راهنمای رنگ آب در آبزی پروری

در این مطلب راهنمایی رو قرار داده ام که بر اساس اون به طور تقریبی می شه در مورد گونه غالب فیتوپلانکتون  در شرایط مختلف شفافیت آب استخر ایده گرفت 

ضمن تشکر از دوست عزیزم جناب آقای مهندس موسی زاده بابت به اشتراک گذاری این تصویر در گروه صمپا ، تصویر قابل استفاده این راهنما در لینک زیر به حضور تقدیم می شه :

لینک دانلود

روش استفاده از دیپترکس در ضدعفونی آب مزارع پرورش میگو

علیرغم تکرار چندباره بروز بیماری لکه سفید میگو در کشور ، متأسفانه همچنان بحث های فراوانی در خصوص روش کنترل و اصطلاحاً کار در کنار این بیماری در مناطق آلوده وجود دارد . 

یکی از مواد مورد مصرف در آسیا در زمینه کنترل این بیماری ، سم ارگانوفسفاته دیپترکس است که برخی ملاحظات ایمنی و زیست محیطی از همان سال های نخست تدوین دستورالعمل کنترل بیماری لکه سفید تقریباً مجالی جهت طرح و بحث نیافت . 

از این رو  ، مطلب حاضر را به بریده ای از مقاله مبسوط  آقای هنری کلیفورد از کشور مکزیک اختصاص داده ام که در رابطه با کنترل این بیماری در مزارع پرورش میگو ، بخشی را نیز به کاربرد سم دیپترکس اختصاص داده است . 

از علاقمندان دعوت می کنم برای مطالعه این متن ، لینک زیر را دنبال فرمایند : 

لینک دانلود

بروشور مدیریت بستر در استخرهای پرورش میگو

تا چند سال پیش ، یکی از سایت های پر بازدید برای علاقمندان به پرورش میگو ، سایت ناکا بود که هم به دلیل انتشار ماهنامه Aquaculture Asia و هم سایر مکتوبات و مدیاهای جالب و کاربردیش ، به مرجعی معتبر در صنعت پرورش میگو جهان تبدیل شده بود . هرچند الان دیگه مدت هاست که مجله آبزی پروری آسیا در این سایت منتشر نمی شه ( و نمی دونم اصلا منتشر می شه یا خیر ) اما در این سایت ، حدود ده سال پیش ، یک سری بروشورهایی قرارداده می شد که با عنوان Better Management Practices نکات مدیریتی بسیار خوب و قابل اجرا رو در یک تا دو صفحه و اغلب به زبان انگلیسی عنوان کرده بود و من همیشه ، هروقت اونا رو می دیدم ، هوس می کردم یکی یکی ترجمه شون کنم و در محیطی همگانی به اشتراک بذارم تا عزیزان علاقمند امکان استفاده از این متون رو داشته باشن . اما به دلایلی چون مشغله کار و زندگی و مهم تر از همه فراموشی ، تا به حال این فرصت رو پیدا نکرده بودم . اما دیروز دیگه همه چیز رو تعطیل کردم و یکی از اونا رو به اقتضای فصل و زمان ، که دیگه کم کم پرورش دهندگان میگو می بایست کار آماده سازی رو به صورت جدی آغاز کنن ، انتخاب و ترجمه کردم . لینک زیر آدرس دانلود این بروشور هست و انشاالله مورد استفاده عزیزان قرار بگیره . البته ناگفته نماند که بعضی نکات مطروحه در این بروشور صرفا در خصوص پرورش دهندگان گونه مونودون صدق می کنه ولی مبانی و مفاهیم اصلی آماده سازی در بخش عمده ای از متن عنوان شده .

لینک دانلود

اصول احداث مزارع پرورش میگو

قبل از هرچیز لازم می دونم از همه دوستان و بزرگانی که عمری رو در جانمایی و احداث مزارع پرورش میگوی کشور گذرونده و بدون هرگونه ادعایی تمام دانش و تجربه خودشون رو برای آباد سازی اراضی بایر و لم یزرع کشور در طبق اخلاص نهادند بابت این "ورود اجباری " به فیلد کاریشون عذرخواهی کنم . 

کتابچه ای که لینکش رو در ذیل این مطلب قرار داده ام ، طبق عنوان همین مطلب ، در خصوص اصول احداث مزارع پرورش میگو هست . عرض کردم "ورود اجباری" به این دلیل که مبنای تألیف این جزوه ، در حقیقت نیاز به منبعی بود که برای تدریس در رشته تکثیر و پرورش میگو در دبیرستان کارودانش اروندکنار داشتم و هرچه در اینترنت گشتم چیزی به زبان فارسی پیدانکردم . این موضوع بر میگرده به سال 1385 و با توجه به اینکه حدود 4 سال قبل از اون ، طی دوره آموزشی که در شیلات بوشهر ، خدمت جناب مهندس سالمی زاده با عنوان " اصول احداث مزارع پرورش میگو " گذرونده بودم ، ایشون کپی یک کتاب انگلیسی در این رابطه رو به من داده بود ، رفتم سراغ همون کپی و قسمت هایی که خودم ازش سردرمیاوردم و مبانی احداث رو می تونستم به دانش آموزان دبیرستانی آموزش بدم  ترجمه و با مطالب همون دوره تطبیق و خلاصه گردآوری کردم که شد همین معجونی که ملاحظه میفرمائید . 

این کتابچه رو چندبار می خواستم حک و اصلاح کنم ولی چون فایل Word اون در دسترسم نبود و در واقع گم شده بود ، فقط نسخه pdf رو در این مطلب قرارداده ام که امیدوارم مورد استفاده علاقمندان قرار بگیره .

لینک دانلود

مهم ترین عوامل کاهش اکسیژن در استخرهای آبزی پروری

مهم ترین عوامل کاهش اکسیژن در استخرهای آبزی پروری

نگارش : علی قوام پور – کارشناس بیولوژی ، پژوهشکده میگو کشور

از مهم ترین عوامل کاهش اکسیژن در استخرهای آبزی پروری می توان به موارد ذیل اشاره نمود :

-          افزایش دمای آب ، هوای ابری و یا عدم وزش باد :

افزایش دمای آب ظرفیت نگهداری اکسیژن توسط آب را کاهش می دهد . این وضعیت در جدول ذیل به خوبی نشان داده شده است :

علاوه بر این ، باید به این نکته نیز توجه نمود که ماهی ها موجوداتی خونسرد هستند و به همین دلیل دمای بدن آن ها متأثر از دمای محیط آب اطراف آن هاست . بالا رفتن دمای آب باعث افزایش دمای بدن آبزی شده و به دنبال آن ، میزان سوخت و ساز بدن ماهی ها نیز سرعت بیشتری می گیرد . این موضوع ، سبب بالا رفتن مصرف اکسیژن از محیط آب می شود .

در روزهای ابری ، عدم تابش نور کافی به آب استخر ، موجب کاهش فرآیند فتوسنتز توسط فیتوپلانکتون های موجود در آب می شود . در واقع مهم ترین عامل طبیعی تولید و افزایش اکسیژن در آب استخرهای آبزی پروری ، فتوسنتز می باشد . با محدود شدن این فرآیند ، در کنار تداوم تنفس موجودات آبزی و مصرف اکسیژن توسط مواد آلی موجود در بستر ، میزان اکسیژن محلول در آب رو به کاهش خواهد گذاشت .

