اتفاقات شبانه در مزارع پرورش میگو (قسمت هفتم)

رفتار میگو

تغذیه

میگوها در ساعات شب رفتار شکارچی از خود نشان می دهند. در واقع در این ساعات میگو ها ترجیح می دهند به جای آن که منتظر زمان توزیع غذا بمانند، به طور مستقل به دنبال خوراک کاوش کنند و به همین دلیل از گله جدا می شوند. به این ترتیب، در ساعات شب، میزان غذادهی می بایست کاهش یابد تا میگو به مصرف غذای باقیمانده از وعده های قبل در بستر استخر بپردازد. مزرعه داران با این کار قادر خواهند بود، ضریب تبدیل غذایی بهتری به دست بیاورند.

پرورش میگو در آلاباما (فیلم) قسمت اول

این فیلم ها مربوط به سال ها قبله (بیش از ده سال) که اطلاعات خوبی در زمینه پرورش میگو در آب های درون سرزمینی و دارای شوری کم به شما ارائه می ده.

این مجموعه دارای 9 ویدئو هست که ویدئو اولش رو می تونید در این پست دانلود و مشاهده بفرمائید:

لینک دانلود

پرورش میگو فوق متراکم (فیلم)

با سلام

یکی از مطالب پرطرفدار در سال های اخیر در زمینه پرورش میگو، پرورش در سیستم فوق متراکمه و طی همین یکی دو سال اخیر، تعداد زیادی وبینار در فضای مجازی در این زمینه برگزار شده. در این مطلب تلاش کرده ام چند فیلم از وبینارهای برگزار شده در ارتباط با پرورش متراکم ارسال کنم که امیدوارم مورد توجه علاقمندان قرار بگیره.

فوق متراکم1

فوق متراکم2

فوق متراکم3

فوق متراکم4

فوق متراکم5

فوق متراکم6

اتفاقات شبانه در مزارع پرورش میگو (قسمت ششم)

 

نوشته : Soraphat Panakorn

ترجمه: علی قوام پور

رفتار میگو

پوست اندازی

میگوها در هر زمانی قادر به پوست اندازی هستند اما این فرآیند به میزان pH بستگی دارد. اگر pH بالاتر از 8.3 باشد، میگو تا زمان افت این پارامتر، آغاز پوست اندازی را به تعویق می اندازد. pH ایده آل برای پوست اندازی در میگو، بین 7 تا 8 است. به همین دلیل است که در استخرهایی که رنگ آب به واسطه تراکم فیتوپلانکتون ها نشانگر مقادیر pH بالاتر از 8.3 است، پوست اندازی میگوها در ساعات شب به وقوع می پیوندد.

در زمان پوست اندازی، میگوها به میزان دوبرابر میزان معمول نیاز به اکسیژن پیدا می کنند. شروع سخت شدن پوسته در میگوهایی که پوست اندازی نموده اند تنها به 3 تا 4 ساعت نیاز دارد. اگر طی این مدت پوسته استحکام مناسب را پیدا نکرد، میگو تلف خواهد شد. در طول پوست اندازی، میگو برای تشکیل پوسته جدید، به جذب مواد معدنی از آب می پردازد. لذا در این زمان پرورش دهندگان می بایست توجه ویژه ای به قلیائیت و میزان مواد معدنی محلول در آب معطوف نمایند.

کاهش تغذیه در ساعات عصر، نشانه ای بر نزدیک شدن به پوست اندازی است. به عنوان راهنما، تخمین سرانگشتی مدت زمان بین دو بار پوست اندازی  را می توان از برآورد تقریبی طول بین نوک روستروم تا انتهای تلسون بر حسب سانتیمتر پیش بینی نمود. این مقدار برای پیش بینی زمان بین دوبار پوست اندازی، مفید است. به عنوان مثال، هرگاه این طول در زمان یک پوست اندازی در حدود 7 سانتیمتر باشد، می توان حدس زد که میگوها بین 7 تا 8 روز بعد نیز پوست اندازی بعدی را تجربه خواهند نمود.

