چگونه میتوان چالش ارتقای کارکنان را حل کرد؟

حتی اگر مدیران بتوانند به شکل ماهرانه‌ای رابطه میان کارکنان و نقش‌هایشان را حل کنند، باز هم با مشکلی جدی دست به گریبان خواهند بود و آن مشکل این است که خواسته یا ناخواسته، کارمندان میل به ترقی و پیشرفت دارند و سیگنال‌های ارسالی از سوی شرکت، اینگونه توسط آنها تعبیر می‌شود: "هرچه بالاتر، بهتر".

از نظر اغلب کارمندان، دستیابی به مقام بالاتر برابر است با حقوق و دستمزد بالاتر، عنوان شغلی دلپذیرتر، پاداش‌های بهتر، محل کار شیک‌تر و منزلت اجتماعی بیشتر. پس، جای تعجبی ندارد که همه به دنبال ارتقا هستند.  با این وجود، تمام این وسوسه‌ها که بسیار جذاب هم به نظر می‌رسند باعث ایجاد سرابی می‌شوند که نتیجه نهایی آن، جهش از عملکرد و کیفیت عالی در یک شغل به عملکرد و کیفیتی نازل یا متوسط در موقعیت شغلی دیگر است. در چنین شرایطی، اکثر کارمندان سازمان، سودای رسیدن به آن چیزی را خواهند داشت که بسیار محدود است و ناامیدی و تعارض در آنها امری ناگزیر و اجتناب‌ناپذیر خواهد بود.

با این حال، یک راه حل معقول و عالی برای هدایت و مدیریت بهینه این احساس و خواسته طبیعی وجود دارد که می‌تواند آن را به سمت بهره‌وری بیشتر سوق دهد. راه حل پیشنهادی این است که در هر نقشی، دست به قهرمان‌سازی بزنیم. در این حالت، به جای تأکید و تمرکز بر بالارفتن افراد از نردبان ترقی و ارتقای پست و مقام، بر هدایت و قدرت‌بخشی به کارمندان در شغل کنونی‌شان تأکید میکنیم.

مدیران بزرگ، صحنه شرکت را به گونه‌ای می‌چینند که در آن، مسیرهای متعددی برای کسب احترام و منزلت بیشتر و کیفیت کاری مطلوب‌تر وجود دارد. چه بسیار شرکت‌هایی که تحت هدایت مدیران موفقی قرار دارند و در آنها یک کارگر ساده، اما ماهر و کارآمد، حقوقی بیشتر از برخی مدیران دریافت می‌کند و مورد احترام همه قرار دارد یا یک منشی کاربلد و باسابقه که عنوان جانشین رئیس یا مدیر برنامه‌های او را یدک می‌کشد و نفوذ عجیبی در شرکت دارد.

منبع : گالوپ

مترجم: سید حسین علوی لنگرودی

دریادرمانی(2)

روش های دریا درمانی

شن درمانی (Psamma Therapy)

شن دریا را در مخازنی می ریزند و این مخازن طوری می چرخند که متناوبا با آب گرم و داغ دریا آغشته می شوند. این شن داغ و مرطوب برای بعضی از اعضای بدن و گاهی برای تمام بدن به کار برده می شود. بزرگ ترین اثر شن درمانی ایجاد تعرق (Dehydration) است و این ویژگی مخصوصا برای بهبود مفاصلی که به علت ضربه و تصادف متورم گردیده اند بسیار مفید است.

درمان به وسیله باد ( Anemo Therapy)

گاهی ضمن دریا درمانی، از نسیم ملایم دریایی نیز استفاده می شود. برای انجام این کار باید افراد بسیار ماهر با عنایت به سرعت، جهت و ارتفاع باد آن را جهت درمان بیماران مورد استفاده قرار دهند. باد می تواند در ازدیاد گردش خون و تبادل املاح در پوست نقش مهمی ایفا کند.

درمان بوسیله آفتاب (Helio Therapy)

آفتاب درمانی یکی از ویژگی های مهم از دریا درمانی می باشد. باید به این نکته توجه داشت که آفتاب درمانی بدون سایه، چتر و باد، مضر و حتی گاهی مهلک می باشد.

