پوستر : روشهای پیشگیری از ورود بیماری به مزارع پرورش میگو ( کاری از پژوهشکده میگوی کشور )

مدتی این مثنوی تأخیر شد ....

امروز که فرصتی حاصل شد تا مطلب جدیدی رو در وبلاگ بارگذاری کنم ، به فاصله زمانی بین آخرین مطلب تا امروز نگاهی کردم و با مشاهده حدود 38 روز بازه تأخیر تعجب کردم . قبل تر ها وقتی چنین تأخیری پیش میومد ، کلافه می شدم و هرجوری بود دوباره سرکشی و به روز رسانی وبلاگ رو شروع می کردم ( که انشاالله الان هم همینطور باشه ) ولی در این وبلاگ جدید ، فکر می کنم هنوز تازه واردم و به همین خاطر اون علاقه قبلی به سرکشی دائم به خونه برام حاصل نمی شه . 

ظرف چند ماه گذشته که دوره تکثیر و پرورش جدید میگو در کشور و به طور خاص ، استان بوشهر برقرار بود ، مطلب الی ماشاالله برای وب نگاری دم دست قرار می گرفت ولی راستش وقتی  می دیدم قرار دادن یک عبارت کوتاه در گروه "صنعت میگو پرورشی ایران " متخلص به "صمپا" در تلگرام ، که روزی از اون ، به عنوان دانشگاه مجازی صنعت میگو یاد می شد ، بازخوردهای کوناگون و بعضاً نامطلوبی داره ، از اینکه در اینجا مطلب رو باز کنم دلسرد می شدم و فاصله ام با وبلاگ بیشتر و بیشتر می شد . اما امروز که تقریباً در پایان دوره سال 96 هستیم ، باز هم یادم اومده که خونه خودم ، برای بر زبان آوردن تفکراتم ، بهترین و امن ترین جاست هرچند در اونجا هم تازه وارد باشم . 

به همین خاطر ، امیدوارم حضورم رو در خونه خودم ، بعد از این پررنگ تر ببینم . 

صنعت میگوی پرورشی در کشور ، امسال ، با بحران جدیدی مواجه بود . بخشی از اون مربوط بود به گرما ، بخش دیگری کیفیت نهاده ها ، قسمتی به عدم دسترسی به بهبود دهنده ها و قسمتی هم به عامل مدیریت . گرمای فوق العاده شدید در استان های جنوبی ( که بعضاً دمای آب استخرها رو در مقطعی به حدود 38 درجه سانتیگراد هم افزایش داد ) همه رو غافلگیر و نگران کرد که شاید منبعد ، تقویم پرورش رو نه بر اساس سرمای زودرس که بر پایه گرمای " دیر رو " بایستی تعیین کرد و این موضوع چندان اتفاق مبارکی نیست . این گرما و شرایط Extreme دمایی ، نیاز به اعمال تغییرات اساسی در مدیریت ، نهاده ها ، سیستم پرورش و رویکرد بخش های نظارتی داره چرا که سبب شد انواع بحران ها در مزارع پرورش رو شاهد باشیم . بحران هایی از قبیل شکوفایی بیش از حد پلانکتونی و یا بر عکس ، مرگ پلانکتونی و در پی اون ، تجمع مواد آلی در بستر ، تشدید سرعت رشد میکرو ارگانیسم های مضر در بستر نظیر تک یاخته های انگلی ، باکتری ها و ... ، سرعت بالای دفع در میگوها ، کاهش جذب مواد مغذی ، استرس دمایی ، استرس آمونیاکی و ... . این موارد هرکدام در جای خودش به بحث و جدل های فراوان در میان دست اندرکاران صنعت منجر شد ، از محکوم نمودن تولیدکنندگان نهاده های بی کیفیت گرفته تا بحث در خصوص علل اصلی بروز مشکلات ( که در این میان گاهی اوقات ، علت العلل فراموش شده و مطالبات صنفی قوت می گرفت ) . 