توقف جریان هوا ( باد ) نیز با کاستن از جریان لایه سطحی آب استخر ، سرعت نفوذ اکسیژن به درون آب استخر را تقلیل می دهد .

-          شکوفایی بیش از حد و مرگ پلانکتونی :

مرگ پلانکتونی ممکن است به دلایل گوناگون نظیر کاهش شدت نورخورشید ( از عوامل اصلی مورد نیاز در فتوسنتز ) ، میزان پائین مواد مغذی در آب استخر ، پیری سلول های پلانکتونی ، شکوفایی بیش از حد پلانکتون ها در لایه های فوقانی آب و ممانعت از نفوذ نور به لایه های پائین تر و ... حادث گردد . در این شرایط ، علاوه بر عدم تولید اکسیژن در روند فتوسنتز ، سلول های مرده و در حال تجزیه فیتوپلانکتون ، بخش قابل ملاحظه ای از اکسیژن موجود در آب استخر را مصرف می نمایند . همچنین در مواردی که جمعیت فیتوپلانکتون های موجود در ستون آب استخر ، دارای شکوفایی بیش از حد ( شفافیت کمتر از 25 سانتی متر ) می گردند ، طی ساعات شب ، مصرف اکسیژن توسط این سلول ها در خلال فرآیند تنفس ( در طول شب ، فتوسنتز به دلیل عدم وجود نور قطع شده و سلول های فیتو پلانکتون همچون دیگر سلول های زنده ، به منظور انجام عمل تنفس ، اکسیژن محیط را مصرف و دی اکسید کربن تولید می کنند ) ممکن است میزان اکسیژن محلول را تا حدود بحرانی با کاهش مواجه سازد .

-          لایه بندی دمایی در آب استخر

در روزهای گرم تابستان ، در استخرهای عمیق ( با عمق بیش از 2.5 متر ) آب لایه های فوقانی ( 1.2 تا 1.8 متر ) به سرعت گرم شده و مطابق جدول زیر جرم حجمی آن از آب های زیرین ( و سردتر ) کمتر می گردد 

به همین دلیل به راحتی با لایه سردتر و سنگین تر زیرین مخلوط نمی شود . این وضعیت ، به سکون این لایه سرد و کاهش تدریجی اکسیژن محلول در این بخش از آب استخر ( به دلایلی همچون مصرف اکسیژن توسط مواد آلی بستر طی روند تجزیه توسط باکتری ها و تولید مواد سمّی و مضر در فرآیند تجزیه مواد دفعی ) منتهی می شود . 

گاهی اوقات ، وزش باد شدید و یا در مواردی ، بارش باران ، لایه بالاتر را سرد نموده و سبب مخلوط شدن لایه های ستون آب با یکدیگر و یا بالا آمدن لایه زیرین می گردد . در این شرایط ، بخشی از ستون آب که طی لایه بندی ، فاقد اکسیژن محلول کافی بوده است به سطوح بالاتر منتقل شده و لایه های فوقانی را نیز با کمبود اکسیژن مواجه می سازد .

-          تجزیه پسماندهای آلی

در اواخر دوره پرورش که توده زنده موجود در استخر بالا می رود ، تجمع پسماند ها و مواد آلی در بستر ، همچون غذای خورده نشده و مدفوع ، سرعت بیشتری پیدا می کند . تجزیه این مواد ، مصرف اکسیژن را نیز افزایش داده و به کاهش شدید اکسیژن محلول در آب خواهد انجامید .

-          افزایش شوری آب

میزان اکسیژن محلول در آب ، با افزایش شوری رابطه معکوس داشته و با بالا رفتن شوری ، ظرفیت نگهداری اکسیژن توسط آب استخر کاهش می یابد . این رابطه در جدول زیر به خوبی نشان داده شده است :

نقش پروبیوتیک ها در آبزی پروری

نقش پروبیوتیک ها در آبزی پروری

 

ارسالی توسط : سرکار خانم اصغر زاده ( عضو گروه صنعت میگو پرورشی ایران - صمپا )

تحقیق بر روی کاربرد پروبیوتیکها با هدف حفاظت از محیط زیست، در تغذیه حیوانات آبزی افزایش یافته است. پروبیوتیکها میکروبهای زنده ای هستند که بصورت افزودنی غذایی استفاده می شوند و موجب بهبود سلامتی انسان و حیوانات اهلی می گردند. میکروبهای دستگاه گوارش ماهی و خرچنگ خوراکی به دلیل عبور جریان آب از لوله گوارش وابستگی ویژه ای به محیط خارجی دارند. بیشتر باکتریهای موجود در روده، بدلبل جریان مداوم باکتریهایی که از آب و غذا وارد آن می شوند جابجا می گردند. بعضی از محصولات تجاری معرفی شده به عنوان پروبیوتیک مکمل غذایی نیستند و به منظور اهداف دیگری طراحی گردیده اند.

بحث پروبیوتیک زمانی مطرح شد که مشخص گردید میکروبهای استفاده شده در لوله گوارش زنده می مانند. از طرف دیگر جنبه های دیگری مثل کنترل بیولوژیکی از طریق بهبود کیفیت آب و درمان بیولوژیکی نیز جهت پروبیوتیکها مطرح گردیده است. اگر چه اولین پروبیوتیکهایی که بر روی آبزیان آزمایش شدند برای موجودات خشکزی طراحی گردیده بودند ولی بعضی تاثیرات در ماهیها نیز به همان صورت مشاهده گردید. بدلیل عدم اطمینان از زنده ماندن باکتریها در محیط آبی، بیشتر تلاشها بر اساس جداسازی و انتخاب سویه های از پروبیوتیکی از محیط آبی بود.

این میکروبها شامل ویبریونها، پزودوموناسها، باکتریهای اسید لاکتیک، باسیلها و مخمرها می باشند. البته سه ویژگی در مورد میکروبهایی که به عنوان پروبیوتیک انتخاب می شوند باید در نظر گرفته شود.

۱) حالت آنتاگونیستی در مقابل باکتریهای بیماریزا داشته باشند

۲)خاصیت تشکیل کلنی داشته باشند

۳)امکان افزایش مقاوت میزبان در برابر پاتوژن را داشته باشند. علاوه بر اینها باید با باکتریهای بیماریزا برای کسب غذا، همچنین امکان اتصال به دیواره روده رقابت نمایند و توانایی تحریک سیستم ایمنی بدن را داشته باشند.

مقدمه:

 مدتها پیش از این میکروبها بصورت ناآگاهانه جهت نگهداری غذا استفاده می شدند و این روش تجربی جهت بهبود سلامتی انسان نیز بکار گرفته می شد.

در اوایل قرن بیستم مچنیکف پیشنهاد جایگزینی باکتریهای اسید لاکتیک در داخل روده انسان را بعلت متوقف کردن فعالیت سایر میکروبهای زیان آور داد. ولی استفاده از پروبیوتیکها به مفهوم جدید تقریبا از بیست و پنج سال قبل آغاز گردید و به مدت چندین سال در جوامع علمی بررسی گردید. برای پروبیوتیکها چندین تعریف ذکر گردیده است.

