فرارسیدن "آغاز خلقت" مبارک باد

مقایسه برخی وجوه راهبردی در پرورش میگو هند و اکوادور (تصویر)

در جلسه ای تحت عنوان Shrimp Summit 2024  از 27 تا 29 ژوئن در هندوستان برگزار شد، آقای دکتر Ramraj Dhamodaraswamy ارائه ای داشتند که طی آن، موضوع خسارات ناشی از بروز بیماری های میگو در کشور هند را مورد بررسی قرار دادند. اما در این ارائه، جدولی نیز تهیه شده بود با موضوع " مقایسه فعالیت پرورش میگو در هند و اکوادور" که در واقع در آن برخی استراتژی های مدیریتی به همراه نتایج آن ها مورد ارزیابی قرار گرفته بود. این جدول را برای اطلاع علاقمندان ترجمه نموده و در لینک ذیل قرار داده ام.

لینک دانلود و مشاهده جدول

مزایای استفاده از توالت (خروجی) مرکزی در استخرهای پرورش میگو

توالت مرکزی که از آن اغلب به عنوان "خروجی مرکزی" یا "سیستم تخلیه مرکزی" نیز یاد می شود نقشی حیاتی در پرورش میگو به ویژه در طراحی و مدیریت استخرها ایفا می نماید. در اینجا چندین دلیل برای اهمیت این سازه آورده شده است:

- مدیریت مؤثر آب: توالت مرکزی مدیریت و تعویض مؤثر و کارآمد آب استخر را امکان پذیر می سازد. این سازه، حذف پسماند، غذای خورده نشده و مواد آلی را که با تجمع در بستر استخر موجب بروز اثرات منفی بر کیفیت آب می گردند تسهیل می سازد.

- بهبود کیفیت آب: توالت مرکزی با تخلیه و تهویه مناسب آب، امکان حفظ کیفیت آب را در دامنه مطلوب فراهم می سازد. حفظ کیفیت مناسب آب به دلیل کاهش ریسک بروز بیماری و استرس برای سلامت، رشد و بازماندگی میگوها ضروری است.

- تسهیل در برداشت: سازه خروجی مرکزی می تواند موجب تسهیل در فرآیند برداشت شود. به دلیل تجمع میگوها در اطراف این سازه (به واسطه فشار وارده در هنگام تخلیه استخر)، جمع آوری آن ها در زمان برداشت ساده تر خواهد بود.

- مدیریت بیماری ها: طراحی مناسب سیستم خروجی به مدیریت و کنترل بیماری ها کمک می کند. ریسک بروز بیماری ها را می توان با تخلیه مرتب پسماندها از استخر و حفظ کیفیت آب کاهش داد.

- کنترل رسوبات: توالت مرکزی می تواند به جلوگیری از تجمع رسوبات در استخر پرورش کمک نماید. رسوبات محیط مناسبی برای رشد و تکثیر عوامل بیماری زا بوده و سلامت عمومی میگوها را با مخاطره مواجه می سازند. تخلیه منظم رسوبات می تواند بستر استخر را تمیز نگاه دارد.

- هوادهی و اکسیژن رسانی: حرکت و جابجایی آب از طریق توالت مرکزی می تواند به هوادهی و اکسیژن رسانی به آب استخر کمک کند. این موضوع برای تنفس میگو و بهداشت عمومی محیط زندگی آبزیان حیاتی است.

- ایجاد انعطاف در مدیریت استخر: توالت مرکزی امکان اجرای مناسب اقدامات مدیریتی نظیر تعویض آب، مدیریت شوری و کنترل دما را به نحو مطلوبی فراهم می سازد.

- توجیه اقتصادی: استفاده از توالت مرکزی با بهبود کیفیت آب و فراهم سازی سلامت میگوها، منجر به رشد بهتر و تولید بالاتر می گردد که در نهایت سود و توجیه اقتصادی فرآیند پرورش را افزایش می دهد.

