت میگوها بسیار حیاتی است که می تواند در کاهش هزینه ها نیز مفید باشد. مزرعه داران با اجرای سامانه هایی همچون بازچرخانی آب، که به کاهش مصرف آب و بهبود کیفیت آن کمک می کند و یا افزایش هوادهی به منظور افزایش اکسیژن محلول در آب قادر خواهند بود مدیریت مناسبی بر کیفیت آب اعمال کنند.
3.  بهره وری در مصرف انرژی: انرژی یکی دیگر از هزینه های قابل توجه در آیتم های هزینه ای تولید میگو پرورشی است که از روش های مختلفی افزایش بهره وری در مصرف آن امکان پذیر خواهد بود. از جمله این روش ها استفاده از تجهیزاتی (نظیر پمپ و یا هواده) با بهره وری بالا یا بکارگیری منابع انرژی تجدید پذیر از قبیل پنل های خورشیدی را میتوان نام برد.
4. پیشگیری از بیماری ها: بروز بیماری برای پرورش دهندگان میگو خسارت بار است و به این دلیل پیشگیری از آن می تواند به عنوان راهبردی برای صرفه جویی در هزینه ها به شمار آید. پرورش دهندگان با اجرای اقدامات امنیت زیستی نظیر غربالگری لارو، ضدعفونی تجهیزات و استفاده از پروبیوتیک ها و سایر ترکیبات تقویت کننده سیستم ایمنی میگو قادر به پیشگیری از بروز بیماری در مزرعه خود خواهند بود.
5. افزایش بهره وری در نیروی کار: هزینه های پرسنلی نیز بعضاً ممکن است سهم قابل ملاحظه ای در ارقام هزینه ای را به خود اختصاص دهد لذا بهبود بهره وری در این زمینه نیز کاهش دهنده هزینه ها خواهد بود. از جمله روش های قابل اجرا در این خصوص لازم است به ارتقاء سطح اتوماسیون و فن آوری همچون سامانه های غذادهی مبتنی بر حسگر و نیز پایش اتوماتیک کیفیت آب اشاره نمود.
6. ادغام عمودی زنجیره تولید: بهره برداران می توانند علاوه بر موارد فوق، مدیریت توأم حلقه های مختلف زنجیره تأمین نظیر کارگاه تکثیر، کارخانه غذا و فرآوری را برای کاهش هزینه های تولید میگو بر عهده بگیرند. این روش، با یکپارچه سازی زنجیره تأمین و کاهش اتکاء به تأمین کنندگان خارج از زنجیره می توان هزینه های تولید را کاهش و بهره وری را ارتقاء بخشید.

این موارد صرفاً نمونه هایی بود از راهبردهایی که به پرورش دهندگان برای مدیریت هزینه ها و افزایش سودآوری کمک می کنند. در واقع پرورش میگوی موفق، نیازمند مدیریت دقیق و توجه به فرصت هایی است که موجب صرفه جویی در هزینه ها خواهد گردید.

چالش های عمده در توسعه پرورش میگو

 

لینک مشاهده تصویر بزرگتر

 

اقتباس از سایت : https://lenk-frozen.com/

مدیریت آب در پرورش میگو (قسمت دوم)

در این مطلب، از مجموعه مباحث آموزشی، بحث مدیریت آب (قسمت دوم) را به صورت فایل PDF به حضور بازدیدکنندگان و علاقمندان به موضوع ارائه نموده ام. بدیهی است این مباحث بیشتر جنبه عمومی داشته و مطالب به نحو تخصصی (و تکمیلی)، در جای خود ارائه خواهد گردید.

لینک دانلود

اثر تغییرات اقلیمی بر پرورش میگو (تصویر)

 

 

مشاهده تصویر بزرگتر

دینامیک مواد مغذی در استخر پرورش میگو (تصویر)

برگرفته ازمقاله Briggs و همکاران (1998)

مشاهده تصویر بزرگتر

مدیریت آب در پرورش میگو (قسمت اول)