از جمله آنکه پروبیوتیکها ارگانیسمهایی هستند که در تعادل میکروبی روده نقش دارند، ولی این تعریف در بیشتر موارد صدق نمی کند به همین دلیل بر اساس تعریف جدید پروبیوتیکها میکروبهای زنده ای هستند که به عنوان مکمل غذایی جهت بهبود سلامتی استفاده می گردند. اولین مورد استفاده از پروبیوتیک در تغذیه آبزیان، در چند سال اخیر انجام یافته ولی علاقه به استفاده از آن بسرعت در حال گسترش می باشد. در حال حاضر امکان بررسی موقعیت آن از لحاظ تجربی و علمی امکان پذیر است.

 در این مقاله نیز :

۱) امکان استفاده از این اصطلاح علمی در آبزیان

۲) تفاوت روند استفاده از این ماده در موجودات مختلف

۳) چشم انداز تحقیقات آتی آن بررسی گردیده است.

 

● آیا محیط روده حیوانات آبزی برای پروبیوتیکها مناسب است؟

موجودات آبزی کاملا متفاوت از موجوداتی هستندکه در خشکی زندگی می کنند به دلیل توسعه مصرف پروبیوتیکها این سوال مطرح می گردد که استفاده مناسب از پروبیوتیکها در آبزیان چگونه باید باشد. توسعه تغییرات انسان وحیوانات خشکزی، در داخل یک محیط آمنیوتیکی صورت می گیرد در حالی که لارو بیشتر ماهیها در اوایل مرحله رشد در محیط خارج رها می شوند. این لاروها در حالیکه بی نظمی میکروبی وسیعی را در داخل دستگاه گوارش نشان می دهند شروع به تغذیه می کنند در حالی که لوله گوارش آنها کاملا توسعه پیدا نکرده و در ضمن سیستم ایمنی بدن آنها نیز هنوز کامل نیست به همین دلیل استفاده از پروبیوتیکها در مراحل لاروی بسیار لازم است.

در لوله گوارش انسان و حیوانات خشکزی باکتریهای گرم مثبت بی هوازی سویه های غالب می باشند. در انسان مهمترین این گروهها، باکتریوسیدها، کوکسیهای گرم مثبت بی هوازی، ائوباکتریومها و بیفیدوباکتریومها هستند. در حالی که سویه های تقریبا غالب در خوک استرپتوکوکها و لاکتوباسیلها هستند و به همین دلیل بیشتر سویه های استفاده شده به عنوان پروبیوتیک به گروههای بیفیدوباکترها، لاکتوباسیلها و استرپتوکوکها تعلق دارند . همچنین گونه غالب در لوله گوارش خرچنگ میکروبهای گرم منفی بی هوازی هستند.

در خرچنگها، صدفها و ماهیهای موجود در اعماق دریا ویبریوها و پزودوموناسها سویه های غالب را تشکیل می دهند و آئروموناسها، پزودوموناسها و انترو باکتریاسه ها گونه های غالب در ماهیهای آب شیرین می باشند. به همین دلیل موثرترین پروبیوتیکها برای حیوانات دریایی احتمالا متفاوت از آنهایی خواهند بود که برای حیوانات خشک زی استفاده می گردند. پایداری بیشتر میکروبها دربدن حیوانات آبزی ناچیز است. همچنین بدلیل اینکه این حیوانات خونسرد هستند میکروبهای همزیست با آنها نسبت به تغییر درجه حرارت متفاوت خواهند بود، ضمن اینکه تغییر شوری آب نیز احتمالا میکروبها را تحت تاثیر قرار خواهد داد.

ماهیهای اعماق دریا جهت مقابله با از دست دادن آب بدن مجبور به مصرف مداوم آب می باشند بنابراین بافت میکروبی موجود در روده حیوانات آبزی احتمالا بوسیله میکروبهای موجود در آب و غذا تحت تاثیر قرار می گیرد در لارو و ماهیهای کوچک تاثیر نوع تغذیه بر روی میکروارگانیسمهای دستگاه گوارش به وضوح ثابت شده است و این تاثیر به خصوص در مورد اولین تغذیه بسیار موثر می باشد. ایده استفاده از پروبیوتیک در یک دید وسیع Moriority در سال ۱۹۹۸ پیشنهاد کرد که پروبیوتیکها به عنوان افزودنیهای آبی نیز تعریف شوند.

ولی یک تعریف کلی از پروبیوتیکها به صورت زیر می باشد که پروبیوتیکها میکروبهایی هستند که به داخل لوله گوارش موجود زنده وارد شده و توانایی زنده ماندن جهت بهبود سلامتی موجود را دارا می باشند. در سال ۱۹۹۱ Porubcan تلاشهایی جهت بهبود کیفیت آب آشامیدنی و افزایش راندمان تولید بعضی آبزیان توسط باکتریها انجام داد، که عبارت بودند از :

۱) شناور کردن فیلترهای زنده شامل باکتریهای نیتروژن زدا که مقدار آمونیاک و نیتریت را در آب کاهش دادند و این امر باعث افزایش زنده ماندن میگوها گردید.

۲) ترکیبی از باسیلها در مجاورت هوا دهنده استخر، تقاضای موجود برای اکسیژن را کاهش داد و مقدار برداشت میگو را افزایش داد. به همین دلیل باکتریهای نیتروژن زدا و یا باسیلوسها را نیز بعلت بهبود کیفیت آب و افزایش سلامتی حیوان به عنوان پروبیوتیک تلقی می نمایند ولی این دو نوع باکتری کاملا متفاوتند بطوری که باکتریهای نیتروژن زدا به هیچ عنوان در لوله گوارش حیوانات وجود ندارند و سویه باسیل ها نیز که به عنوان پروبیوتیک برای حیوانات خشک زی استفاده می شود اساسا منشا خاک دارند ودر لوله گوارش وجود ندارند اما در طول روده فعال می باشند و در این مورد گزارشهای زیادی نیز از جداسازی باسیلها از ماهیها، خرچنگها و دو کفه ای ها گزارش شده است.

در طی مطالعه ای مشخص شد که باسیلهای اضافه شده به محیط پرورش گربه ماهیها، قدرت حیاتی آنها را افزایش می دهند ولی در تمام این مطالعات بیشتر توجه بر روی بهبود کیفیت آب بود. Kennedy و همکارانش در سال ۱۹۹۸ نوعی از باسیلوس سوبتیلیس را از یک نوع ماهی جدا نمود. تکثیر این سویه در داخل آب وقتی که شوری آب از ۳۰ به ۳ واحد بین الملی کاهش یافت موجب حذف ویبریوها از کل لاروهای این گونه گردید. Moriarty در سال ۱۹۹۸ متوجه افزایش قابلیت زنده مانی میگوهایی شد که در محیط پرورش آنها سویه هایی از باسیلها وجود داشتند، در این حالت تعداد ویبریوهای بیماریزا در رسوبات و آب کاهش پیدا کردند، ولی تاثیر آن بر روی میکروبهای روده مطالعه نگردید.