بطور خلاصه، توالت مرکزی بخشی اساسی در سیستم های پرورش میگو است که استفاده از آن سبب فراهم سازی مدیریت مناسب آب، بهبود سلامت میگو و افزایش کارآمدی عملیات اجرایی می گردد. طراحی مناسب و نگهداری مطلوب این سامانه، برای موفقیت در پرورش میگو امری ضروری است.

با تشکر از جناب آقای دکتر قلیزاده بزرگوار بابت ارسال متن انگلیسی

سندرم خرس آبی(tardigrade syndrome) در سازمان‌ها

محمدرضا مهاجرنیا

نشر: گاهنامه مدیر

آیا جان سخت بودن همیشه یک مزیت محسوب می‌شود؟ خرس آبی، موجودی میکروسکوپی با توانایی تحمل شرایط سخت و طاقت‌فرسایی است که به عنوان جان سخت‌ترین موجود کره زمین شناخته می‌شود. این موجود قادر است در دماهای بسیار بالا و پایین، فشارهای شدید، تابش‌های رادیواکتیو و حتی در خلا زنده بماند. اما آیا داشتن چنین ویژگی‌هایی در محیط کار لزوماً یک مزیت است؟

سندرم خرس آبی در سازمان به وضعیتی اشاره دارد که در آن برخی از کارکنان به دلیل تحمل شرایط سخت و طاقت‌فرسای محیط کار، همچنان به فعالیت خود ادامه می‌دهند و تمایلی به ترک سازمان ندارند. این افراد شبیه به خرس‌های آبی هستند که در بدترین شرایط نیز به زندگی خود ادامه می‌دهند. البته این شرایط می‌تواند دلایل متعددی داشته باشد که بخشی از آن‌ها می‌تواند دلایل فردی باشند.

 

چرا سندرم خرس آبی در سازمان یک ویژگی منفی است؟

 

▪️کاهش بهره‌وری: کارکنانی که در شرایط نامناسب و تحت فشار مداوم کار می‌کنند، معمولاً بهره‌وری کمتری دارند. خستگی مفرط، استرس و کاهش انگیزه باعث می‌شود که این افراد نتوانند به طور کامل پتانسیل خود را بروز دهند.

▪️افزایش هزینه‌ها: سازمان‌هایی که کارکنان خود را در شرایط نامناسب نگه می‌دارند، مجبور به پرداخت هزینه‌های بیشتری برای جبران خسارات ناشی از کاهش بهره‌وری، افزایش غیبت و گردش کارکنان خواهند بود.

▪️ایجاد فرهنگ منفی: وجود کارکنانی که شرایط سخت را تحمل می‌کنند، ممکن است باعث ایجاد فرهنگ منفی در سازمان شود. این فرهنگ می‌تواند بر روی سایر کارکنان نیز تأثیر گذاشته و باعث کاهش رضایت شغلی و در بلند مدت موجب افزایش ترک گروهی سازمان شود.

▪️کاهش نوآوری: کارکنانی که درگیر مبارزه با مشکلات روزمره هستند، معمولاً فرصت و انگیزه کافی برای ارائه ایده‌های جدید و نوآورانه را ندارند.

 

چگونه از بروز سندرم خرس آبی در سازمان جلوگیری کنیم؟

 

▪️ایجاد محیط کار سالم و ایمن: فراهم کردن محیط کاری مناسب با امکانات رفاهی کافی و توجه به سلامت جسمی و روانی کارکنان، یکی از مهم‌ترین راهکارها برای جلوگیری از بروز سندرم خرس آبی است.

▪️شناسایی و رفع مشکلات: شناسایی و رفع به موقع مشکلات موجود در سازمان، از جمله مشکلات مربوط به مدیریت، روابط بین فردی و شرایط کاری، می‌تواند به بهبود وضعیت کارکنان کمک کند.

▪️توجه به نیازهای کارکنان: توجه به نیازها و خواسته‌های کارکنان و ایجاد فرصت‌های رشد و توسعه برای آن‌ها، می‌تواند باعث افزایش رضایت شغلی و کاهش تمایل به ترک سازمان شود.

▪️ترویج فرهنگ بازخور: ایجاد یک فرهنگ بازخور سازنده در سازمان، به کارکنان این امکان را می‌دهد که مشکلات خود را مطرح کرده و به بهبود شرایط کاری کمک کنند.

