جزوه یادگاری(دلنوشته)
چندین سال قبل، بنا به ضرورت شغلی و از طرفی، علاقه شخصی، جزوه ای را ترجمه و تألیف کردم در خصوص تکثیر و پرورش ماهی سی باس آسیائی که با توجه به قلّت منابع فارسی در این زمینه، به نظرم میومد که مورد استفاده علاقمندان در این حوزه قرار بگیره. البته تقریبا همانطور هم که فکر می کردم شد. بعد از آن، پیام ها، تماس ها و ایمیل های محبت آمیزی دریافت می کردم که همگی نشان از توجهی داشت که نسبت به کار این حقیر شده بود و از این بابت شکرگزار بوده و هستم.
اما یکی از اون بازخوردها که در نوع خودش برام جالب بود امروز اتفاق افتاد زمانی که داشتم در مورد مزایای استفاده از ماهی باراموندی یا سی باس آسیایی در مزارع پرورش میگو با دوست عزیز پرورش دهنده ای که قصد داشت برای سال آینده این کار رو انجام بده صحبت می کردم. این دوست عزیزم می گفت از استاد دانشگاهشون، کتابچه ای در مورد تکثیر و پرورش سی باس آسیائی گرفته که مطالب خوبی داشته و اطلاعاتش مورد استفاده ایشان واقع شده. تا اینجای کار یک مسئله معمول بود، ولی زمانی که از تعداد صفحات این کتاب صحبت کرد کنجکاوی من برانگیخته شد تا در مورد این کتابچه بیشتر اطلاعات کسب کرده و در صورت امکان، این جزوه یا کتاب رو برای خودم هم پیدا کنم. چون قبلش گفته بود کتابچه، ترجمه شده اس ازش پرسیدم مترجمش کیه؟ ایشان صادقانه گفت راستش باید چک کنم. پرسیدم جلدش آبیه؟ گفت بله و تصویر یک ماهی سی باس روی اونه.
دیگه تقریبا مطمئن شده بودم قضیه از چه قراره که خودش از توی گوشی، کتاب رو پیدا کرد و روی جلدش رو خوند و با لبخند گفت: بله. ترجمه خودتونه. و این لحظه احساس کردم که می تونیم خیلی ساده در هر حوزه کاری که هستیم، از خودمون یادگاری برجا بگذاریم. فرقی هم نمی کنه این یادگار، نامی بر لوح زرین افتتاح یک پروژه باشه، یا روی کاشی های نیلی رنگ یک موقوفه یا اسمی بر جلد یک جزوه و کتابچه راهنما.
