مقاله مروری: آیا پرورش فوق متراکم میگو راه حلی مناسب برای تولید و صادرات پایدار است؟ (قسمت دوم)
نوشته: Tram Anh Thi Nguyen, Kim Anh Thi Nguyen و Curtis Jolly
نشریه MDPI (Multidisciplinary Digital Publishing Institute)، سپتامبر 2019
ترجمه: علی قوام پور
پرورش میگو در مساحتی قریب به 700000 هکتار با دو گونه میگوی پای سفید غربی (Litopenaeus vannamei) و میگوی ببری سیاه (Penaeus monodon)، به عنوان گونه بومی پرورشی در کشور ویتنام از سال ها پیش در حال انجام است. میگوی وانامی (پاسفید غربی) پس از آزمایشات انجام شده در مزارع پایلوت در سال 2002 و به واسطه قابلیت هایی همچون بهره وری بالا، رشد سریع، مقاومت بالا در برابر بیماری و استقامت مناسب در برابر تغییرات محیطی وارد سامانه های پرورشی در این کشور شد. از آن سال به بعد تولید میگوی وانامی به طور مداوم رو به افزایش بوده به طوری که در سال 2013 علیرغم سطح زیر کشت پائین تر، از تولید میگوی ببری سیاه فراتر رفت (شکل1).
شکل1: تولید میگوی وانامی و ببری سیاه در کشور ویتنام از سال 2005 تا 2017
با این حال، ویتنام با میانگین تولید 300000 تن در سال، هنوز هم عمده ترین تولید کننده گونه ببری سیاه در جهان محسوب می شود.
دلتای مکونگ مهمترین منطقه پرورش میگو در کشور ویتنام است که تقریباً 89 درصد از کل میگوهای تولید شده در این کشور را تشکیل می دهد و پنج استان تولید کننده برتر را به نام های ، Bac Lieu، Soc Trang، Ben Tre و Kien Giang در خود جای داده است. توسعه پرورش میگو در دلتای مکونگ به این منطقه متوسط نرخ رشد اقتصادی سالانه 14 درصد را اختصاص داده که بالاتر از میانگین کشوری ( 9 درصد) است.
تولید میگو بخش بزرگی از صادرات غذاهای دریایی ویتنام به اتحادیه اروپا، ایالات متحده و کشورهای آسیایی را به خود اختصاص داده و سهم بازار میگوی ویتنام در اتحادیه اروپا از 30.87 درصد در سال 2011 به 46.64 درصد در سال 2015 افزایش یافته است. مجموع صادرات میگوی ویتنام به سایر نقاط جهان نیز به همین ترتیب رشد نموده به طوری که از سال 2009 تا 2011، ارزش صادرات میگو شاهد رشدی قابل ملاحظه از 4.5 درصد به 24.2 درصد بوده است.
در واقع میگو عمده ترین محصول صادراتی کشور ویتنام محسوب شده و 37 تا 51 درصد از کل صادرات غذای آبزی جانوری را به خود اختصاص داده است و بعد از میگو، صادرات گربه ماهی (23 تا 31 درصد) قرار گرفته است.