 

■نتیجه‌گیری:

در حالی که جان سختی خرس‌های آبی در محیط طبیعی آن‌ها یک مزیت محسوب می‌شود، اما در محیط کار، این ویژگی می‌تواند به یک مشکل جدی تبدیل شود. سازمان‌ها باید به جای تشویق کارکنان به تحمل شرایط سخت، به دنبال ایجاد محیط کاری سالم و پایداری باشند که در آن همه کارکنان بتوانند به بهترین شکل ممکن به فعالیت خود ادامه دهند.

هوادهی در تئوری و عمل (وبینار پروفسور کلود بوید)

وبیناری که لینک دسترسی به اون در ذیل مطلب قرار داده شده و در واقع فایلی با موضوع هوادهی است که در سال 2020 توسط آقای پروفسور کلود بوید ارائه شده از جمله وبینارهایی است که ظرف این چندسال، بارها و بارها به عنوان مرجع اساتید و مروجان صنعت آبزی پروری مورد استفاده قرار گرفته. به هرحال پروفسور بوید رو همه می شناسند و هوادهی هم از جمله مباحث بسیار ضروری در توسعه تولید آبزیان پرورشی است. ذکر این نکته را در همینجا لازم می دونم که صدای وبینار تا حد زیادی بی کیفیته ولی چون متن فایل، واضح و به انگلیسی روان تهیه شده قطعا علاقمندان را راضی خواهد نمود.

لینک دانلود

شرکت زیگلر و عرضه محصول EZ Artemia Ultra برای کارگاه های تکثیر میگو

در شماره 12 مجله Hatchery&Feed management (2024)، مطلب جالبی در خصوص تغذیه از مواد جایگزین ناپلی آرتمیا برای لارو میگو آورده شده که خلاصه آن مطلب را در اینجا ارائه خواهم داد.

لینک دانلود

عوامل استرس زا به عنوان عوامل پنهان در بروز خسارات آبزی پروری (بخش پنجم)

اکسیژن محلول، استرس اکسیداتیو و سلامت آبزیان (بخش دوم)

همچنین، فشار اتمسفر همراه با DO نیز بر بقاء ماهی (همچون مواردی که در گربه ماهی ریشدار Pelteobagrus vachelli ، کپور معمولی Cyprinus carpio و ماهی کاراس Carassius carassius  توسط محققین، نشان داده شده است) مؤثر می باشد. آزادماهی های بالغ با کاهش اکسیژن محلول به بالادست مهاجرت می کنند. کمبود اکسیژن محلول می تواند باعث استرس، کاهش رشد یا مرگ ماهی شود. تقاضای اکسیژن شیمیایی (COD) و نیاز اکسیژن بیوشیمیائی (BOD) رویکردهای معمول برای ارزیابی کیفیت آب و تأثیر آن بر زندگی آبزیان می باشند. پارامترهای COD و BOD برای تعیین کمیت میزان اکسیژنی که گونه‌های آبزی (و مواد شیمیائی موجود در ستون آب) برای تنفس نیاز دارند، استفاده می‌شوند. آلاینده های آلی منجر به COD می شوند و BOD می تواند اکسیژن محلول آب را کاهش دهد.

جامدات محلول تام (TDS) نیز ممکن است سلامت آبزی پرورشی را مختل کند. TDS شامل املاح، مواد معدنی و سایر مواد معدنی در حجم مشخصی از آب است. آبزی در اثر استرس اسمزی تولید شده توسط سطوح TDS ممکن است تلف شود. دما، شوری، فشار هوا و سایر مواد محلول بر توانایی آب در حفظ اکسیژن محلول تأثیر می‌گذارند. بنا به علل متعدد، گورخرماهی در تمامی مراحل حیات، مدل بسیار مناسبی برای مطالعه اثرات استرس اکسیداتیو در مهره داران محسوب می گردد. این عوامل شامل جنین شفاف، مقرون به صرفه بودن، شباهت ژنومی به انسان، فرآیندهای ساده مرتبط با رشد، همآوری بالا و سایر ویژگی های سودمند می باشد. بنا به همین دلایل، گورخرماهی ارگانیسم مدل ارزشمندی برای مطالعه استرس اکسیداتیو و تأثیرات آن بر سلامت و رفتار به شمار می آید. اندازه کوچک، تکامل سریع و قابلیت ردیابی ژنتیکی این ماهی آن ها را به عنوان آبزی ایده‌آلی برای بررسی مکانیسم‌های اساسی استرس اکسیداتیو و ابداع درمان‌های جدید برای کاهش اثرات منفی اقلیمی تبدیل نموده است.