اما در این بین ، خیال نهادهای ناظر تا حدی راحت تر شد . بالاخره هرچه پیش آمد را می شد به گردن گرما انداخت و از ماهیچه سفید میگوها در ابتدای دوره تا بازماندگی مشکوک در استخرها ( ولو در همان ماه اول که هنوز گرما چمدانش را نبسته و به استان های جنوبی وارد نشده بود ) همگی می توانست به نوعی حاصل دمای بالای آب و گرمایش جهانی و طبیعت و ... باشد و با چنین عامل قدر فدرتی ، نهاد نظارتی چه نقشی می توانست برای بهبود شرایط ایفا کند ؟ به همین دلیل فرصتی بود برای نشستن و نفسی عمیق کشیدن تا از پی چند سال در تیررس انتقاد بودن ، " فراغتی حاصل آید مر کارشناسان امر را تا به امور راجعه عمیق تر نگریسته و چاره ای اندیشند " که انشاالله همینگونه باشد  . 

در آینده اگر فرصتی دست داد ، به این موضوع بیشتر ورود خواهیم نمود . 

برخی توصیه های کاربردی در اجرای روش های بهینه مدیریت مزارع پرورش میگو ( BMP ) - بخش اول

-          از طریق تشکیل گروه ها و تشکل های صنفی در مجتمع های پرورش ، ارتباط بین بهره برداران را تقویت نمائید . طراحی عملیات مدیریتی توسط تشکل های یاد شده از این طریق تسهیل خواهد گردید . به این ترتیب بسیاری از مشکلات فراروی پرورش دهندگان در طول دوره پرورش تقلیل خواهد یافت .

-          به منظور هماهنگ سازی زمان ذخیره سازی لارو در منطقه و یا مجتمع پرورش مشخص، از تقویم پرورش متناسب با آن منطقه استفاده کنید . تمامی پرورش دهندگان لازم است به شکل دقیق این تقویم را مراعات نمایند تا امیدوار باشند در بلند مدت نیز دوره پرورش موفقی پیش رویشان خواهد بود .

-          خاک سیاه و پسماند موجود در بستر استخر به ویژه در منطقه غذادهی را پیش از شروع دوره جدید و در زمان آماده سازی ، از استخر خارج نمائید . این مواد آلی ، حاصل از تجزیه غذای اضافه ، پلانکتون ها و جلبک های مرده ، مواد دفعی حاصل از سوخت و ساز میگو و یا ماهی های موجود در استخر می باشند که بسته به قدمت فعالیت در استخر یاد شده ، ممکن است لایه ای نازک و یا ضخیم را تشکیل دهند . گازهای سمّی نظیر آمونیاک و سولفید هیدروژن که موجب بروز استرس و یا تلفات در میان میگوها می گردد ، ناشی از وجود این مواد آلی در محیط استخر است. برداشتن خاک سیاه ،در حالت نیمه مرطوب آسان تر است . پس از برداشت خاک سیاه ، میبایست مواد لجنی از مزرعه خارج و یا در گودالی که قبلاً روی دیواره استخر ایجاد شده دفن و روی آن با خاک معمولی و تمیز پوشانده شود . در این خصوص بایستی اطمینان حاصل شود که مواد لجنی ، در اثر بارش باران مجدداً وارد محیط استخر نخواهد شد . اگر تخلیه کامل خاک سیاه به طور کامل و یکباره امکانپذیر نیست ، توصیه می گردد این کار به شکل بخش به بخش و طی چند دوره پرورش انجام شود تا نهایتاً مواد آلی کاملاً از بستر استخر پرورش خارج گردد .شخم زنی خاک های مرطوب نیز به کاهش سمّیت پسماندهای آلی کمک می کند .

-          استخر را تا جایی که شکاف های عمیق در بستر آن ظاهر گردد خشک نمائید . خشک کردن بستر استخر در معرض نور خورشید ، ماهی ها ، میگوها و تخم آنها را که در خاک قرار دارد از بین خواهد برد . علاوه بر این به اکسید نمودن مواد آلی بستر کمک نموده و تأثیرات نامطلوب خاک سیاه را کاهش خواهد داد .