باسیلهای انتخاب شده علاوه بر فعالیت آنتی بیوتیکی بر علیه ویبریوها، به عنوان پروبیوتیک چند وظیفه دیگر نیز داشتند، از جمله ترشح آنزیمی و رقابت برای فضا و غذا که این مکانیسمهای آنتاگونیسمی از بوجود آمدن گونه های مقاوم که اولین خطر استفاده از آنتی بیوتیکها است جلوگیری می کند. البته برای تائید این نظریه و بیان خاصیت حذف رقابتی پروبیوتیکها احتیاج به آزمایشات و شواهد زیادتری می باشد. این اصل بر اساس جایگزینی یک گونه به جای گونه اولیه اخذ گردیده است به طوی که گونه جدید امکان سازش بهتر با شرایط زیستی محدود را دارا باشد. خاصیت تولید آنتی بیوتیک توسط سویه های باسیلوس، امکان توجیه خاصیت حذف رقابتی پروبیوتیکها را ندارد.

در این خصوص Moriarty در سال ۱۹۹۸ فعالیت مهارکنندگی باسیلوس را در مقابل ویبریو در استخر خاکی نشان داد، اما تاثیر آن بر روی حیات میگوها احتمالا بصورت یک تاثیر غیر مستقیم روی سلامتی آنها بوده است. برای مثال تجزیه مواد آلی بوسیله باسیلوس احتمالا کیفیت آب را بهبود می بخشد با این حال استفاده از باسیل به عنوان یک مکمل در استخر هنوز احتیاج به بررسیهای بیشتری دارد . در حال حاضر استفاده از پروبیوتیک به عنوان یک کنترل بیولوژیکی مورد توجه می باشد. اصطلاح کنترل بیولوژیکی عبارت از محدود کردن و یا حذف آفات مخرب و یا پاتوژنها بوسیله ارگانیسمهای بخصوص می باشد.

Maeda و همکاران در سال ۱۹۹۷ کنترل بیولوژیکی را شامل روشهایی بیان کردند که در آن بعضی میکروبها و یا ارگانیسمها در محیط آبی پاتوژنها را کشته و یا تعداد آنها را کاهش می دهند. در این حالت رفتار استخرهای ذکر شده در آزمایش Moriarty در سال ۱۹۹۸ نوعی از کنترل بیولوژیکی می تواند تلقی گردد. نخستین آزمایشها در مورد استفاده از پروبیوتیکها در تغذیه آبزیان توسط موادی صورت گرفت که برای حیوانات خشکزی طراحی گردیده بود. بطور مثال اسپورهای باسیلوس توئی جدا شده از خاک، تلفات را در مار ماهی ژاپنی که توسط نوعی میکروارگانیسم آلوده شده بود کاهش و سرعت رشد را افزایش داد. اسپورها نیز به سادگی در ترکیب غذا مخلوط شدند.

ولی در این آزمایش سرنوشت اسپورها در لوله گوارش پیگیری نگردید که مشخص گردد آیا اسپورها در روده رشد میکنند و یا دفع می شوند و درجه حرارت آب چه تاثیری بر روی آنها دارد. همان نوع از باسیلوس توئی بوسیله Kozasa در سال ۱۹۸۶ برروی رتیفرها آزمایش شدند. در این آزمایش رتیفرها به مدت ۲ ساعت اسپورها را فیلتر نمودند (استفاده کردند).

این روش موجب افزایش سرعت رشد گردید اما در این آزمایش نیز سرنوشت میکربها مطالعه نگردید. طی یک مطالعه دیگر که با استفاده از اسپورهای باسیلوس انجام گرفت، بیشتر اسپورهای باسیلوس بوسیله رتیفرها در کمتر از یک ساعت فیلتر گردید اما تعداد اسپورهای قابل رشد در کمتر از یکساعت به سرعت کاهش یافت اما در زمان خیلی کوتاه دوباره زندگی خود را آغاز کردند.

بر اساس بررسیهای انجام یافته بسیاری از باسیلها در طی فرایند تشکیل اسپور و یا پروتئولیز سلولهای رویش کننده، آنتی بیوتیک تولید می کنند و زمانی که رتیفرها از اسپورها استفاده می نمایند کاهش تعداد ویبریونها احتمالا از طریق آزاد شدن آنتی بیوتیک از این سلولها باشد. بطور کلی تاثیر مستقیم پروبیوتیک افزایش مقاومت رتیفرها در مقابل ویبریوها بود. محصولات تجاری بر اساس باکتریهای زنده اسیدلاکتیک نیز جهت لارو ماهیها معرفی گردیده است، این مواد تولید و سرعت رشد رتیفرها و ماهیها را افزایش می دهند.

در بعضی از نسبتهای اسید لاکتیک افزایش تعداد دیگر باکتریها نیز محدود می گردند و یا بعضی محصولات تجاری حاوی استرپتوکوک، موجب افزایش رشد و بهبود راندمان غذائی در ماهی کپور شدند، ضمن آنکه اشرشیا کولی در روده ماهی کپور بعد از ۱۴ روز تغذیه با این نوع پروبیوتیک ناپدید گردید. این محققان بدون هیچگونه شواهد آزمایشگاهی بیان کردند که استرپتوکوک، توانایی بالایی در اتصال به اپیتلیوم روده ماهی کپور دارد.

البته این آزمایشها همانگونه که ذکر شد با پروبیوتیکهای ساخته شده برای حیوانات خشک زی انجام یافته است واین نشان دهنده علاقه به استفاده از افزودنیهای باکتریایی در غذاهای آبزیان نیز می باشد. البته زنده ماندن این میکروبها در لوله گوارش حیوانات آبزی مورد تردید می باشد به همین دلیل بیشتر تلاشها برروی سویه های بومی با خاصیت پروبیوتیکی استوار گردیده است. تلاش برای شناسایی پروبیوتیکهایی که بطور طبیعی در آب وجود دارند جداسازی و مشخص کردن میکروبهایی که بطور ذاتی در محیط پرورش وجود دارند در هنگام تشریح بدن ماهیهای جوان و خرچنگها، میکروبهای بومی مستقر در نقاط مختلف معده و روده بدست می آیند. میکرو بهای چسبیده به اپیتلیال روده می توانند از آن جدا شوند اما این روش در مورد لارو و مواد غذایی زنده امکان پذیر نیست.

اما می توانیم سطح خارجی لارو ماهی را با محلول یک دهم درصد محلول نمکی بنز آلکونیوم کلراید جهت جداسازی میکربهای چسبیده به سطح خارجی شستشو داده وسپس بوسیله واسطه های خاص و روشهای مناسب آنها را مشخص نمود. مطالعات اولیه اولین گزارشهای موفقیت آمیز توسط Maeda و Liao در سال ۱۹۹۲ ارائه شد که در آن یک سویه به نام PM-۴ را ازمحیط پرورشی یک نوع لارو ماهی جدا نمود که دارای قدرت زیستی و تکثیر خوب بود. این باکتری برای کنترل بیولوژیکی محیط این نوع لارو و ماهی کپور استفاده می شود.کنترل بیولوژیکی موجب افزایش زنده مانی لارو و محدود کردن رشد ویبریوآنگوئیلاروم وهالیفتوروس میگردد. ولی در این مطالعه هیچگونه بررسی بروی امکان زیست این باکتری در روده لارو کپور انجام نگرفت، در حالی که عفونت ویبریو آنگوئیلاروم در ابتدا از روده شروع می شود.