مطالعه روی گورخرماهی نشان داده است که سطوح DO می تواند به طور معناداری بر فیزیولوژی و رفتار آنها تأثیر بگذارد. به عنوان مثال، قرار گرفتن در معرض سطوح پایین DO می تواند باعث استرس اکسیداتیو شده، سیستم ایمنی بدن را مختل نموده و استعداد ابتلا به بیماری را افزایش دهد. برعکس، قرار گرفتن در معرض سطوح بالای DO نیز می تواند با تجمع ROS ، منجر به بروز استرس اکسیداتیو شود.

آبزیان برای متابولیسم مواد غذایی و تبدیل غذا به انرژی به اکسیژن نیاز دارند. بنابراین، مقادیر ناکافی DO در محیط آنها می تواند به طور بالقوه منجر به گرسنگی و فقر تغذیه ای شود. این مشکل باعث کندی رشد، نقص ایمنی و مرگ در آبزی خواهد گردید.

همانگونه که گفته شد DO پائین به آبزیان استرس وارد می کند، سیستم ایمنی آنها را تضعیف و آنها را مستعد ابتلا به بیماری ها می سازد. آبزیان تحت استرس ممکن است حرکتشان کند شده، غذا نخورند یا به سمت آب هایی شنا کنند که اکسیژن محلول در آن ها بالاتر است. سطوح پایین DO بر تولید مثل آبزیان نیز مؤثر است. در گونه های متعددی مشخص شده است که، سطوح پائین اکسیژن محلول تولید یا کیفیت تخم را دچار افت می سازد. علاوه بر این سطوح پایین DO آمونیاک تولید شده از مواد دفعی آبزیان را سمی تر می کند. حفظ اکسیژن محلول در محدوده مناسب، کاهش آلاینده های آلی و پایش کیفیت آب می تواند شرایط آبزی پروری را بهبود بخشد. آبزیان به طور کلی در زمان کاهش نیاز به اکسیژن، نسبت به تنش اکسیژن محیطی و کاهش میزان اکسیژن محلول در آب تحمل بالایی را از خود نشان می دهند.

در شرایط طبیعی، احتمالا شنای سریع نسبت به شنای مداوم با حفظ حداکثر سرعت، رایج تر بوده و بستگی به میزان اکسیژن محلول دارد. وقتی آبزی در معرض میزان پائین DO قرار می گیرد توانایی شنای کمتری از خود نشان می دهد با این حال در شرایط معمول، سرعت شنای آبزی، در حد متوسط است. با این حال در شرایط خاص و غیر معمول، عدم دسترسی کافی به اکسیژن می تواند منجر به تولید ROS و شروع استرس اکسیداتیو در آبزی شود. این موضوع ممکن است به دلیل شرایط نامناسب سلامت آبزی و یا کاهش میزان اکسیژن محلول در محیط اتفاق بیفتد.

 استرس اکسیداتیو به عدم تعادل بین رادیکال های فعال اکسیژن تولید شده و توانایی سیستم‌های بیولوژیک برای حذف این رادیکال ها یا ترمیم آسیب‌های ناشی از آن ها به پروتئین‌ها، لیپیدها و DNA دلالت دارد.