-                      ممکن است بعضی از مزارع دارای خاک های اسید سولفاته باشند . این خاکها سبب بروز تلفات بالا به واسطه ایجاد استرس در میگو و ماهی ، افزایش خطر بروز بیماری ، کاهش سرعت رشد ، شکوفایی ضعیف جلبکی و کاهش اکسیژن محلول در آب می شوند . به این ترتیب  پرورش میگو درچنین خاک هایی بسیار پر خطر و هزینه نگهداری و آماده سازی در آن ها نسبتاً بالا خواهد بود . بستر استخر های دارای خاک اسیدسولفاته را نمی بایست شخم زد بلکه ابتدا لازم است دو تا سه بار شستشو داده شود تا pHخاک تا حدودی افزایش یابد . ابتدا pH خاک را در حالت مرطوب توسط دستگاه سنجش pH بررسی نمائید . اگر pH خاک کمتر از 7 باشد ، خاک مورد نظر ، اسیدی است . به منظور خنثی نمودن اسیدیته خاک ، می توان از مقادیر مناسب دولومیت و یا آهک ( کشاورزی ، صنعتی یا آبدار) استفاده نمود .

-                      پس از آماده سازی ، جهت آبگیری استخر ، از توری دو لایه در محل ورودی آب به کانال آبرسان استفاده نمائید تا از ورود میگو ، خرچنگ ، ماهی و سایر ناخواسته ها به استخر ممانعت شود . پس از اتمام آبگیری نهایی و پیش از ذخیره سازی ، آب استخر را تا زمانی که پارامترهای فیزیکی و شیمیایی آب به حالت متعادل و مناسب برای ذخیره سازی لارو شود ، نگهدارید . اگر مزرعه دارای استخر ذخیره است ، آب را قبل از پمپ نمودن به استخرهای پرورش ، به مدت سه تا هفت روز در استخر ذخیره نگهدارید و یا ابتدا ( قبل از ورود به استخر پرورش ) ضد عفونی نمائید . 

-                      در زمان آبگیری توجه داشته باشید که عمق آب در بخش  کم عمق استخر ( ورودی ) می بایست حداقل 80 سانتی متر باشد چرا که بخش های کم عمق استخر پرورش به دلیل نوسانات سریع دما و سایر عوامل فیزیکی و شیمیایی آب ، برای میگو ، استرس زا می باشند .

-                      هرگز به منظور حذف ناخواسته ها از آفت کش استفاده نکنید . استفاده از بسیاری از آفت کش ها در آبزی پروری ممنوع اعلام شده است چرا که  وارد بدن موجود پرورشی شده و پس از مصرف سبب بروز مشکلات سلامت در مصرف کنندگان خواهند شد . در صورت نیاز ، تنها مصرف ساپونین ( تفاله تخم چای ) به میزان 100 کیلوگرم در هکتار توصیه می گردد .

-                      شفافیت آب استخر پرورش میگو در بلند مدت مناسب نیست . این موضوع سبب ایجاد پوشش جلبک های کفزی در روی بستر استخر می شود که پس از مردن و تجزیه لاشه این جلبک ها گازها و سایر مواد سمّی از آن ها وارد آب استخر خواهد گردید . بنابراین ، لازم است شکوفایی پلانکتونی را پیش از ذخیره سازی لارو میگو ، با هدف ایجاد رنگ سبز و یا قهوه ای حاصل از فیتوپلانکتون ها تقویت نمائید . توصیه می شود به این منظور پس از آبگیری ، استخرها را با فواصل دو تا سه روزه و بکارگیری کود شیمیایی ، غنی سازی نموده و شفافیت آب استخرها راکاهش دهید . به علاوه ، افزودن دولومیت به آب استخر به میزان 100 کیلوگرم در هکتار ، یک تا دو روز بعد از هر بار کوددهی به افزایش جمعیت پلانکتونی کمک می نماید . افزایش بیش از میزان مورد نیاز کود ، شکوفایی پلانکتونی آب استخر را افزایش داده و رنگ آب را تیره می نماید . این امر در ساعات شب ، کاهش اکسیژن محلول و در پی آن ، بروز مشکل تنفس برای میگوها را به همراه خواهد داشت که یکی از دلایل کاهش بازماندگی در دوره پرورش به شمار می آید .

-                      تلاش شود ، ذخیره سازی هر استخر یکبار در طول هر دوره پرورش انجام گیرد و از ذخیره سازی چندباره استخرها خودداری گردد .

