بهترین شیوه های مدیریت آبزی پروری (BMP's)- قسمت دوازدهم
ترجمه: علی قوام پور
3. مدیریت کیفیت آب
آبزی پروری به ندرت در یک منطقه مشخص به عنوان تنها مصرف کننده منابع آبی می باشد و به همین دلیل مدیریت کاربری های متعدد به صورت یکپارچه امری ضروری است. آب، اصلی ترین منبع مشترک مورد استفاده در آبزی پروری است. لذا، حفظ کیفیت آب در حداقل سطوح کیفی برای مزرعه آبزی پروری و از طرفی مدیریت اثرات ناشی از کاربری های چند گانه و متعدد در دامنه ظرفیت تحمل اکوسیستمی، حائز اهمیت فراوان است.
مفهوم ظرفیت تحمل با مدیریت یکپارچه مبتنی بر اکوسیستم مرتبط بوده و مکمل برنامه ریزی فضایی و پهنه بندی است.
Ross (2013) مراحل مختلف برنامه ریزی فضایی و مدیریت آبزی پروری را بر اساس جدول 1 با رویکردی یکپارچه پیشنهاد نموده است.
جدول1: ویژگی مراحل کلیدی (برآورد پتانسیل تولید، پهنه بندی، مکان یابی و ظرفیت تحمل) در مدیریت برنامه ریزی مکانی برای آبزی پروری (Ross,2013)
لینک مشاهده جدول در اندازه بزرگتر
این مدل، تفاوت ها و ماهیت تکمیل کننده این مراحل را به خوبی نشان داده و طرح مناسبی است که به رشد پایدار کمک نموده و می توان از آن در موضوعات مختلف استفاده نمود.
ظرفیت تحمل در چارچوب نگرش EAA با هدف تعیین محدوده حداکثر تولید در آبزی پروری در یک منطقه مشخص و بر اساس محدودیت های زیست محیطی و اجتماعی تعریف می شود. این شاخص را می توان در مقیاس های مختلف، از سطح مزرعه تا منطقه برآورد نمود. با این حال، در این مطلب تمرکز بر تخمین ظرفیت تحمل در مقیاس گسترده (مناطق بزرگتر از سطح مزرعه پرورش) برای تعمیم به مدیریت یکپارچه آبزی پروری خواهد بود.
روش های مختلفی برای مدیریت یکپارچه به منظور بهبود مدیریت کیفی آب در آبزی پروری ساحلی و آبزی پروری درون سرزمینی بر اساس تعیین تراکم مجاز و یا فواصل بین مزارع تعریف شده است. از آن جمله می توان به (1) تخصیص مناطق معین برای آبزی پروری (AZA) در آمایش سرزمینی و (2) تعیین استانداردهای تعریف شده برای ظرفیت جذب سیستم های ساحلی، دریاچه ها و آبگیرها، به منظور مشخص نمودن حدود مجاز در کیفیت پساب مزارع انفرادی و یا تجمعی مجتمع های آبزی پروری اشاره نمود. در بخش های بعد، هریک از این رویکردهای مدیریتی معرفی شده است.