مقدمه

تولید کارآمد و سودبخش آبزیان (اعم از ماهی، سخت پوستان و...) در آبزی پروری به محیط مناسبی بستگی دارد که این موجودات بتوانند در آن تکثیر و رشد مطلوبی داشته باشند. از آنجا که این موجودات در آب زندگی می کنند، دغدغه اصلی محیطی در سامانه های پرورش، کیفیت آب است. منابع آب مورد استفاده در سیستم های آبزی پروری ممکن است به طور طبیعی کیفیت پایینی داشته و یا به واسطه فعالیت های انسانی آلوده شوند، اما در بیشتر موارد، دلیل اصلی کاهش کیفیت آب، با ماهیت ذاتی فعالیت آبزی پروری در ارتباط است. در واقع، تنها بخشی از کودهای آلی و معدنی و خوراک مورد استفاده در استخرها، به زیست توده موجود پرورشی تبدیل می شود. بنابراین، در سامانه های نیمه متراکم، متراکم و فوق متراکم، ممکن است میزان مواد مغذی و آلی ورودی به سیستم از ظرفیت جذب اکوسیستم فراتر رود. این موضوع، موجب کاهش کیفیت آب استخر شده و به تبع آن، سبب بروز استرس در موجود پرورشی، رشد ضعیف، افزایش ریسک بروز بیماری، افزایش تلفات و در نهایت کاهش تولید خواهد گردید. پساب‌ سیستم‌های آبزی پروری می‌تواند باعث آلودگی منابع آبی اطراف شده و ورود مواد آلاینده و یا مواد شیمیائی اضافه شده به آب استخرها در فرآیند مدیریت پرورش، خطر آلوده سازی محصول را افزایش می دهد. بنابراین، دامنه تأثیر کیفیت آب در آبزی پروری عرصه های مختلفی از حفاظت محیط زیست، تا کیفیت و امنیت غذایی را شامل می شود.

کیفیت آب در استخرهای پرورش میگو ، تحت تأثیر عوامل مختلف خارجی ( همچون وضعیت جوّی و کیفیت آب ورودی ) و داخلی ( کیفیت غذا ، وضعیت بستر و ...) قرار دارد. به این ترتیب ، می بایست راهبردهای مدیریتی در این زمینه ر به نحوی تنظیم نمود که در قبال عوامل غیر قابل کنترل ، راهکارهای جبرانی ، تقابلی و یا پیشگیرانه اتخاذ کرده و در برابر عوامل داخلی نیزتمهیدات نرم افزاری و سخت افزاری مناسب اندیشید. در واقع ، آبزی پروران لازم است روش های مدیریت آب را فراگیرند تا بدانند در کدام وضعیت ، چه روش کنترلی را می بایست بکارگیرند تا مانع ایجاد ضرر و زیان به محصول خود گردند.

مقایسه علائم ظاهری میگوی سالم با میگوی مبتلا به AHPND (تصویر)

 

اقدامات پیشگیرانه برای کاهش بروز AHPND و WSSV در پرورش میگو (بخش پایانی)

نوشته: Eleonor A. Tendencia and Victor Emmanuel J. Estilo

ترجمه علی قوام پور

به طور کلی، نظارت منظم بر پارامترهای آب، شرایط بستر استخر و میگوهای پرورشی می بایست در دستور کار قرار داشته باشد. هرگونه ناهنجاری و رفتار غیر طبیعی در شنا، ظاهر و یا عادات غذایی میگوها باید مورد توجه قرار گیرد. یکی از اولین نشانه های بیماری، کاهش اشتها و رفتار غیر طبیعی شنا است. میگوهای ضعیف را بایستی فوراً از محیط استخر خارج نمود و در کنار آن، لازم است نمونه های اخذ شده از میگوهای ذخیره سازی شده در مزرعه برای تشخیص زودهنگام بیماری به آزمایشگاه های مرجع ارسال شود تا اقدامات پیشگیرانه و یا کنترلی به سرعت اجرا گردد.

فصل ذخیره سازی پست لارو برای بیماری های لکه سفید و AHPND یکی از عوامل خطر محسوب می شود. در واقع، در حالی که در ماه های سرد خطر ابتلا به AHPND کاهش می یابد اما برای بیماری لکه سفید، این خطر در ماه های سرد بالاتر است. برای به حداقل رساندن تلفات ناشی از EMS/AHPND، کیفیت پست لارو پیش از ذخیره سازی، کیفیت آب و شرایط بستر استخر می بایست دارای شرایط مناسبی باشد.  

باید پذیرفت که خطر ظهور بیماری های شایع، نوپدید و بازپدید همچون EMS/AHPND در محیط پرورش همواره وجود دارد. روش های توصیه شده، با حمایت مالی صندوق JTF، پس از طی مراحل مختلف، اصلاح و بهینه سازی شده و پس از آن برای کمک به پرورش دهندگان عضو SEAFDEC و کاهش خسارات ناشی از بیماری در مزارع متراکم و نیمه متراکم به کار گرفته شذه اند. مزارع مجری این روش ها بازده اقتصادی بالایی داشته و مشروط به پیاده سازی سایر الزمات همچون مستند سازی، شانس خود را برای دریافت تأییدیه استاندارد محصول افزایش می دهند. به علاوه، سیستم ترویج میدانی و اجرای صحیح این  تکنیک ها نیز باید تقویت گردد. استخرهای نمونه ترویجی که مجری روش های GAP و اقدامات امنیت زیستی می باشند می بایست شناسائی و معرفی شوند تا سایر پرورش دهندگان نیز نسبت به امکان رفع مشکل بیماری از طریق اجرای مدیریت صحیح مزرعه متقاعد گردند. موفقیت این مزارع نمونه را می توان از طرق مختلف نظیر سخنرانی، کارگاه های آموزشی میدانی و سامانه های ارتباطی به اطلاع دست اندرکاران و سرمایه گذاران رساند.