... ادامه دارد 

بیماری مرگ زودرس

 

چند سالی است که بیماری نسبتاً نوظهور با عامل ناشناخته(Idiopathic) در مزارع پرورش میگو موجب بروز تلفات در روزهای ابتدائی دوره پرورش می گردد.سابقاً بیماری دیگری به نام سندرم مرگ یک ماهه نیز در این صنعت سبب ایجاد مشکلاتی شده بود اما اینبار بیماری جدید بسیار سریع تر وارد عمل می شود.از این رو در آگوست 2012 سازمان NACA اقدام به برگزاری نشستی فوق العاده بصورت منطقه ای نمود تا در آن مشاهدات،جدیدترین پیشرفتها و راهکارهای احتمالی جهت کاستن از بروز مشکل و یا احتمالاً حل بحران را مورد بررسی قرار دهد.در این نشست گروهی از خبره ترین و تأثیر گذارترین افراد حوزه NACA در زمینه تکثیر،پرورش و بیماری شناسی میگو پرورشی حضور پیدا نموده و تجربیات خود را با سایرین به اشتراک گذاردند.

متأسفانه طبق عادت مألوف از ایران نماینده ای در این نشست حضور نداشت.اما نتایج و گزارشات آن در سایت NACA منتشر شده و در دسترس قرارگرفته است.

در لینک زیر ترجمه گزارش آقای فلاویو کورسین اپیدمیولوژیست و از کارشناسان خبره و معتمد سازمان فائو و NACA (بصورت خلاصه)قرار داده شده است.

لینک دانلود

نشانه های بروز بیماری EMS

از آنجا که ورود و گسترش بیماری سندرم مرگ زودرس میگو(EMS) یا به بیان دقیق تر نکروز حاد هپاتوپانکرآس(Acute HepatoPancreatic Necrosis Syndrome) به صنعت پرورش میگوی شرق آسیا ،حتی بیش از نامی که بر آن نهاده اند سریع و زودرس بوده (2009 در چین،2010درچین و ویتنام،2011در مالزی و 2012 در تایلند)لازم است در خصوص نشانه های بیماری آگاهی های لازم به پرورش دهندگان(و مهمتر از آن، شرکت های بیمه محصولات کشاورزی به منظور تعریف بیماری به عنوان عامل جدید تلفات میگو)داده شود تا در صورت بروز این بیماری،حداقل با اعمال روش های پیشگیرانه مانع گسترش آن در مزرعه خود گردند.

آزمایشگاه پروفسور لایتنر،در دو سطح هیستوپاتولوژی (بیماری شناسی بافتی)مربوط به میگوهای مبتلا و نیز سطح استخرهای درگیر(که  در محیط مزرعه و فیلد کارائی بیشتری دارد) نشانه هائی از این بیماری را (البته با یادآوری این نکته که هنوز عامل بیماریزای مشخصی برای آن تعریف نگردیده) ذکر نموده است.

در اینجا نشانه های بروز بیماری در مزرعه(سطح 2)به جهت سهولت بیشتر در بکارگیری آن توسط کارشناسان و مدیران مزارع به عنوان کلید شناسائی،بیان گردیده است:

1-هپاتوپانکرآس به دلیل از بین رفتن رنگدانه های پوشش کوتیکولی ،رنگ پریده و یا به رنگ سفید دیده می شود.

میگوی سمت چپ دچار EMS است 

نمونه هپاتوپانکرآس رنگ پریده و چروکیده به همراه روده خالی در میگوی مبتلا به EMS 

  2-چروکیدگی قابل ملاحظه هپاتوپانکرآس

در هردو این میگوها هپاتوپانکرآس چروکیده نشاندهنده EMS است

 

در تصویر یک نمونه هپاتوپانکرآس بی رنگ و یک نمونه هپاتوپانکرآس کوچک و چروکیده(هردو از نشانه های EMS)نمایش داده شده است.

3-بروز پوسته نرم به همراه محتویات منقطع در روده و یا روده خالی

4-بعضاً لکه های سیاه در بافت هپاتوپانکرآس مشاهده می شود

5-هپاتوپانکرآس میگوهای بیمار براحتی بین انگشت شست و اشاره له نمی شود

6-شروع تلفات ناشی از این بیماری از حدود روز دهم بعد از ذخیره سازی در استخر مشاهده می گردد.

7-میگوهای بیحال در کف استخر مستقر می شوند(به این ترتیب تشخیص بروز بیماری قدری مشکل است).

پرورش میگو در تایلند به روایت تصویر

تصاویر زیر پرورش میگو را در یک مزرعه در تایلند نشان می دهد.مدیراین مزرعه ،یک افسر بازنشسته پلیس تایلند است که ترجیح داده دوران بازنشستگی خود را در مزرعه پرورش سپری نماید.