Griffith در سال ۱۹۹۵ گزارش کرد که لارو میگوهای پرورش یافته در بعضی استخرهای اکوادور بوسیله یک بیماری که مشخصه آن تغییر در جمعیت باکتریها است تحت تاثیر قرار میگیرد. در این حالت نسبت ویبریو آلگینولیتیکس کاهش یافت در حالی که ویبریو پاراهمولیتیکس افزایش یافت. به همین منظور سویه اولیه جدا شد و به عنوان پروبیوتیک در بعضی از استخرها استفاده گردید که در این حالت قدرت زیستی میگوها به حد قبل از بیماری بازگشت .

Austin و همکارانش در سال ۱۹۹۵ تاثیر پروبیوتیکی این سویه را بررسی نمود و گزارش کرد که سلولهای ویبریواوردالی توانایی زنده ماندن خود را در طول ۳ ساعت بعد از اضافه شدن پروبیوتیک به داخل محلول از دست دادند. همچنین ویبریو آنگوئیلاروم و آئوروموناس سالمونیسیدا نیز با وسعت کمتری مهار شدند. در آزمایشی دیگر مشخص گردید مقاوت ماهی سالمون شستشوداده شده با پروبیوتیک در مبارزه با بیماریها بهبود یافت.

بطور کلی چیزی که از یک پروبیوتیک می توانیم انتظار داشته باشیم عبارت است از

۱) آنتاگونیسم با بیماریها

۲) خاصیت کلونی شدن در روده با امکان چسبیدن به موکوس روده

۳) افزایش مقاومت میزبان در مقابل بیماریها آنتاگونیسم با بیماریها بنظر میرسد در باکتریهای خاکزی خاصیت آنتاگونیسمی یک امر مشترک باشد.

بطور مثال بیش از ۶۰% از باکتریهای جدا شده از زئوپلانکتونها، خاصیت باکتریولیتیک داشتند. و بیشتر از ۷۵% باکتریهای جدا شده از اسفنجها ترکیبات آنتی باکتریال تولید می کردند. تغذیه لارو ماهی هالیبوت برای اولین بار با سویه مشخصی از باکتری، از رشد یک نوع ویبریو بیماریزا ممانعت کرد. خاصیت آنتی باکتریال در میکروبهای آب شیرین نیز وجود دارد. بطور مثال بعضی از باکتریهای اسید لاکتیک مانند لاکتوباسیلوس آنتاگونیسم بیماریهای ماهیها هستند. Sugita و همکارانش در سال ۱۹۹۸ یک سویه از باسیلها را که آنتاگونیسم حدود ۶۳% از میکروبهای جدا شده از روده ماهی بودند شناسایی نمود. سویه های بیماریزای ویبریوآئوروموناس در بیشتر آزمایشهای آزمایشگاهی هدف بودند.

بعضی باکتریها بر ضد ویروسها می باشند و احتمالا برای کنترل بیماریهای ویروسی موثر می باشند. حالت آنتاگونیسمی در برابر پاتوژنها احتمالا بوسیله واسطه های دیگری به غیر از آنتی بیوتیکها باشد. اسیدهای آلی، پراکسید هیدوژن، سیدروفرها از جمله این واسطه ها میتوانند باشند. البته شرایط آزمایش در حالت in-vitro و in-vivo متفاوت می باشد و بیان حالت آنتاگونیسمی در حالت in-vitro نمی تواند یک معیار کافی برای انتخاب پروبیوتیک باشد. خاصیت تشکیل کلنی در روده قدرت تشکیل کلنی یک معیار مهم برای پروبیوتیکهاست اما احتمالا اگر باکتریهای ناپایدار نیز در دز بالا و بصورت مداوم استفاده شوند مفید باشند.

بنابراین در عمل ضروری می باشد که پایداری پروبیوتیکها در روده ارزیابی گردد. در این خصوص پایداری باکتریهای اسید لاکتیک در روده مورد مطالعه قرارگرفته است. غلظت دیورجنس در سکوم ماهیهای جوان بیشتر بود. به نظر میرسد باکتریهای اسید لاکتیک جدا شده قادر به زنده ماندن برای چندین روز در روده ماهی جوان باشند. ویبریونها هم احتمالا روزها و یا حتی هفته ها در ماهی و لارو صدفها پایدار باشند. مخمرها نیز به موکوسهای روده قزل آلای رنگین کمان می چسبند و توانایی بالایی برای چسبیدن و تشکیل کلنی دارند و استفاده از آنها نیز در آبزیان مورد توجه می باشد. بهبود عکس العمل حیوانات آبزی در برابر بیماریها توسط مصرف پروبیوتیکها در بسیاری از آزمایشها تست گردیده است.

حیوانات آزمایش شده عبارت بودند از رتیفرها، لاروسپرماهیها، حلزونها، صدفها، ماهیهای کد جوان، سالمون و قزل آلای رنگین کمان که تقریبا در تمام آنها پاتوژنها ویبریونها بودند. اما پروبیوتیکها انواع مختلفی شامل ویبریونها، پزودوموناسها و باکتریهای گرم مثبت بودند. نحوه مقابله پروبیوتیک و پاتوژن در میزبان، بویژه برای تشخیص، یکی از موارد قابل بررسی می باشد. البته ایجاد شرایط ثابت در آزمایش نیز مهم می باشد زیرا فاکتورهای زیادی موجب حساسیت حیوانات در مقابل پاتوژنها و همچنین کارایی پروبیوتیکها می شوند، ولی این تاثیرات اغلب تکرار پذیری کمی دارند و در بسیاری از مطالعات فقط تعداد تلفات مورد مقایسه قرار گرفته است.

در آزمایشی که از پروبیوتیکها برای لارو دوکفه ای ها استفاده شد بهبود معنی داری در زنده مانی آنها مشاهده گردید. در این آزمایش لاروها به مدت یک ساعت از پروبیوتیکها استفاده کرده بودند. این محققان فرض کردند که پروبیوتیکها مواد ممانعت کننده ای تولید می کنند که رشد باکتریهای پاتوژن را متوقف می کنند. Gibson و همکارانش در سال ۱۹۹۸ مشاهده کردند که کاهش پروبیوتیک حتی سریعتر از پاتوژن بود. اگرچه بعضی سویه های باکتریایی احتمالا وقتی که به عنوان مکمل غذایی استفاده می شوند به عنوان واسطه های پرورشی عمل نموده و زنده مانی آبزیان را افزایش می دهند. چشم انداز توسعه پروبیوتیکها مزیتهای استفاده از پروبیوتیکها در برابر آنتی بیوتیکها بوسیله Moriarty در سال ۱۹۹۸ بحث گردید البته تاکنون بیشترخاصیت تولید مواد ممانعت کننده توسط پروبیوتیکها مورد توجه قرار گرفته است.

خطر پاتوژنهای مقاوم به پروبیوتیکهای انتخاب شده نیز نباید فراموش شود به همین دلیل تحقیق بر روی متنوع کردن آنتاگونیسمها استوار می باشد تا احتمال ایجاد باکتریهای مقاوم کاهش یابد. توانایی بعضی از پروبیوتیکها برای چسیبدن به موکوس روده احتمالا عفونت روده تولید شده توسط بعضی از پاتوژنها را متوقف کند. این حالت آنتاگونیسمی احتمالا از طریق رقابت برای مواد غذایی که برای رشد باکتریها لازم می باشد و یا از طریق رقابت جهت اتصال به جدار روده انجام می شود. حذف رقابتی، یک مکانیسم برای بیان تاثیر پروبیوتیکها در شرایط زیستی محدود می باشد. آهن، مورد نیاز بسیاری از میکروارگانیسمهاست و در دسترس بودن آن در بافتهای حیوانات احتمالا برای بسیاری از پاتوژنها ضروری است.

