مقاله مروری: آیا پرورش فوق متراکم میگو راه حلی مناسب برای تولید و صادرات پایدار است؟ (قسمت اول)

نوشته:            Tram Anh Thi Nguyen, Kim Anh Thi Nguyen  و Curtis Jolly

نشریه MDPI (Multidisciplinary Digital Publishing Institute)، سپتامبر 2019

ترجمه: علی قوام پور

 

چکیده:

دولت ویتنام تولید و صادرات میگو را به عنوان رکن توسعه اقتصاد روستایی تعیین نموده است. در این راستا، اهداف تعیین شده به ارتقاء بازدهی صنعت از طریق افزایش تولید وابسته است. از طرفی، نهادهای تحقیقاتی ملی و بین المللی نگرانی‌های خود را مبنی بر چالش های محیطی و تغییرات اقلیمی همچون نفوذ آب شور به منابع آب شیرین، آلودگی آب، شیوع انواع بیماری ها، تخریب رویشگاه های حرّا و منابع طبیعی در اثر توسعه بی رویه آبزی پروری عنوان نموده اند. مشکلات اجتماعی همچون تعارض منافع کابران در زمینه استفاده از منابع آب، مشکلات مرتبط با امنیت غذایی، موانع تعرفه ای و تلاش رقبا برای مخدوش کردن آبزی پروری نیز این صنعت را به چالش کشیده است. این موارد، موجب بروز مشکلاتی در زمینه صدور تأییدیه برای مزارع پرورش در مقیاس خرد گردیده و پرسش هایی را در خصوص امکان استاندارد سازی آن ها در صحنه رقابت جهانی موجب شده است. برخی سؤالات مطرح شده عبارتند از اینکه  چگونه می توان پرورش دهندگان میگو در مقیاس خرد را جهت رعایت استانداردهای بین المللی متقاعد نمود؟ آیا پرورش میگو در مقیاس خرد قادر است در کنار پرورش فوق متراکم به صورت پایدار و در فضایی رقابتی تداوم یابد؟

مدل پیشنهادی با هدف سازماندهی مزارع پرورش با منابع محدود که در قالب تعاونی و با اتخاذ رویکرد پرورش فوق متراکم میگو، به صورت سرمایه گذاران کلان فعالیت کرده اند، قادر به تولید بیشتر و سود و درآمد بالاتر، نیاز به آب و زمین کمتر و در عین حال دستیابی به سازگاری بیشتر با محیط زیست بوده اند.

بالطّبع، سرمایه مورد نیاز برای پرورش دهندگانی که با توان اندک سرمایه گذاری به این مدل وارد می شوند بالا خواهد بود. با این حال، با توجه به تمایلی که بانک ها نسبت به مدل های تامین مالی مزارع خرد ادغام شده با شرکت های بزرگتر (که تولید خود را در قالب سامانه های فوق متراکم انجام می دهند) در کنار کمک های دولتی نشان داده اند، اینگونه واحدهای تولیدی قادر خواهند بود نسبت به سامانه های تولید باز (Open) و دارای تراکم ذخیره سازی پائین تر، به سطوح بالاتری از پایداری دست یابند. 

 

1. مقدمه

تولید میگو به روش متراکم، یکی از مسیرهای توسعه و نوآوری در آبزی پروری است که توسط دولت ویتنام برای تحقق اهداف این کشور در راستای توسعه پایدار در هزاره سوم انتخاب شده است. کشور ویتنام یکی از تولیدکنندگان و صادرکنندگان پیشرو میگو در جهان است که در زمینه تولید میگو در سال 2019 در رتبه سوم جهان قرار گرفت. در حال حاضر مقاصد صادراتی میگوی ویتنام، کشورهای ژاپن، اروپا و ایالات متحده می باشند.