در این مزرعه از 70 باب حوضچه نرسری استفاده می شود که پس از 30 تا 45 روز ،میگوهای آن به استخر پرورش منتقل می گردند.

در طول دوره پرورش دستگاه های هواده مکانیکی به صورت 24 ساعته فعال می باشند.البته پیش از بروز بیماری EMS این زمان تنها 10 ساعت از شبانه روز بوده است.

تلاش بر این است تا طی یک دوره 3 ماهه میگوهایی با سایز 80-71 برداشت شود.

بخشی از  پاکسازی و سایز بندی میگوهای برداشت شده در محل مزرعه انجام می شود .

به این ترتیب میگوها با سایزهای مشابه در سبدهای جداگانه به مراکز و کارگاه های فرآوری ارسال می گردد:

و در نهایت محصول تحویل شده به عمل آوری ، برای ارائه به بازار آماده می شود:

 

نقش تولیدات طبیعی استخر در پرورش میگو

یکی از سؤالات قدیمی و همواره مطرح پرورش دهندگان میگو و محققین در این زمینه،نقش تولیدات طبیعی استخر در تأمین نیازهای غذایی میگوی پرورشیه.این پرسش در مواردی همچون افزایش قیمت غذا ، تصمیم پرورش دهنده برای کاهش تراکم و از این دست نقاط عطف ،حتی پررنگ تر هم میشه.اما واقعاً این تولیدات تا چه حد در تغذیه میگو مؤثره.

از سال های ابتدائی پایه گذاری صنعت پرورش میگو در کشور ایران کارشناسان مدعو به کشور برای اجرای  دوره های آموزشی (عمدتاً از جنوب شرق آسیا) این جمله معروف رو تکرار می کردند که غذایStarter(آغازین) و Pre-Starter(پیش آغازین) ،نه به عنوان غذا بلکه کودهای گرانقیمت محسوب می شن.این حرف رو نستور دیاتراس فیلی پینی ، پی جی تایلندی(با پرنس جان رابینهود اشتباه نشه)، ساهو و ویرا هردو از هند و سایر افراد همیشه گفته و تکرار میکردند.اما چقدر این ادعا با واقعیت سازگاری داره و مبتنی بر نتایج تحقیقات و مستندات علمیه؟

در جدول زیر که از جزوه "پرورش میگو و محیط زیست" (Shrimp Farming and the Environment) منتشر شده توسط فائو و ناکا در 2002 استخراج و ترجمه شده بخشی از نتایج تحقیقات در این زمینه آورده شده که تا حد زیادی این موضوع رو تأیید می کنه.در حقیقت در این جدول مشخص شده که تولیدات طبیعی استخر در تراکم های پایین (بین 50 تا 200 هزار قطعه در هکتار)تا حد قابل توجهی تأمین کننده نیاز غذایی میگوهای پرورشی در استخرهای خاکیه و حتی بر نکات دیگری مثل عدم تفاوت بین غذا با  پروتئین 20 یا 40 درصد در میگوی وانامی هم در اینجا بعضاً تأکید شده.دو مورد در این جدول هست که به نظر میاد نیاز به توضیح داشته باشه : 

یکی اینکه در برخی موارد نقش تولیدات طبیعی با درصد بالایی عنوان ولی در کنارش مشخص می شه که غذادهی دستی هم انجام شده.در اینخصوص باید یادآوری بشه که در اینگونه موارد ایزوتوپ رادیواکتیو کربن و نیتروژن رو وارد غذای دستی کرده و بعد اونا رو در بدن یا مدفوع میگوها ردیابی می کنن تا مشخص بشه چقدر از اون دفع شده و چقدر وارد بافت میگو شده.مورد دیگه در خصوص کربن مورد نیاز رشد میگوهاست.می دونید که پروتئین ،چربی و قند همه از جمله موادی هستند که از اسکلت کربنی ساخته می شن.در مورد پروتئین باید برخی مواد مثل نیتروژن و گوگرد رو هم اضافه کرد.ولی نیتروژن در کودهای آلی و معدنی هم قابل دسترسه بنابراین ماده محدود کننده ای نیست و اینکه گفته می شه کربن مورد نیاز رشد عمدتاً  مولکول های حیاتی مطرح در رشد میگو و از اون جمله پروتئین مدّنظر بوده.ضمناَ در این جدول متدسفانه تراکم ها بر حسب قطعه در متر مربع نوشته شده که اشتباه از بنده بوده و بر حسب قطعه در هکتار صحیحه.