 

مزایای دریا درمانی نسبت به آب درمانی

1- آب دریا چگال تر و دارای دانسیته بیشتری می باشد و بدین وسیله شرایط بی وزنی را آسان تر و بهتر فراهم می نماید. لذا اعضایی که انجام حرکت برای آنها در هوا ممکن نیست، این امکان را در آب دریا خواهند داشت.

2- نشستن بیمار در ساحل دریا و استنشاق هوا و مشاهده افق، زیبایی های دریا، شنیدن صدای امواج و لذت بردن از نعمت های خدا بیمار را به وجد می آورد. گردش در ساحل دریا و قدم زدن در آب دریا ماهیچه های بیمار را تقویت و نیرومند می سازد.

3- هنگام شنا کردن در دریا، امواج آب بیمار را به بالا و پایین می برد و او را می چرخاند که مجموعه این حرکات همراه با حرکت مفاصل، باعث ترشح اندورفین شده و مریض را به وجد می آورد و در او احساس شعف و لذت ایجاد می نماید که خود انگیزه ای برای فعالیت است.

هشدارها

از آنجا که سردی آب دریا و گاهی وزش شدید باد، بیماری را بدتر می کند و درد را افزایش می دهد، دریا درمانی به جز طی دوران بسیار کوتاه و نیز در مناطق حاره امکان پذیر نمی باشد.

آب دریا باید از نظر درجه حرارت برابر درجه حرارت بدن بوده یعنی 37 درجه سانتیگراد باشد و حتی گاهی برای بعضی از بیماران باید 40 تا 42 درجه باشد، لذا کشورهای اروپایی برای این که دریا درمانی را در تمام فصول سال داشته باشند، بوسیله لوله های مخصوص، آب دریا را از عمق دریا که عاری از میکروب و آلودگی است ، در استخرهای ویژه جمع می کنند و سپس آن را گرم نموده و با ساختن اتاق های مخصوص و گرم خانه های ویژه برای خشک نمودن بیمار (به وسیله اشعه ماورای بنفش و ...) و با عنایت به تمام نکات ایمنی و پزشکی،  دریا درمانی را انجام می دهند.

اکوسیستم استخر پرورش ( 12 )

با سلام 

همانگونه که بازدید کنندگان گرامی استحضار دارند از حدود 10 روز پیش ، مبحثی تحت عنوان " اکوسیستم استخرهای پرورش "در این وبلاگ آغاز گردید که تاکنون 11 بخش آن از کتاب مبانی مهندسی آبزی پروری ، ترجمه و به حضور عزیزان ارائه شده است . در خلال این مباحث ، موضوعاتی همچون گرما و شوری به عنوان متغیرهای فیزیکی مورد بررسی قرار گرفته است که لازم می دانم از بزرگوارانی که ضمن استفاده از مطالب ، در خصوص محتوای آن ها نظرات خود را به انحاء مختلف به اینجانب منتقل نمودند ، مراتب سپاس و قدردانی خود را اعلام نمایم . با این حال ، به لحاظ اهمیت موضوع اکوسیستم استخرهای پرورش و پارامترهای دخیل در شکل گیری و تأثیر گذاری آن بر آبزی پرورشی ، بر خود فرض دانستم ، به طریق مناسب ، مباحث را نه صرفاً از یک مرجع ، بلکه از منابع متنوع و البته معتبر دیگر نیز تهیه و در وبلاگ به اشتراک بگذارم تا بازدیدکنندگان گرامی ، دید جامع تری نسبت به این مقوله پیدا نمایند . 

