اتفاقات شبانه در مزارع پرورش میگو (قسمت چهارم)
نوشته: Soraphat Panakorn
ترجمه: علی قوام پور
سولفید هیدروژن (H2S)
سولفید هیدروژن حتی در مقادیر بسیار اندک (در حد 0.02 پی پی ام) نیز برای میگو و سایر جانوران آبزی خطرناک و سمی است. این مقدار، حداقل میزانی است که پرورش دهندگان از طریق حس بویائی قادر به تشخیص آن می باشند. در مقایسه باید گفت، مقادیر سمی آمونیاک و نیتریت به ترتیب 100 و 1000 برابر این میزان تعیین شده اند. سولفید هیدروژن در مناطقی تولید می شود که مواد آلی و آب در غیاب اکسیژن حضور داشته باشند. به این ترتیب استخرهای پرورش میگو، یکی از مطلوب ترین مکان ها برای تولید این ماده به شمار می آیند. این ماده سمی سالانه، پرورش دهندگان میگو و ماهی در سراسر جهان را بیش از هر عامل دیگر دچار خسارت می نماید. هرچند پرورش دهندگان، از بابت وجود این ماده سمی دچار تلفات می شوند با این حال، با توجه به اینکه روش مقابله با آن را نمی دانند، این تلفات را به عنوان اتفاقی طبیعی قلمداد می نمایند.
از جمله شرایط مطلوب برای رخداد تلفات در اثر سولفید هیدروژن، کاهش اکسیژن، دما و pH می باشد. بنابراین، اوقات شب، زمان مناسبی برای بروز مشکل ناشی از H2S در استخرهای پرورش میگو است. مقادیر اندک از این ماده سمی، قادر است میگوها را ضعیف و مستعد ابتلا به بیماری نموده و مقادیر بالاتر می تواند موجب بروز مرگ ناگهانی در موجود شود. وقتی این شرایط، با اتفاقاتی همچون بارش شدید، طوفان، بروز مشکل در کارکرد هواده، پوست اندازی و یا مرگ پلانکتونی همراه شود، پرورش دهندگان، صبح روز بعد شاهد تلفات سنگین خواهند بود.
برای مقابله با این گاز سمّی، پرورش دهندگان می بایست pH را در محدوده 7.8 تا 8.1 حفظ نمایند. بیش از این مقدار، با توجه به مطلوبیت pH بالا برای تولید گاز آمونیاک، توصیه نمی شود. علاوه بر این حفظ اکسیژن محلول در محدوده مطلوب و مدیریت مناسب لجن بستر برای کنترل و مهار تولید این گاز لازم است. بعضی پرورش دهندگان نیز، از پروبیوتیک های اکسیدکننده H2S استفاده می کنند. در بسیاری از مزارعی که دارای مقادیر بالای سولفید هیدروژن می باشند، در ساعات شب، میگوهای دارای شنای ضعیف مشاهده می گردد. به همین دلیل، بازرسی شبانه استخرها امری بسیار ضروری است.