   در صورتی که سایز تصویر مناسب مطالعه موارد درج شده نیست بنده جدول رو در گروه آبزیستان و ایران شریمپ هم به اشتراک گذاشته ام ،دوستان می تونن به این گروه ها مراجعه کنند. موفق باشید

ضمنا متاسفانه به دلیل تعجیل در آماده سازی جدول خطاهای زیادی در نگارش اون به وجود آمده که بابت اون از بازدید کنندگان عذرخواهی می کنم . در ردیف های یک و 2 ، تراکم 200 هزار قطعه در هکتار ،ردیف چهار ،  50 هزار قطعه در هکتار و در ردیف پنجم ، 110 هزار قطعه در هکتار صحیح است.

کاربرد غذاده اتوماتیک در مزارع پرورش میگوی تایلند ( مقاله)

چند سال پیش در مجله Global aquaculture advocate مقاله ای به قلم دکتر Chalor Limsuwan در خصوص استفاده از غذاده های اتوماتیک در مزارع پرورش میگو تایلند چاپ شد. به لحاظ اینکه دو سه سالی است استفاده از این دستگاه ها در مزارع ایران بویژه خوزستان و بوشهر نیز تا حدی رواج پیدا نموده ترجیح دادم ترجمه مقاله یاد شده را در وبلاگ قرار دهم.لینک زیر مربوط به این مقاله است.امیدوارم مورد توجه بازدید کنندگان عزیز قرار گیرد:

لینک دانلود

مدیریت استخرهای نوزادگاهی در اکوادور

لینک زیر مربوط به ترجمه مقاله ای است که سال 2010 در خصوص مدیریت حوضچه های آبراهه ای نرسری(Nursery Raceways)در بولتن Nicovita منتشر شده .اول خواستم متن خام مقاله رو در وبلاگ قرار بدم ولی حیفم اومد چون در ویرایش متن تا حدی روی تصاویر و جداولش هم کار شده بود.در نهایت تصمیم گرفتم در بخش مقالات آپلودش کنم که شما میتونید اون رو از آدرس زیر دریافت کنید:

لینک دانلود

بررسی بار باکتریایی گونه ویبریو در سایت پرورش میگو چابهار( مقاله)

باکتری‌های ویبریو به عنوان یکی از عوامل بیماریزای خطرناک در پرورش میگو می باشند. در این تحقیق بررسی تنوع و فراوانی ویبریوهای بیماری زا از رسوب و آب، کانال آبرسان و دو استخر پرورشی در مجتمع پرورشی شهید صنعتی گواتر- چابهار، به صورت 5 ﺑﺎر ﻧﻤﻮﻧﻪﮔﯿﺮی به فاصله زمانی هر20 روز انجام شد. نمونه برداری رسوب در نزدیکی خروجی حاوی لجن انجام و نمونه¬های آب در بطری‌های استریل از عمق استخر برداشته شد. جهت شمارش و شناسایی باکتریها از ﻣﺤﻴﻂﻛﺸـﺖ TCBS و کشت-های تفریقی باکتری شناسی شامل: واکنش اکسیداز، تخمیر قندها، تست احیاء نیترات، اسیدهای آمینه، رنگ¬آمیزی و... استفاده شد. نتایج به دست آمده به کمک نرم افزار SPSS و از طریق آزمون آماری ANOVA مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج نشان دادند که آب ورودی کانال از نظر انواع ویبریو¬ها در طول دوره مشابه بودند. اما در دو استخر پرورش میگو در مقایسه با آب کانال و با هم از نظر تعداد کل ویبریوها و نیز انواع ویبریوها با یکدیگر اختلاف معنی داری داشتند. بیشترین گونه¬های شناخته شده به ترتیب فراوانی عبارتنداز: Vibrio natriegens, Vibrio alginolyticus Vibrio gazogenes,Vibrio nereis,. داده¬ها نشان داد باکتری V. alginolyticus که برای لارو میگو بیماریزاست، گونه غالب بوده و بیشترین فراوانی را دارد.

لینک دانلود مقاله