به این منظور لازم است پرورش دهندگان، زمان هر بار پوست اندازی را ثبت و پوست اندازی بعدی را تخمین بزنند. به علاوه مدیران مزارع پرورش می بایست کاهش تغذیه را تشخیص داده، از هواده های کمکی در شب پوست اندازی استفاده نموده و با استفاده از پروبیوتیک های اکسید کننده H2S ، از عاری بودن محیط بستر از این گاز خطرناک اطمینان حاصل کنند. همچنین، در این مواقع، پرورش دهندگان باید در شرایط تراکم بالا، پائین بودن مواد معدنی طی پوست اندازی قبلی و یا در شوری های پائین، نسبت به استفاده از مواد معدنی مکمل اقدام نمایند.

قلیائیت می بایست در محدوده 120 پی پی ام حفظ شود. صبح بعد از پوست اندازی، پرورش دهندگان باید میگوها را بررسی و پارامترهای آب را مورد ارزیابی قرار دهند. اگر میگوهای مرده و یا دارای پوسته نرم، کاهش قلیائیت بیش از 20 پی پی ام، مرگ پلانکتونی و یا افت pH در حدود 0.3 تا 0.5 واحد (کمتر از pH روز قبل) مشاهده شد، لازم است فوراً مکمل مواد معدنی به آب اضافه شده و این اقدام در پوست اندازی بعد نیز تکرار گردد./.

اتفاقات شبانه در مزارع پرورش میگو (قسمت پنجم)

نوشته : Soraphat Panaakorn

ترجمه: علی قوام پور

 

فیتوپلانکتون ها

طی ساعات شب، در زمانی که تولید اکسیژن توسط فیتوپلانکتون ها اتفاق نمی افتد، pH کاهش پیدا نموده و جذب مواد معدنی نسبت به ساعات روز نیز دجار افت می شود. میگوها برای پوست اندازی، میزان بالایی از مواد معدنی را مورد استفاده قرار می دهند.

در زمان هایی که میزان مواد معدنی در محیط کم باشد، مرگ پلانکتونی نیز آغاز می شود. در چنین مواردی پرورش دهندگان متوجه کاهش pH به میزان حدود 0.3 تا 0.5 واحد در استخر پرورش (نسبت به روز قبل) گردیده و  می توانند کراش انبوه پلانکتونی را ظرف دو روز آتی پیش بینی نمایند. در این شرایط، لازم است مدیریت مناسبی بر استخر پرورش، اعمال گردد.

هرگاه لازم باشد پرورش دهندگان برای تقویت میگوها در روند پوست اندازی اقدام به افزودن مواد معدنی به آب نمایند، می توانند این کار را در ساعات شب انجام دهند. اما هرگاه این اقدام برای تقویت شکوفایی پلانکتونی باشد، می بایست در ساعات اولیه صبح صورت پذیرد.

مرگ پلانکتونی می تواند یکی از بدترین کابوس های مدیران مزارع پرورش میگو قلمداد شود. در چنین مواقعی، pH و اکسیژن محلول دچار افت ناگهانی می شوند. علاوه بر این مواد آلی بستر افزایش یافته و بر جمعیت میکروارگانیسم ها به طور ناگهانی طی مدتی کوتاه افزوده و مقادیر بالایی از گازهای سمی آزاد می گردد. تمامی این موارد بر سلامت میگوهای درون استخر اثر سوء خواهد داشت.

به منظور جلوگیری از مرگ پلانکتونی لازم است نسبت مناسبی از مواد معدنی در آب استخر موجود باشد. به این منظور می بایست مقدار کلسیم، منیزیم، پتاسیم و سایر عناصر دائما مورد ارزیابی واقع شود. این ارزیابی و افزودن مواد معدنی به آب به حفظ پایداری شکوفایی جلبکی کمک می کند. علاوه بر این، میکروارگانیسم هایی که در تبدیل مواد آلی به معدنی مفید هستند می توانند با فراهم آوردن عناصر مورد نیاز کافی در حفظ این شکوفایی مؤثر باشند. پس از مرگ پلانکتونی به ویژه بعد از بارش های سنگین، اقدام فوری برای مدیریت شرایط بسیار ضروری است.