به گفته Wedemeyer و همکاران (1976)، کاهش میزان اکسیژن محلول، می تواند سبب بروز آسیب به سیستم ایمنی آبزی شده و در نتیجه جانور را  مستعد ابتلا به انواع بیماری ها نماید. علاوه بر این، طبق نظر Mellergaard و Nielsen (1995)، هیپوکسی باعث تشدید بیماری زایی توسط بیماری های خاص بومی می گردد. حساسیت آبزی نسبت به غلظت‌های پایین DO به عوامل متعددی همچون گونه‌، مرحله زندگی (تخم، لارو و یا مرحله بلوغ)، فرآیندهای حیاتی (مانند تغذیه، رشد تولید مثل و ...) و سایر فعالیت ها (نظیر استراحت، شنا، هضم و ...) بستگی دارد.

استرس اکسیداتیو و عملکرد ایمنی در آبزیان با یکدیگر رابطه تنگاتنگی دارند. زمانی که تولید ROS از دفاع آنتی اکسیدانی فراتر رود، ماهی دچار استرس اکسیداتیو می شود. با این وجود، ROS ناشی از غلظت های بالای DO نیز می تواند باعث استرس اکسیداتیو (ناشی از میزان بالای ROS) در آبزیان گردد. از سوی دیگر ROS می تواند باعث آسیب های سلولی شود که منجر به مشکلات مختلف سلامتی از جمله اختلال در عملکرد سیستم ایمنی بدن می گردد. همچنین ROS ، لیپیدها، پروتئین ها و DNA را از بین می برد و باعث اختلال در عملکرد سلول و منجر به ابتلا به بیماری ها و یا مرگ جاندار می شود. تشکیل ROS با سطوح بیش از حد DO، دما، آلودگی یا استرس متابولیک افزایش می یابد.

استرس اکسیداتیو می تواند باعث ایجاد چندین تغییر در سطح سلولی و فیزیولوژیک شود که باعث بروز مخاطره در زندگی آبزیان می شود. از جمله  رشد را متوقف ساخته، سیستم ایمنی را تضعیف نموده، خطر ابتلا به بیماری ها را افزایش داده و بافت ها و اندام ها را اکسیده می کند.

چنین شرایطی در سیستم‌های آبزی‌پروری متراکم که مستلزم ذخیره سازی با تراکم های بالاست گزارش شده است. در این سیستم ها آبزیان به دلیل کاهش میزان اکسیژن محلول بر اثر تراکم بالا و یا تماس با متابولیت های آلوده کننده محیط دچار استرس می شوند. همانگونه که محققین نشان داده اند، در محیط های آبی، شرایط برای تکثیر عوامل بیماریزای بومی مستعد است. یکی از جنبه های اهمیت میزان اکسیژن محلول در آب، ارتباط این پارامتر با احتمال شیوع بیماری در محیط است. همانگونه که توسط عبدالتواب و همکاران (2019) و شومیکر و همکاران (2000)  گزارش شده، مشخص شده است که شیوع بیماری ناشی از هیپوکسی تأثیر منفی بر رشد و بهره وری آبزیان دارد.

اکسیژن برای بقاء تمامی موجودات زنده، یکی از الزامات حیاتی است. با این حال، مقدار اکسیژن مورد نیاز در اندام های مختلف ممکن است متفاوت باشد. استرس اکسیداتیو ناشی از متابولیت های O2 می تواند باعث آسیب بیشتر به بیومولکول های سلولی شود. همانطور که در گورخرماهی مشاهده می‌شود، استرس اکسیداتیو، از قرار گرفتن در معرض طیفی از عوامل استرس‌زای محیطی، از جمله (اما نه محدود به) مواد شیمیایی، تشعشع، نانوذرات، آفت‌کش‌ها و فلزات سنگین ناشی می گردد.  Chowdhury و Saikia (2022) بر این عقیده اند که این مدل جانوری تا حد زیادی از توان تعمیم نتایج و قابلیت اطمینان را برای تحقیق در زمینه مکانیسم های اکسیداتیو در حوزه های پزشکی، اکولوژی و محیط زیست ارائه می دهد.

اجتناب از استرس اکسیداتیو و تلاش در محدود سازی تولید ROS به رشد آبزیان در مزارع آبزی پروری کمک می کند. در آب شیرین هنگامی که DO به کمتر از 6-5 میلی گرم در لیتر کاهش پیدا می کند، موجودات آبزی وارد هیپوکسی می شوند (دونگ و همکاران، 2011).