از این رو ، امروز ، بخشی تکمیلی تحت عنوان شوری را از کتاب مدیریت آب در آبزی پروری اثر دانشمند صاحب نام " کلود بوید " را انتخاب و بخش هایی از آن را ترجمه کرده ام که در این مطلب به حضور شما عزیزان فرهیخته تقدیم می نمایم . باشد که مورد توجه و استفاده زحمتکشان این عرصه قرار گیرد :

شوری

شوری ، معمولا به مجموع غلظت یونهای محلول در آب اطلاق می گردد .این اصطلاح ، چنانکه بسیاری تصور می نمایند معادل غلظت کلرید سدیم در آب نیست . عمده ترین یون های سهیم در ایجاد شوری در آب عبارتند از کلسیم ، منیزیم ، سدیم ، پتاسیم ، بیکربنات ، کلرید و سولفات . غلظت مطلق و نسبی این یون ها در منابع آبی مختلف ، بسیار متغیر می باشد .

شوری  با متغیرهای کیفی مختلف آب نیز دارای اثرات متقابل می باشد چرا که قدرت یونی محلول ، بر ثابت تعادل بسیاری از واکنش های شیمیایی تأثیرگذار بوده و افزایش غلظت املاح در یک محلول از طریق پدیده ای موسوم به " اثر Salting Out" منجر به کاهش حلالیت گازهای محلول می گردد .

اهمیت این موضوع از دیدگاه کاربرد در آبزی پروری را می توان به این شکل بیان نمود که با افزایش شوری آب ، حلالیت اکسیژن کاهش یافته و ازدرصد آمونیاک غیر یونیزه ( شکل سمّی آمونیاک ) نیز کاسته می گردد .

دریا درمانی چیست؟ (1)

نوشته : مریم سجادپور

دریا شاهکار طبیعت و جهان ناپیدایی است که بشر هنوز به ژرفای عظمت و ماهیت آن پی نبرده است. مهم تر از همه آن که رابطه بسیار تنگاتنگی با اصول حیات و تشابه با موجودات زنده و سلول های زنده دارد.

 

دریا درمانی (thalassotherapy) از تالاسا (thalassa) که واژه یونانی است و به معنای دریا می باشد برگرفته شده است و مترادف با کاربرد پزشکی آب دریا است.

 

دریا درمانی یا تالاسوتراپی تنها به شنا کردن محدود نمی شود، بلکه به چیزهایی که در سطح، زیر و پیرامون دریا نیز وجود دارند مربوط می شود.این شیوه درمانی، اشکال گوناگونی را به خود می گیرد که شامل دوش گرفتن و پاشیدن آب گرم دریا، گذاشتن رسوب‎های دریایی و مرهم های جلبکی یا استشمام بخارات دریایی است.

اماکن توریستی و درمانی که دارای خزینه های آب گرم دریا هستند، خدمات پوشاندن بدن با جلبک‎ها و رسوبات دریایی را نیز ارائه می دهند.

 

آب و هوای دریایی، در ابتدا محرک قوا و سپس نیرو بخش و نیز آرام بخش به ویژه در ارتفاعات مجاور دریا می باشد.

داخل شدن در آب دریا، در ابتدا باعث انقباض رگ های خونی در سطح بدن و لرزش به سبب سرما گشته و سپس انبساط رگ ها شروع می شود، دستگاه گوارش و تنفس تحریک شده و سرانجام افراد احساس بهتری پیدا می کند.

حمام گل دریایی برای درمان بیماری هایی مانند بیماری رگ های لنفاوی، نرمی استخوان )راشیتیسم )، فلج ، چاقی و ... مفید است.

چنین تصور می رود که ویژگی های آب دریا اثرات سودمندی بر منافذ پوست دارد و عناصر منیزیم، پتاسیم، فسفات کلسیم و سدیم که در آب دریا یافت می گردند، از طریق پوست جذب می شوند.

 هر چند اثربخشی این شیوه درمانی از دیدگاه علمی هنوز مورد کنکاش قرار نگرفته است، اما دریا درمانی در گروه طب جایگزین و مکمل جای می گیرد و با توجه به نگرش مثبت به طب جایگزین در هزاره جدید و آموزش اصول این نوع طب در دانشکده های پزشکی مدرن، می توان چنین تصور نمود که با رشد شتابان دریا درمانی نیز روبرو خواهیم بود. هم اکنون در فرانسه سالانه 200 هزار نفر از خدمات دریا درمانی استفاده می کنند.