اتفاقات شبانه در مزارع پرورش میگو (قسمت چهارم)

نوشته: Soraphat Panakorn

ترجمه: علی قوام پور

سولفید هیدروژن (H₂S)

سولفید هیدروژن حتی در مقادیر بسیار اندک (در حد 0.02 پی پی ام) نیز برای میگو و سایر جانوران آبزی خطرناک و سمی است. این مقدار، حداقل میزانی است که پرورش دهندگان از طریق حس بویائی قادر به تشخیص آن می باشند. در مقایسه باید گفت، مقادیر سمی آمونیاک و نیتریت به ترتیب 100 و 1000 برابر این میزان تعیین شده اند. سولفید هیدروژن در مناطقی تولید می شود که مواد آلی و آب در غیاب اکسیژن حضور داشته باشند. به این ترتیب استخرهای پرورش میگو، یکی از مطلوب ترین مکان ها برای تولید این ماده به شمار می آیند. این ماده سمی سالانه، پرورش دهندگان میگو و ماهی در سراسر جهان را بیش از هر عامل دیگر دچار خسارت می نماید. هرچند پرورش دهندگان، از بابت وجود این ماده سمی دچار تلفات می شوند با این حال، با توجه به اینکه روش مقابله با آن را نمی دانند، این تلفات را به عنوان اتفاقی طبیعی قلمداد می نمایند.

از جمله شرایط مطلوب برای رخداد تلفات در اثر سولفید هیدروژن، کاهش اکسیژن، دما و pH می باشد. بنابراین، اوقات شب، زمان مناسبی برای بروز مشکل ناشی از H₂S در استخرهای پرورش میگو است. مقادیر اندک از این ماده سمی، قادر است میگوها را ضعیف و مستعد ابتلا به بیماری نموده و مقادیر بالاتر می تواند موجب بروز مرگ ناگهانی در موجود شود. وقتی این شرایط، با اتفاقاتی همچون بارش شدید، طوفان، بروز مشکل در کارکرد هواده، پوست اندازی و یا مرگ پلانکتونی همراه شود، پرورش دهندگان، صبح روز بعد شاهد تلفات سنگین خواهند بود.

برای مقابله با این گاز سمّی، پرورش دهندگان می بایست pH را در محدوده 7.8 تا 8.1 حفظ نمایند. بیش از این مقدار، با توجه به مطلوبیت pH بالا برای تولید گاز آمونیاک، توصیه نمی شود. علاوه بر این حفظ اکسیژن محلول در محدوده مطلوب و مدیریت مناسب لجن بستر برای کنترل و مهار تولید این گاز لازم است. بعضی پرورش دهندگان نیز، از پروبیوتیک های اکسیدکننده H2S استفاده می کنند. در بسیاری از مزارعی که دارای مقادیر بالای سولفید هیدروژن می باشند، در ساعات شب، میگوهای دارای شنای ضعیف مشاهده می گردد. به همین دلیل، بازرسی شبانه استخرها امری بسیار ضروری است.

اجرای ایمنی زیستی در مزارع پرورش میگو با تاکید بر بیماری AHPND

روز سه شنبه 18 مرداد 1401، وبینار آموزشی با ارائه جناب آقای دکتر پذیر و توسط شرکت فرانو با موضوع آشنایی با بیماری AHPND و مدیریت ایمنی زیستی به منظور کنترل این بیماری در مزارع پرورش میگو برگزار شد. لینک مربوط به این وبینار در ذیل این مطلب قرار داده شده است:

 

لینک دانلود

اتفاقات شبانه در مزارع پرورش میگو (قسمت سوم)

 

نوشته : Soraphat Panakorn

ترجمه: علی قوام پور

اکسیژن

در ساعات شب به دلیل توقف فتوسنتز، کاهش میزان اکسیژن محلول، امر متداولی به شمار می رود. در اغلب موارد هوادهی تنها راه برای حفظ اکسیژن محلول در این استخر ها است و نبایستی حتی برای یک دقیقه طی این ساعات متوقف گردد.