Smith وDvey در سال ۱۹۹۳ پیشنهاد کردند که حالت ممانعت کنندگی آئورومونلس سالمونسیدا بوسیله پزودوموناس فلوئوروسنس از طریق رقابت برای کسب آهن آزاد بود. فعالیت مهارکنندگی بسیاری از سویه های پزودوموناس بنظر میرسد از طریق ترکیبات آهن دار می باشد. در لارو سپر ماهی نیز رقابت ویبریوها و باکتریهای آهن دار خالص شده، میتواند تا حدودی خاصیت پروبیوتیکی آنها را توجیه کند. فعالیت آنتی باکتریال باسیلوسهای جدا شده بوسیله Sugita و همکارانش در سال ۱۹۹۸ تا حدودی مربوط به ترکیبات آهن دار بود. البته در انتخاب سویه های پروبیوتیکی باید به این نکته نیز توجه داشت که استفاده از آنها، موجب افزایش نیاز میزبان به آهن نگردد. آهن معمولا در جیره غذایی ماهی اضافه می گردد و محدودیت آهن جمعیت میکروبها را بدون تاثیربر روی لارو ماهیها تغییر می دهد.

البته مواد غذایی دیگری نیز احتمالا میکروبهای روده را تحت تاثیر قرار دهند ولی وجود آنها برای حیات حیوانات آبزی ضروری می باشند. بطور مثال اسیدهای چرب غیر اشباع جیره، احتمالا نسبت باکتریهای اسید لاکتیک در لوله گوارش ماهی شمالی را تحت تاثیر قرار دهند. Gibson و Roberfroid در سال ۱۹۹۵ پری بیوتیک را به عنوان ماده غذایی غیر قابل هضم که بطور موثری سلامتی میزبان را از طریق تحریک رشد و یا فعالیت باکتریهای موجود در کلون و یا محدود کردن رشد آنها تحت تاثیر قرار می دهد تعریف کردند. فروکتوگلوکوساکاریدها به عنوان افزودنیهای غذایی که رشد بیفیدوباکترها و لاکتوباسیلها را در انسان و حیوانات خشک زی افزایش می دهند استفاده می شود.

لاکتوساکاروز بوسیله میکروبهای قسمت پایین روده ماهیان خاردار دریایی تخمیر شده و موجب افزایش ضخامت لایه تونیکاموسکولاریس در این ماهیان می گردند. این نشان داد که بعضی از محصولات حاصل از تخمیر، موجب تقویت لایه دفاعی روده در ماهی و انسان می گردند. به همین دلیل احتمالا چنین موادی که بوسیله پروبیوتیکها قابل هضم بوده، آنتاگونیسم پاتوژنها هستند و بافت دفاعی میزبان را تحریک می کنند، برای مطالعه جالب خواهند بود . فرضیه تحریک سیستم ایمنی موجودات آبزی نیز قابل توجه می باشد.

جانورانی به شفافیت شیشه

مجله علمی ایران : همه حیوانات در نوع خود قابل توجهند اما بعضی از آنها عجیب و غریبند. شاید ندانید ولی بسیاری از جانوران زمین بدن  بسیار شفافی دارند، طوری که همانند شیشه آن سویشان دیده می‌شود.

بعضی از جانوران بدنی شفاف دارند تا با آن خودشان را استتار کنند و از دست شکارچیان در امان بمانند. به گفته سونک جانسون، دانشمندا آمریکایی، تقریبا تمام حیواناتی که در اقیانوس‌های آزاد زندگی می‌کنند، با ابزارهای مختلفی از جمله دندان، مواد سمی، سرعت بسیار بالای شنا کردن یا ابعاد بسیار کوچکی که دارند، خود را در مقابل شکارچیان‌شان محافظت می‌کنند. و البته بعضی از آنها هم هستند که با بدن شیشه‌ای‌شان از دید شکارچیان در امان می‌مانند.

 

این ماهی مرکب جوان که «sharpear enope» نام دارد، بدن شیشه‌ای و شفاف با نقاط درخشانی دارد که پوشیده از سلول‌های رنگدانه‌ای هستند و در زیر چشمانش قرار دارند و کلا بدن او را به اندامی درخشنده تبدیل کرده‌اند. این نقاط روشن حتی رنگ عوض می‌کنند و به استتار این جانور کمک می‌کنند. این ماهی مرکب در اقیانوس‌های گرمسیر و نیمه‌گرمسیر و در اعماقی بین ۲۰۰ تا ۱۰۰۰ متری یافت می‌شوند.

یک ماهی شیشه‌ای یک جراح ماهی است که در بسیاری از دریاها و اقیانوس‌ها از جمله در اطراف نیوزلند یافت می‌شود. این ماهی گونه مشابهی از ماهی «دوری»، شخصیت انیمیشن «به دنبال نمو/ دوری» است. این ماهی در نهایت تا ۳۰ سانتی‌متر می‌تواند رشد کند و جزو ماهی‌های آکواریومی محبوب است.

شیشه‌سر با نام علمی Macropinna Microstoma گونه‌ای از تیره «چشم‌بشکه‌ای» است. این ماهی سر شفاف و پر از مایعی دارد که واقعا آن را جالب و عجیب کرده است. آنقدر سر این ماهی شفاف است که حتی می‌توان عدسی چشم‌های آن رادید. صورت این ماهی به خودی خود بامزه و حالت مظلومانه و محزونی دارد و نگاه کردن آن آدم را سیر نمی‌کند. جالب است بدانید که دانشمندان سال ۱۹۳۹ این ماهی را شناختند اما نخستین تصویری که توانستند از آن بگیرند سال ۲۰۰۴ بود. زیرا زمانی که این ماهی به سطح آب می‌آید، اثر شفافیت سر آن از بین می‌رود و به همین دلیل دانشمندان قادر به شناسایی آن نمی‌شدند.

مارماهی اروپایی در طول زندگی خود بارها و بارها رنگ عوض می‌کند. قبل از اینکه قسمت کناره‌ها و زیر شکم این مارماهی به رنگ زرد مایل به قهوه‌ای دربیاید، ابتدا شیشه‌ای می‌شود. آنها بعد از پنج تا ۲۰ سال زندگی در آب‌های شور، چشم‌هایشان بزرگ‌تر می‌شود و پهلوهایشان به نقره‌ای متمایل می‌شوند. مارماهی‌های اروپایی یکی از حیوانات عجیب کشف‌شده در کره زمین به شمار می‌آیند و به نام «مارماهی‌های نقره‌ای» نیز شناخته می‌شوند.

این اختاپوس تنها دو سانتی‌متر عرض دارد و به دلیل داشتن بدن شیشه‌ای، تمام اعضای بدنش به خوبی دیده می‌شود. تصویری که در بالا مشاهده می‌کنید، یکی از آنها را در اعماق دریای تاهیتی نشان می‌دهد. نکته جالب در مور این اختاپوس آن است که اعضای بدنش رنگ عوض می‌کنند و به استتار اختاپوس کمک می‌کنند.