 

با توجه به استقبال گسترده از دریا درمانی در اروپا، انجمن چشمه درمانی اروپا (European Spas Association)، کاربرد دریا درمانی را در درمان بیماری‎های مزمن مانند بیماری های تنفسی و پوستی مجاز دانسته و تعریف استاندارد و جامعی را در مورد دریا درمانی ارائه داده است.

بر اساس این تعریف، دریا درمانی برنامه جامع درمانی، پیشگیری و ارتقای سلامت است که می بایست تحت مراقبت های پزشکی و توسط افراد ماهر این رشته به کار رود. همچنین این شیوه می‎بایست در مکان هایی به کار برده شود که در مجاورت آب و هوای دریایی باشد، هر چند می توان آب دریا را در استخرها شنا نیز استفاده کرد. همچنین بر اساس نظر این انجمن، می‎توان از رسوبات یا جلبک های دریایی نیز در موارد گوناگون استفاده کرد.

 نور طبیعی خورشید نیز برای درمان (heliotherapy) به کار می رود، هر چند که در شرایط نامساعد آب و هوایی، از اشعه ماورای بنفش به عنوان جایگزین می توان استفاده نمود. همچنین اقدامات دیگری برای سلامت مانند آرامش بخشی، تغییر الگوی تغذیه ای و بدنی نیز همزمان انجام می‎شوند.

در حقیقت بخشی از دریا درمانی، تغییر در الگوی زندگی است که در پی رهایی فرد از استرس های زندگی مدرن بوده و فرد را در اقیانوسی از نور خورشید دریایی و ذرات دریا که در هوا شناورند رها می سازد. این ذرات به بخش‌های عمیق تر دستگاه تنفسی وارد شده و در حبابچه های ریوی اثرات خود را نشان می دهند.

 میزان بالای اشعه ماورای بنفش خورشیدی در ساحل دریا، بر روی متابولیسم کلسیم نیز اثر می گذارد. عناصر نایاب دریا همراه با منیزیم، منگنز و کبالت که در دفاع طبیعی و ایمنی بدن مؤثرند نیز از طریق شنا کردن در آب گرم دریا، جذب می شوند.

نکته قابل توجه این است که افراد عصبانی و افرادی که به بیماری های حاد و سل دچار هستند، باید از اقامت در کنار دریا صرف نظر نمایند.

pH روده وانامی چقدر است ؟

در تصویر ذیل که بر گرفته از مقاله دانیل الکساندر و همکاران ( 2014 ) می باشد ، مشاهده می شود که pH  دستگاه گوارش میگو وانامی تقریبا در محدوده 7 می باشد :

اکوسیستم استخرهای پرورش ( 12 )

 

فشار اسمزی در خون ماهی های آب شیرین معادل 7 گرم بر لیتر محلول کلرید سدیم است (   McKee وWolf 1963) .به همین دلیل بسیاری از این ماهی ها ، قادرند در شوری های نزدیک به این میزان نیز زنده بمانند با این حال رشد آنها کند خواهد بود .بنابراین ، شوری 2 گرم بر لیتر به عنوان حد بالای شوری در محیط پرورش ماهی های آب شیرین پیشنهاد شده است . ماهی های آب شیرین از گروه  یوری هالین ، همچون ماهی قزل آلا ، امکان حیات در شوری های مختلف از آب شیرین تا آب دریا را دارند . با این حال ، علیرغم چنین قابلیتی ، رشد این ماهی در شوری حدود 20 گرم بر لیتر کاهش می یابد ( McKayو Gjerde 1985) .

حد بالای تحمل شوری برای ماهی آمور ( کپورعلفخوار) در حدود 10 تا 14 گرم بر لیتر می باشد (Maceina و Shineman 1979) . دو گونه از تیلاپیا ( Tilapia aurea و T.niluticus در شوری بین صفر تا 10 گرم بر لیتر به خوبی رشد می کنند ( Stickney 1986) . اما شوری مناسب جهت پرورش تیلاپیا گونه قرمز هیبرید ( موزامبیک × اورئوس × نیل ) شوری 17 گرم بر لیتر می باشد.در میگوی لیتوپنئوس وانامی ، فشار اسمزی همولنف تقریباً معادل 25 گرم بر لیتر گزارش گردیده است (Ana Denisse Re و همکاران 2012) ) .