کاهش اکسیژن محلول در شب میتواند سبب بروز مشکلات عدیده ای شود.

مناسب ترین میزان اکسیژن محلول در مزارع پرورش میگو ۴ پی پی ام در ساعت ۴ صبح می باشد و اندازه گیری آن باید در فاصله ۳۰ سانتی متری از بستر و سه متر دورتر از لبه دیواره استخر انجام پذیرد.

کاهش اکسیژن محلول میتواند منجر به افزایش سمیت  سولفید هیدروژن، آزاد شدن گازهای سمی، تکثیر باکتری های بیماری زا ، تلفات پس از پوست اندازی و کاهش مصرف غذا شود و  تمام این اتفاقات برای میگو استرس زا خواهد بود.

معمولاً در استخرهای پرورش، اکسیژن محلول متکی به دو منبع از جمله هوادهی و فتوسنتز توسط فیتوپلانکتون هاست.

 میزان اکسیژن محلول در خلال ساعات روز  بالاست اما کاهش آن بعد از غروب آفتاب شروع  و پیش از طلوع آفتاب به پایین ترین حد خود می رسد. این میزان تا یک ساعت پس از طلوع آفتاب نیز در حد پایین باقی خواهد ماند و از آن به بعد فعالیت فیتوپلانکتون ها از سر گرفته می‌شود.

با کاهش اکسیژن محلول در ساعات شب، میگوها فعالیت خود را به منظور مصرف کمتر اکسیژن کاهش می دهند و به این ترتیب بیشتر میگو ها در کف استخر پرورش مستقر شده و میگوهایی که به اکسیژن  بیشتری نیاز دارند سعی می کنند در حاشیه استخر به شنا بپردازند. اگر اکسیژن در ساعات شب به میزان مناسب باشد، اغلب میگو ها در تمام ستون آب در استخر به شنا خواهند پرداخت.

در این خصوص توصیه کاربردی این است که پرورش دهندگان می بایست در ساعت ۴ صبح اکسیژن را اندازه گیری نموده و برای شرایط اضطراری یک منبع تامین اکسیژن یدک در نظر بگیرند. پرورش دهندگان باید در طول شبانه روز نیز به دفعات اکسیژن محلول را کنترل و مقدار آن را در حد مناسب حفظ نمایند.

مدیران مزارع پرورش همچنین میتوانند از این محاسبه سرانگشتی بهره بگیرند : به ازاء هر ۴۰۰ کیلوگرم توده زنده میگو یک اسب بخار هوادهی مورد نیاز است.

 توده زنده را میتوان از طریق تراکم ذخیره سازی، میزان بازماندگی، متوسط وزن میگو و درصد غذای مصرفی روزانه محاسبه نمود.

اتفاقات شبانه در مزارع پرورش میگو (قسمت دوم)

نویسنده: Soraphat Panakorn

مترجم: علی قوام پور

در ادامه مزلب قبل در خصوص اتفاقات شبانه در مزارع پرورش میگو، پارامتر دوم را در این مطلب مورد اشاره قرار خواهیم داد. لازم به یادآوری است که مطالب عنوان شده در این مقاله صرفاً نظر نویسنده مقاله بوده و ممکن است بعضی از آن ها در کشور و آب و هوای ایران قابل تطبیق نباشد.

دمای آب

معمولاً دمای آب در شب پایین تر از دمای آب در ساعات روز است.