آشنایی با جلبک اسپیرولینا

اسپیرولینا جلبک سبز- آبی میکروسکوپی ، مقوی ترین غذای سبز شناخته شده در جهان است. این گیاه به صورت معلق در آب رشد می کند به همین دلیل نیاز به ساختن دیواره سلولی که این دیواره به میزان زیادی دسترسی به مواد مغذی داخل سلول را محدود می کند، ندارد. این گیاه با بیش از 60 درصد پروتئین حاوی بیشترین و قابل جذب ترین پروتئین گیاهی است. آمینو اسیدهای موجود در اسپیرولینا مشابه تخم مرغ بوده و کیفیت آن بوسیله سازمان غذا و کشاورزی آمریکا تأیید شده است. این گیاه منبع مواد مغذی است که درسایر غذاهای سبز یافت نمی شود . لینولئیک اسید، ویتامین و سولفولیپیدها از جمله موادی هستند که در این گیاه وجود دارند. علاوه بر این این اسپیرولینا منبع خوبی از بتاکارتن، کاروتنوئیدها، ویتامین ها و عناصر کمیاب است. اسپیرولینا حاوی میزان قابل ملاحظه ای کلروفیل، کارتنوئیدها، دیگر پیگمانهای گیاهی و رنگدانه ها است که در گیاهان سبز یافت می شوند . میزان چربی و کربوهیدرات این گیاه کم و کلسترول ندارد. از این رو برای استفاده از آن در افرادیکه رژیم لاغری می گیرند به دلیل مواد مغذی بالا و کربوهیدرات و چربی کم بسیار مناسب است.

تاریخچه مصرف

اولین گزارش در خصوص استفاده از جلبک اسپیرولینا توسط کاستیلو در سال ۱۵۲۱ منتشرگردید. وی در یک مسافرت اکتشافی در مکزیکو سیتی مشاهده نمود که ساکنین اطراف دریاچه تکس کو کو (texcoco) این جلبک را توسط صافی های مخصوص از آب جدا و خشک نموده و از پودر آن کیک های مخصوص تهیه می کردند.

از سال ۱۹۱۹ توجه دانشمندان به شناسایی ترکیبات و خواص جلبکها جلب گردید . در سال ۱۹۵۰ کشت جلبکها در امریکا و ژاپن رایج شد که در این رابطه ویژگیهای جلبک کلورلا(chlorella) که از دسته جلبکهای سبز می باشد مورد بررسی قرار گرفت و مشخص شد که این جلبک منبع غنی از اسید های آمینه ، ویتامین ها و مواد معدنی ضروری برای انسان است. مدتها این جلبک به عنوان منبع غذایی مورد استفاده قرار میگرفت که هنوز هم در برخی ازکشورها به عنوان مکمل غذایی مصرف آن رایج می باشد

از آنجا که کشت این جلبک با مشکلاتی همراه، و هضم آن به دلیل دارا بودن جداره سلولی مشکل و نیز حاوی نوعی آنتی بیوتیک (کلرلین) است دانشمندان در صدد یافتن جایگزینی مناسب تر بر آمدند.

در سال 1963 اسپیرولینا درسطح بین المللی شناخته شد. گیاه شناسی فرانسوی در کشورچاد تحقیقی بر روی ماده بسیار مغذی نان خشک سبز رنگ که در آن منطقه به "DAEI" معروف بود انجام داد  و طی آن کشف شد که نان ​​خشک از اسپیرولینا ساخته شده است.

بدین ترتیب بود که تحقیق بر روی اسپیرولینا آغاز شد.  بدنبال تحقیقات یکی از محققین بزرگ دنیا درآن زمان ( آقای دکترClayman  و گروهش ) در انستیتو نفت فرانسه ، برای اولین بار کشت اسپیرولینا آغازشد و ارزش تغذیه ای شگفت انگیز، سرعت بالا درهضم ، و سرعت  رشد بالای آن در طی مراحلی شناخته شد. بدنبال این پژوهش، اسپیرولینا به موضوع مورد بحث در کنفرانس های مختلف بین المللی مانند کنگره بین المللی  باکتری شناسی و میکروب شناسی کاربردی در سال 1967 و همچنین کنفرانس جهانی غذا ( توسط سازمان ملل متحد) در سال 1974 تبدیل شد . همچنین بطور رسمی به عنوان یک غذای کامل توسط سازمان غذا و دارو آمریکا به رسمیت شناخته شد (FDA APPROVED  ) و در حال حاضر در سازمان هوا فضای امریکا ( ناسا ) به عنوان یک غذا برای فضانوردان مورد استفاده قرار می گیرد .

اسپیرولینا توسط مردم بومی در دوران باستان مورد استفاده قرارگرفته است و در طول سالیان دراز بر روی آن تحقیق شده و توسعه یافته است و حالا در جهان امروز برای ما شناخته شده است. حالا که کشت و تولید انبوه آن امکان پذیر شده است، به رسمیت شناختن خواص اسپیرولینا به عنوان "غذای مغذی ایده آل" در حال افزایش می باشد .

در سال۱۹۷۰ اسپیرولینا به عنوان یک جلبک مغذی و بی خطر در ژاپن به ثبت رسید. کشور آلمان نیز حمایت مالی خود را برای مصرف این جلبک به عنوان یک منبع غذایی عالی در کشور های هند، تایلند و پرو اعلام داشت.

از سال ۱۹۷۷ کشت جلبک اسپیرولینا توسط کمپانی(earthrise) در استخرهای بزرگی در ایالت کالیفرنیا با کمک یک شرکت ژاپنی آغاز شد.

فواید اسپیرولینا

کمک به رفع خستگی مزمن

 کمک به تقویت سیستم ایمنی

کمک به افزایش آنابولیسم سلولی و افزایش بافت عضلانی

 کمک به حذف رادیکالهای آزاد به علت خواص آنتی اکسیدانی

کمک به کاهش التهاب

کمک به دفع مواد زائد و فلزات سنگین

کمک به تنظیم کلسترول

کمک به کنترل قند خون 

کمک به ترمیم سلولی و بافتی

اسپیرولینا  سرشار از مواد مغذی است. همچنین دارای ویتامین A، ویتامین B-۱۲، ویتامین E، کلسیم، آهن و فسفر، که برای  درخشان  کردن و سلامتی چهره مهم است. بنابراین، مصرف مکمل های اسپیرولینا  به صورت روزانه جوانی پوست را در پی خواهد داشت.

اسپیرولینا نه تنها شامل تمام مواد مغذی است  بلکه دارای هشت اسید آمینه های ضروری  است که برای سلامت پوست مورد نیاز است. اسپیرولینا همچنین حاوی آنتی اکسیدان بتا کاروتن است، که با پسوریازیس و آکنه مبارزه میکند.

 استفاده  روزانه از مکمل های اسپیرولینا ر آثار خستگی پوست را از بین برده و چهره را جوان نگه می دارد. همچنین  پوست شل و ول را درمان میکند و بدن را هم تقویت میکند

اسپیرولینا برای از بین بردن سموم کلیه ها و در درمان گودی های سیاه زیر چشم موثر است، بینایی را هم بهبود می بخشد.