لزوم توجه بیشتر به بیماری EHP در دوره مولد سازی

ظرف سال های اخیر ، برخی گزارشات از کشورهای صاحب صنعت پرورش میگو به ویژه در آسیا ، حکایت از ظهور بیماری جدیدی به نام EHP یا Enterocytozoon hepatopenaei داشته و به نظر لازم است نهادهای نظارتی به ویژه دست اندرکاران امر بهداشت آبزیان ، با نشانه ها ، عامل ایجاد کننده و روش های پیشگیری از شیوع این عارضه آشنا گردیده و یا در صورت آشنایی قبلی نسبت به آن  حساسیت بیشتری نشان دهند . بر اساس گزارشات ، نخستین بار این بیماری در میگوهای پنئوس ژاپونیکوس در استرالیا در سال 2001 دیده شد . بعد از آن در سال 2009 ، تایلند نیز به لیست کشورهای آلوده به این بیماری افزوده شد . 

عامل ایجاد کننده این بیماری ، نوعی میکروسپوریدیاست که بافت هپاتوپانکرآس را مورد هجوم قرار داده و مانع جذب مناسب غذا در میگوهای آلوده می گردد . از آنجا که داروهای معمول قادر به مقابله با این بیماری نمی باشند ( به دلیل بافت هدف ) ، بهترین راه مقابله با آن ، پیشگیری شناخته شده است .این پیشگیری شامل اجرای تمهیدات بیوسکوریتی در هچری ، مولد سازی و مزرعه پرورش بوده و علاوه بر آن ، تراکم و شوری بالا نیز نقش زیادی در شیوع آن دارند . انتقال بیماری غالباً به صورت افقی و از راه دهان صورت می پذیرد و به همین دلیل در مراکز تکثیر ، شستشوی ناپلی ، حذف مولدین آلوده و اجرای آزمایشات تشخیص مولکولی و میکروسکوپی از ضروریات برشمرده می شود . درحال حاضر بیماری EHP ، در کشورهای هند ، اندونزی ، تایلند ، چین ، استرالیا و احتمالاً مکزیک گزارش شده و گفته می شود یکی از راه های انتقال آن به پیش مولدین ، استفاده از غذای تر در مراکز مولد سازی است . هرچند تلفاتی در میگوهای آلوده به این بیماری تاکنون عنوان نگردیده با اینحال ، کندی قابل ملاحظه رشد از عوارض این آلودگی شمرده شده است .

اکوسیستم استخرپرورش (11 )

ترکیب و غلظت املاح محلول در مایعات درون بدن ماهی و سایر آبزیان ، می بایست در دامنه نسبتاً محدودی حفظ گردد تا قادر باشند در مقابل تغییراتی که سبب اختلالات فیزیولوژیک می گردد تحمل نمایند . به این فرآیند  تنظیم اسمزی اطلاق می شودکه نیازمند صرف انرژی متابولیک است . برخی گونه ها را یوری هالین نام نهاده اند به این معنی که قادرند دامنه وسیعی از تغییرات شوری را تحمل کنند . سایر گونه ها که تحمل آن ها از این نظر محدودتر است به نام استنوهالین معروف می باشند .

مرز مشخصی برای جداسازی این دو گروه از یکدیگر تعریف نشده و ویژگی مشترکی در زمینه تعلق یک موجود به یکی از گروه های یاد شده ، مورد توافق قرار نگرفته است ( Romaire 1985) . با این حال برای هرگونه آبزی ، محدوده شوری مطلوبی  وجود دارد که اگر مجبور به زندگی در خارج از آن محدوده گردد ، برای تنظیم فشار اسمزی نیاز به مصرف انرژی متابولیک دارد که سایر فعالیت های نیازمند انرژی را تحت تأثیر قرار می دهد . اگر شوری ، به میزان زیادی از محدوده مطلوب و مناسب حیاتی موجود منحرف گردد ، حفظ تعادل درونی بدن غیر ممکن و جانور تلف خواهد شد .