فقدان اکسیژن و هیپوکسی با افزایش استرس، اشتهای ضعیف، رشد کند، استعداد ابتلا به بیماری و تلفات (عبدالتواب و همکاران، 2019)، موجب کاهش جمعیت، تنوع گونه ای و در نهایت میزان آبزی تولید شده می گردد (بریتبورگ، 2002). هیپوکسی به میزان متوسط ​​باعث کاهش اشباع اکسیژن و فشار اکسیژن در خون آبزی می شود. همواره، هیپوکسی حاد و مزمن (متوسط ​​تا شدید) باعث کاهش pH خون، افت pO2، میزان اکسیژن کل، Na+ و Cl- در پلاسما می‌شود (Aboagye و Allen، 2018).

چندین ژن در واکنش های استرس اکسیداتیو در آبزیان ایفای نقش می نمایند. استرس اکسیداتیو به دلیل اثرات منفی بر سلامت و میزان حجم تولید آبزیان، نگرانی قابل توجهی را برای صنعت شیلات و آبزی پروری ایجاد می کند (ایزاک و همکاران، 2012). بررسی ژن‌های دخیل در استرس اکسیداتیو در آبزیان، بخش مهمی از تحقیقات علمی را به خود اختصاص داده است، چرا که می‌تواند در مورد مکانیسم‌های اساسی استرس اکسیداتیو بینش واضحی ارائه داده و استراتژی‌های نوآورانه را برای کاهش آن ایجاد نماید. همانطور که توسط Zhang و همکاران گزارش شده است (2018)، آنزیم های آنتی اکسیدانی، سوپراکسید دیسموتاز (SOD)، کاتالاز (CAT)، GPx، و گلوتاتیون ردوکتاز (GR) نقش مهمی در خنثی سازی ROS و محافظت از سلول ها در برابر استرس اکسیداتیو دارند.

هموگلوبین، پروتئین موجود در گلبول قرمز، در انتقال اکسیژن در سراسر سیستم گردش خون در اغعلب جانوران بسیار مهم است. دیده شده که هموگلوبین در ماهی ها عملکرد بالقوه ای در مهار ROS و محافظت از سلول ها در برابر استرس اکسیداتیو نشان می دهد. پروتئین های شوک حرارتی (HSPs) گروهی از چاپرون های مولکولی (پروتئین‌های که نقش حیاتی در تثبیت پروتئین‌های تانخورده و یا تاخوردن پروتئین در محل مناسب را ایفا می‌کنند) هستند که با محافظت از سلول ها در برابر آسیب در طول دوره های استرسی، مانند استرس اکسیداتیو، نقش مهمی در پاسخ استرس سلولی ایفا می کنند. HSP ها (پروتئین های شوک حرارتی) نقش مهمی به ویژه در پاسخ به استرس اکسیداتیو در فرآیند تا خوردن مجدد پروتئین هایی دارند که آسیب دیده و یا به اشتباه تا خورده اند، (زیلر و بیل لولا، 2021).

مطالعات زیست‌شناسی مولکولی به محققان این امکان را داده است که ژن‌های کاهش‌دهنده استرس اکسیداتیو در آبزیان و تعاملات آن‌ها با یکدیگر و محیط را کشف کنند. محققان در حال حاضر از ترانس کریپتومیکس، پروتئومیکس و مطالعه ساختار ژنومی برای کشف ژن ها و مسیرهای استرس اکسیداتیو در آبزی و ابداع اقدامات مدیریتی جدید استفاده می کنند. محققان از زیست شناسی مولکولی برای تولید انواع دارو، دستیابی به فناوری های جدید و اقدامات تغذیه ای و محیطی برای به حداقل رساندن اثرات استرس اکسیداتیو در پرورش آبزیان استفاده می نمایند.