اسپیرولینا حاوی تیروزین، ویتامین E یا توکوفرول و سلنیوم هستند که  خواص ضد پیری دارد.  آنتی اکسیدان موجود در آن سبب از بین  بردن رادیکال های آزاد  میشود که علت اصلی پیری پوست است. 

اسپیرولینا  برای درمان آکنه و جوش بکار میرود.  مواد سمی پوست را از بین برده ، موجب افزایش سوخت و ساز بدن می شود. همچنین مانع از رشد بیش از حد  آکنه می شود.

اسپرولینا حاوی عوامل آنتی اکسیدانی است که به جوان ماندن بافت های بدن کمک کرده و اثرات پیری را به تأخیر می اندازد. این تأثیر مثبت بخصوص در ناحیه ی پوست و موها دیده می شود. اسپرولینا با اثرات منفی رادیکال های آزاد که باعث تخریب بافت های بدن و افزایش روند پیری می شوند مقابله می کند. باید بدانید که رادیکال های آزاد سلول هایی هستند که توسط خود بدن و در پی تغذیه ی نامناسب، استرس و بی تحرکی تولید می شوند.

مقایسه مقدار پروتئین اسپیرولینا و مواد غذایی دیگر (%)

	اسپیرولینا	دانه سویا	گوشت گاو	تخم مرغ	ماهی
پروتئین	% 70 - 65	% 34/3	% 19/3	% 12/7	% 20/0

مقایسه مقدار اسید های آمینه ضروری موجود در غذاها (%)

	اسپیرولینا	کلرلا	دانه سویا	گوشت گاو	تخم مرغ	ماهی	استاندارد FAO
Isoleucine	3.25 - 3.9	5.5	1.80	0.93	0.67	0.83	4.2
Leucine	5.9 - 6.5	7.7	2.70	1.7	1.08	1.28	4.8
Lysine	2.6 - 3.3	5.7	2.58	1.76	0.89	1.95	4.2
Methionine	1.3 - 2.0	1.7	0.43	0.43	0.43	0.58	2.2
Cystine	0.5 - 0.7	0.4	0.48	0.23	0.35	0.38	4.2
Phenylalanine	2.6 - 3.3	4.1	1.98	0.86	0.65	0.61	2.1
Tyrosine	2.6 - 3.3	1.5	1.38	0.68	0.49	0.61	----
Threonine	3.0 - 3.6	4.3	1.62	0.86	0.59	0.99	2.8
Tryptophane	1.0 - 1.6	1.1	0.55	0.25	0.20	0.30	1.4
Valine	4.0 - 4.6	4.9	1.86	1.05	0.83	1.02	4.2

 

اسپیرولینا همچنین حاوی مقادیر زیادی از رنگدانه های طبیعی مانند کلروفیل و فیکوسیانین می باشد . در این میان ، کلروفیل رنگدانه ای است که به خوبی شناخته شده است و در اغلب موارد "خون سبز" نامیده می شود چراکه در بدن به مواد اولیه خون سازی تبدیل می شود و به همین دلیل کلروفیل در درمان بیماری کم خونی  (آنمی) بسیار موثر می باشد .

 

اگر به ساختار شیمیایی حلقه پورفیرینی در کلروفیل گیاهان و حلقه هم( HEME) درهموگلوبین خون انسان دقت کنیم شباهت بی نظیر آنها نمایان است.  تنها تفاوت در اتم مرکزی آنها ( آهن در هموگلوبین و منیزیم در کلروفیل ) می باشد .

 

 کلروفیل همچنین در تصفیه سموم از بدن ما نقش مهمی را بازی می کند . برای مثال با کمکی که به دفع سمومی نظیر استالدئید ها ( عامل خستگی و خماری ) و هیستامین ها ( عامل آلرژی و حساسیت ) می کند باعث ایجاد اثری مثبت در زندگی مردم جهت رهایی یافتن از خستگی های  روزمره ، جلوگیری از خماری و مبارزه با آلرژی می شود .

 

علاوه بر اینها،مزایای مختلف دیگری نیز از کلروفیل شناخته شده است که از جمله می توان به از بین بردن بوی بد دهان و بوی بد بدن ، کاهش اثرات یبوست و سرمازدگی و کاهش میزان کلسترول خون اشاره کرد .

منبع : http://www.microalgae.ir/

http://www.hidoctor.ir/

http:///

http://foodst.ir/

http://spirulina.persianblog.ir/

سوگواری ماهی ها

تولید میگوی SPF گونه مونودون ( از آبزیستان قدیم )

بله ...هفت شهر عشق را نه تنها عطار ، بلکه بقال و کفاش دوره گرد نیز گشت ...و ما هنوز اندر خم بین هال و پذیرایی خونه کلنگی خودمون هستیم ( خم کوچه کجا بود)...

جهان رو به پیشرفت است و صنعت پرورش میگو نیز از این قاعده مستثنی نیست . اگر زبون باز کنیم به اینکه چرا از میگوهای بومی خودمون غافل شده ایم ، دوباره صد میلیون مدعی پیدا می شه که چرا تفکر بازار محور نداری ؟

در تولید وانامی که هنوز علیرغم پیشرفت هایی که داشته ایم ، کلی راه داریم ... ببری سبز و سفید هندی هم که تعطیل کردیم ... میگوی موزی رو هم که گذاشته ایم کنار ( از همون اول )... سفید سرتیز هم که در نوبت قرار داده ایم تا کی به مدد بازسازی ذخایر ( اگر حضرات اجازه فرمایند ) رها سازی کنیم در دریا و معلوم هم نیست چه بر سر لاروهای رها سازی شده اش میاد ...

به نظر میرسه تحقیقات زیادی بازاری شده . باورکنید کشورای دیگه علاوه بر توجه به بازار ، از منابع خودشون هم غافل نشده اند .خبر زیر را ببینید :

محققین مرکز آبزی پروری راجیو گاندی در Chennai (هند) تا دستیابی به روش تولید میگوهای مولد SPF گونه ببری سیاه فاصله چندانی ندارند .

در دوم جولای 2015 یکی از مقامات MPEDA ( سازمان توسعه صادرات محصولات دریایی هند) با اعلام این خبر افزود : ما هم اکنون نسل ششم میگوهای SPF ببری سیاه را در اختیار داریم و تولید آزمایشی در Kerala و Odisha در تأسیسات زیست ایمن (Bio- secure) نیز نتایج رضایتبخشی در پی داشته است .

وی در ادامه گفت : تولید تجاری میگوهای ببری سیاه با استفاده از مولدین اصلاح شده ژنتیکی طی پنج سال آتی ممکن خواهد بود .

 

عملکرد تولید میگوهای اصلاح شده وانامی در حدود 3.5 تا 5 تن در هکتار بوده حال آنکه این رقم در خصوص میگوی ببری سیاه 3 تن گزارش شده است و گفته می شود میگوهای SPF مونودون ( ببری سیاه ) ، تولیدی دو برابر این مقدار را خواهند داشت .. با این حال پرورش دهندگان میگوهای وانامی خود با سایز 30 قطعه در هر کیلوگرم را با قیمت 4.73 دلار می فروشند در حالیکه این سایز در میگوهای ببری سیاه ( مونودون )بالاتر است .( منبع : Shrimp News).

حالا همینطور بچسبیم به یک گونه و داد از تنوع گونه ای بزنیم ...کنتور که نداره ...