پرورش دهندگان خرد، که اکثر بهره برداران را تشکیل می دهند به دلیل ماهیت و وضعیت موجود، تولید نسبتا کمی دارند؛ این مزارع در مجاور یکدیگر قرار داشته، فاقد استخر ذخیره یا رسوبگیر می باشند، منابع آب آن ها مشترک بوده و اغلب، آب آن ها از همان منبعی تأمین می شود که پساب مزارع نیز به آن وارد می شود. اگرچه وضعیت برای بهبود تولید و صادرات میگوی این مزارع نسبتا مبهم است اما به شرط پذیرش و اجرای جدی دیدگاه مدیریت آبزی پروری مبتنی بر اکوسیستم، همچنان امید برای بهبود وجود دارد.

کمک سازمان‌هایی همچون فائو را نیز در این زمینه می توان به کار گرفت تا به مدد تخصص کارشناسان این نهاد در کنار تلاش جمعی سرمایه گذاران، مدیریت مناطق تحت مدیریت آبزی پروری در گروه های متشکل از مزارع خرد را ارتقاء، عملکرد تولید را افزایش و آینده روشنی را برای پرورش میگو رقم زد تا شرایط مورد نیاز برای اخذ تاییدیه محصول این مزارع در آینده فراهم شود. با این حال، در ابتدا لازم است مفهوم مدیریت آبزی پروری مبتنی بر اکوسیستم در یک منطقه محدود از مناطق تحت مدیریت آبزی پروری اجرا شود تا مزرعه داران، کارآمدی این رویکرد را ملاحظه نموده و سایر بهره برداران را به تشکیل گروه های مجری این دیدگاه ترغیب کنند.  

مقاله مروری: آیا پرورش فوق متراکم میگو راه حلی مناسب برای تولید و صادرات پایدار است؟ (قسمت اول)

نوشته:            Tram Anh Thi Nguyen, Kim Anh Thi Nguyen  و Curtis Jolly

نشریه MDPI (Multidisciplinary Digital Publishing Institute)، سپتامبر 2019

ترجمه: علی قوام پور

چکیده:

دولت ویتنام تولید و صادرات میگو را به عنوان رکن توسعه اقتصاد روستایی تعیین نموده است. در این راستا، اهداف تعیین شده به ارتقاء بازدهی صنعت از طریق افزایش تولید وابسته است. از طرفی، نهادهای تحقیقاتی ملی و بین المللی نگرانی‌های خود را مبنی بر چالش های محیطی و تغییرات اقلیمی همچون نفوذ آب شور به منابع آب شیرین، آلودگی آب، شیوع انواع بیماری ها، تخریب رویشگاه های حرّا و منابع طبیعی در اثر توسعه بی رویه آبزی پروری عنوان نموده اند. مشکلات اجتماعی همچون تعارض منافع کابران در زمینه استفاده از منابع آب، مشکلات مرتبط با امنیت غذایی، موانع تعرفه ای و تلاش رقبا برای مخدوش کردن آبزی پروری نیز این صنعت را به چالش کشیده است. این موارد، موجب بروز مشکلاتی در زمینه صدور تأییدیه برای مزارع پرورش در مقیاس خرد گردیده و پرسش هایی را در خصوص امکان استاندارد سازی آن ها در صحنه رقابت جهانی موجب شده است. برخی سؤالات مطرح شده عبارتند از اینکه  چگونه می توان پرورش دهندگان میگو در مقیاس خرد را جهت رعایت استانداردهای بین المللی متقاعد نمود؟ آیا پرورش میگو در مقیاس خرد قادر است در کنار پرورش فوق متراکم به صورت پایدار و در فضایی رقابتی تداوم یابد؟

مدل پیشنهادی با هدف سازماندهی مزارع پرورش با منابع محدود که در قالب تعاونی و با اتخاذ رویکرد پرورش فوق متراکم میگو، به صورت سرمایه گذاران کلان فعالیت کرده اند، قادر به تولید بیشتر و سود و درآمد بالاتر، نیاز به آب و زمین کمتر و در عین حال دستیابی به سازگاری بیشتر با محیط زیست بوده اند.

بالطّبع، سرمایه مورد نیاز برای پرورش دهندگانی که با توان اندک سرمایه گذاری به این مدل وارد می شوند بالا خواهد بود. با این حال، با توجه به تمایلی که بانک ها نسبت به مدل های تامین مالی مزارع خرد ادغام شده با شرکت های بزرگتر (که تولید خود را در قالب سامانه های فوق متراکم انجام می دهند) در کنار کمک های دولتی نشان داده اند، اینگونه واحدهای تولیدی قادر خواهند بود نسبت به سامانه های تولید باز (Open) و دارای تراکم ذخیره سازی پائین تر، به سطوح بالاتری از پایداری دست یابند.