سندرم روده سفید مشکل فعلی استخرهای پرورش میگو وانامی

این سندروم از 30 تا 40 روز پس از ذخیره سازی لارو در استخرهای پرورش مشاهده شده است. با این حال در هر زمان از دوره پرورش، احتمال وقوع آن داده می شود. اوج بروز تلفات در این سندروم، در زمان کاهش اکسیژن محلول در آب و شکوفایی بیش از حد  جلبکی (Over bloom) اتفاق می افتد. تک یاخته های گرگارین و آلودگی به میزان بالا توسط باکتری های بیماری زا از گروه ویبریو نیز ممکن است موجب آلودگی به WGS گردد. لیمسوان (2010) گزارش داده که در آنالیز مدفوع میگوهای درگیر با این سندروم، باکتری های ویبریو گونه های   Vibrio parahaemolyticus ، Vibrio fluvialis و Vibrio mimicus را مشاهده نموده است.

علاوه بر این، ارتباط بروز سندروم مدفوع سفید با تراکم بالای ذخیره سازی، کیفیت پایین آب، کیفیت نامناسب بستر استخر، شکوفایی بیش از حد پلانکتونی و مدیریت نامناسب تغذیه (به دلیل افت کیفیت آب استخر پرورش) گزارش شده است.  

رنگ بدن میگوهای آلوده به این سندروم تیره شده و تغذیه آن ها کاهش می یابد. در میگوهایی که شدت آلودگی بیشتر است هپاتوپانکرآس و روده، رنگ پریده و سفید می گردد. علائم اولیه بروز این سندروم، مشاهده رشته های سفید مدفوع در سینی غذا و یا به صورت شناور بر روی سطح آب می باشد. در میگوهای آلوده، پوسته خارجی سست شده و تجمع تک یاخته ها روی سطح آبشش، رنگ این بافت را تیره می سازد.   

پیشگیری:

• مدیریت بهینه پرورش، می تواند مانع بروز سندروم مدفوع سفید در استخرهای پرورش گردد.
• بررسی دوره ای بار باکتریائی به ویژه بار آلودگی ویبریودر آب و بدن میگوها در استخرهای پرورش
• استفاده از پروبیوتیک های آب و روده با کیفیت مطلوب
• استفاده از اسیدهای آلی در غذا
• استفاده از سیر له شده به میزان 10 گرم در هرکیلوگرم غذا و 10 میلی لیتر آب تمر به ازای هر کیلوگرم غذا در دو وعده غذادهی به مدت سه روز
• استفاده از ویتامین c به میزان 5 گرم به ازاء هر کیلوگرم غذا به مدت 3 روز
• پاکسازی متناوب بستر استخر
• حفظ کیفیت مناسب آب استخر پرورش
• حفظ اکسیژن محلول در آب استخر پرورش در محدوده مطلوب
• با تشکر فراوان از آقای دکتر بحری عزیز بابت ارسال متن انگلیسی 

انواع روش های پرورش میگو (تصویر)

در شکل زیر، انواع روش های پرورش میگو که در یک سایت هندی (Tractor Guru) منتشر شده به نمایش درآمده است. 

 

لینک مشاهده تصویر در سایز اصلی

تولید جهانی انواع آبزیان بر اساس کشورهای تولید کننده (بین سال های 2008 تا 2022)

در ادامه مطالب مربوط به گزارش تولیدات شیلات و آبزی پروری در جهان توسط فائو، نمودارهای مربوط به آبزیان مختلف به حضور علاقمندان تقدیم می شود با این امید که مورد استفاده شما بازدید کنندگان گرامی واقع شود.

 

نمودار اول مربوط است به کل تولیدات آبزی پروری در بازه زمانی 2008 تا 2022 که در رده بندی نهایی کشورهای تولید کننده، چین، هند و اندونزی قرار گرفته و جایگاه و میزان تولید کشور چین نسبت به سایر مناطق جهان، به وضوح نشان دهنده اهمیت تولیدات شیلات و آبزیان در این کشور می باشد:

 

لینک مشاهده در سایز بزرگتر

موضوع سایر نمودارها نیز در زیر نویس آن ها مشخص گردیده است: 

 

لینک مشاهده در سایز بزرکتر

 

لینک مشاهده در سایز بزرگتر

 

لینک مشاهده در سایز بزرگتر

 

لینک مشاهده در سایز بزرگتر

 

لینک مشاهده در سایز بزرگتر