از آنجا که کاهش دما به آهستگی و از سطح آب استخر انجام می شود  اختلاف حاصله موجب لایه بندی دمایی می گردد که به نوبه خود سبب عدم اختلاط اکسیژن به طرز مساوی بین لایه های سطحی و عمیق آب استخر خواهد گردید.

همچنین در دمای پایین سمیت سولفید هیدروژن افزایش پیدا خواهد کرد.

با کاهش دما میگوهای ضعیف‌تر تمایل پیدا می کنند که به مناطق لجنی مهاجرت کنند که در این مناطق خودشان را در معرض گازهای سمی و عوامل بیماری زا قرار می دهند. یکی دیگر از واکنش های میگو نسبت به دمای پایین کاهش فعالیت است. در واقع نرخ سوخت و ساز میگوها به ازاء هر درجه کاهش در دما ۱۰ درصد افت پیدا می‌کند.

جهت کاهش تاثیرات نامناسب دما، پرورش‌دهندگان می بایست از هواده ها استفاده نمایند تا با ایجاد اختلاط در ستون آب، مانع لایه بندی دما شده همچنین با مدیریت مناسب تغذیه نسبت به پاکسازی بستر از مواد آلی اقدام کنند.  علاوه بر این لازم است از غذا دهی در ساعات شب خودداری کنند چرا که میگو ها در دمای پایین تغذیه مناسبی نخواهند داشت.

اتفاقات شبانه در مزارع پرورش میگو (قسمت اول)

نویسنده : Soraphat Panakorn

ترجمه : علی قوام پور

برای موفقیت در پرورش میگو با اعمال مدیریت بهینه، درک صحیح از فعالیت های شبانه میگوها در استخر بسیار ضروری است. همچون سایر فعالیت های صنعتی و زیست شناختی، پرورش میگو هم نیازمند کاری شبانه روزی از روز ذخیره سازی تا صید می باشد.

حتی زمانی که پرورش دهندگان در خواب  هستند نیز فعالیت  میکروارگانیسم ها و فیتوپلانکتون ها  در استخر تداوم دارد.

برخلاف ضرب المثلی که بر اساس آن "جهل سعادت است"، در طول شب، اتفاقاتی پنهان از دید پرورش دهنده  به وقوع می پیوندد  که جهل نسبت به آن ها ممکن است عواقب بسیار مهمی را در پی داشته و در روز بعد، نتایج فاجعه باری را در استخر پرورش رقم بزند.  

هدف این مقاله نشان دادن اهمیت احاطه بر اتفاقاتی است که در شب در استخر پرورش میگو به وقوع می پیوندد. علاوه بر آن  راهنمایی‌هایی برای مدیریت و غلبه بر این اتفاقات به پرورش دهنده داده شده است.

پارامترهای آب

pH

pH  در استخرهای پرورش میگو تحت تاثیر دو عامل قرار دارد:  یکی از آن ها یون های محلول در آب و دیگری فعالیت فیتوپلانکتون ها می باشد. در خلال ساعات شب فعالیت (فتوسنتزی) فیتوپلانکتون ها بسیار ناچیز است  و این باعث افت pH می گردد. به دنبال این اتفاق میگو هایی که آماده پوست اندازی هستند این فرآیند را در زمان افت pH آغاز میکنند. از طرف دیگر افت pH باعث افزایش سمّیت سولفید هیدروژن میشود.

علاوه بر این اگر اختلاف pH بین روز و شب بالاتر از یک باشد میزان استرس در میگوها افزایش پیدا می‌کند و این امر سبب تضعیف میگوها خواهد گردید.

به منظور پایدار نگه داشتن pH  آب، قلیاییت می بایست مساوی ویا بالاتر از 100 پی پی ام باشد.  پرورش دهندگان لازم است قلیائیت استخر را به طور مداوم، حداقل هر سه تا چهار روز یکبار انجام دهند تا در صورت کاهش، میزان آن را با افزودن آهک یا بیکربنات سدیم در شب، وقتی میگوها هنوز پوست اندازی خود را آغاز نکرده اند اصلاح نماید.