مقاله کوتاه : چرا مدیران موفق بیشتر وقتشان را با بهترین افرادشان می‌گذرانند؟

مدیران بزرگ، بیشتر وقت خود را با بهترین کارکنانشان صرف میکنند. این رویکرد ممکن است کمی غیرمنطقی به نظر برسد؛ زیرا برخی تصور میکنند که کارکنان موفق، به طور خودکار وظایفشان را به بهترین شکل ممکن انجام می‌دهند و نیازی به توجه و تمرکز مدیران ندارند. در مقابل، کارکنان ناکارآمدتر باید زیر نظر مدیران قرار بگیرند تا اشتباهاتشان مشخص شود. در غیر اینصورت، عملکرد کل گروه تضعیف خواهد شد.

اگرچه تمرکز روی کارکنان ضعیف و چالش‌برانگیز، ضروری است، لکن باید بدانید که مدیران بزرگ، دقیقا خلاف این کار را انجام می‌دهند و در عمل، روی افراد شاخص خود سرمایه‌گذاری می‌کنند.

متأسفانه، بسیاری از مدیران کم‌تجربه فرض را بر این می‌گذارند که کار اصلی‌شان در سازمان، کنترل و نظم بخشی است. اگر "کنترل" به‌عنوان نقش کلیدی یک مدیر در نظر گرفته شود، آن‌گاه اولویت مدیران، تمرکز روی کارکنان ضعیف‌تر خواهد بود؛ زیرا آنها به کنترل و نظارت بیشتری نیاز دارند. علاوه بر این، اگر "نظم بخشی" به کارها را نیز بعنوان وظیفه اصلی مدیران تلقی کنیم، باز هم اقدام برای منظم ساختن کارکنان بی‌نظم، اولویت خواهد یافت.

مدیران بزرگ معتقدند که کنترل و نظم‌بخشی اهمیت دارند، لکن اولویت اصلی نیستند. از نظر ایشان، مهم‌ترین نقش یک مدیر، نقش «کاتالیزور» است؛ یعنی تبدیل استعدادها به عملکردها. بنابراین، وقتی آنها برای یک کارمند وقت می‌گذارند، هدفشان کنترل و نظم‌بخشی نیست، بلکه تلاش می‌کنند در ذهن او کندوکاو کرده تا راه‌های بهتری را برای شکوفاکردن استعدادهای درونی او و تبدیل آنها به عملکرد درخشان پیدا کنند.

اگر مدیران چنین نگرش و نگاهی به نقش‌شان داشته باشند، آن‌گاه به طور خودکار، بیشتر وقت خود را صرف بااستعدادترین افرادشان خواهند کرد؛ زیرا شکوفاشدن حداکثری استعدادهای متعدد و فراوان، به معنی پرداختن سازمان به کارهای بزرگتر و نتیجه دادن وقت و انرژی صرف شده میباشد. باید دقت داشت که بی‌تفاوتی نسبت به کارکنان پربازده، انگیزه آنها را نابود خواهد کرد.

مدیران بزرگ میدانند که تمرکزشان روی افراد خاص، باعث الگوسازی و رواج رفتارهای مورد نظرشان میگردد. مدیران بزرگ بخوبی می‌دانند که کارمندان، همواره نظاره گر رفتارهای آنها هستند. پس، تلاش میکنند که از طریق وقت گذاشتن برای کارمندان بااستعداد و «سوپراستارهای سازمان»، از آنها الگوهای مناسبی برای سایر کارمندان بسازند.

توجه داشته باشید که با تمرکز بیش از حد روی کارمندان ضعیف، ضعف و ناکارآمدی را در سازمان رواج خواهید داد.

منبع : گالوپ

اقتباس از کانال تلگرامی : مدیران منابع انسانی تعالی اندیش

تالاب ارواح

تصاویری زیبا از تالاب ارواح در دوازده کیلومتری نوشهر