موفقیت در توسعه پرورش میگو چشم انداز مناسبی برای بهبود معیشت، افزایش درآمد و اشتغال زایی برای جوامع ساحل نشین و روستایی و همچنین تامین درآمد ارزی برای کشور ایجاد نموده است. ترویج صنعت پرورش میگو توسط دولت ویتنام، با هدف حمایت از توسعه اقتصادی جوامع روستایی انجام شده است. تولید این محصول برای مزرعه داران روستائی که در مقیاس خرد و در اراضی با مساحت کمتر از یک هکتار فعالیت می نمایند به عنوان فعالیتی در آمد زا و به عنوان مکانیسم کاربردی در راستای فقر زدایی، ایجاد فرصت های شغلی پایدار و افزایش صادرات معرفی گردیده است.

پرورش میگو در سامانه های رایج فعلی در سال های 2004 تا 2017 با سرعت زیادی گسترش یافت اما نگرانی هایی در خصوص اثرات اجتماعی، اقتصادی، زیست محیطی و نیز تغییرات اقلیمی و در نتیجه پایداری این روش تولید وجود دارد. تغییرات اقلیمی، اکوسیستم های آبی حساس و تحت فشار ساحلی را که بزرگترین و پرجمعیت ترین جوامع ویتنام را در خود جای داده با خطر مواجه ساخته و تضعیف می کند. از طرفی، پرورش میگو که پیشران پروژه های فقرزدایی در روستاهاست  در مناطق ساحلی انجام می شود که آسیب پذیری آن ها در برابر تأثیرات تغییرات اقلیمی قابل ملاحظه خواهد بود. از جمله این تأثرات می توان به افزایش دما، اختلال در الگوهای بارش، افزایش وقوع طوفان، بالا آمدن سطح دریاها و نفوذ آب شور دریا به منابع آب شیرین اشاره نمود. در مطالعه ای که توسط بانک جهانی در سال 2010 انجام شد، پیش بینی شده که 1 متر افزایش آب دریا احتمالا بر 5 درصد از کل مساحت این کشور، بیش از 7 درصد از اراضی کشاورزی، 28 درصد از تالاب ها، 10 درصد از تولید ناخالص داخلی و 28 درصد از جمعیت کشور تأثیر خواهد گذارد. به نظر می رسد این تغییرات، موجب بروز خسارات هنگفت در مزارع خرد ساحلی گردد. Brauun و Casse رویکرد جامع و کلی را برای مدیریت چالش های معیشتی بر جوامع ساحل نشین ویتنام را در رابطه با تغییرات اقلیمی پیشنهاد نموده اند.

در مقاله حاضر، تولید میگو به شیوه متراکم در مزارع کوچک مقیاس ساحلی در ویتنام به عنوان رویکردی برای دستیابی به تولید پایدار، با توجه به تشدید اثرات تهدید کننده تغییرات اقلیمی مورد بررسی قرار خواهد گرفت. پرسش اساسی مطرح شده در این مقاله این است: آیا پرورش میگو به شیوه متراکم موثرترین راهکار برای دستیابی به توسعه پایدار تولید در مواجهه با تغییرات اقلیمی است؟

مبانی تکثیر و پرورش میگو (بخش اول: زیست شناسی میگو، قسمت چهارم)

در ادامه مطالب مرتبط با زیست شناسی میگو، در لینک زیر، قسمت انتهایی تغذیه میگو مشتمل بر روده میانی و خلفی و رفتار تغذیه ای میگوها قرار داده شده است. 

لینک دانلود

تکثیر میگو (برود استوک و مراحل لاروی میگو)- فیلم زبان اصلی دارای زیرنویس فارسی

در این مطلب، فیلمی را با عنوان اصلی بروداستوک قرار داده ام که از سری ویدئوهای هشتگ فیش بوده و به آن زیرنویس فارسی افزوده ام. البته همه موارد توضیح داده شده در این ویدئو، در روش تکثیر رایج در بسیاری از کشورها چندان به کار گرفته نمی شود و حتی بعضی از موارد عنوان شده، از نظر علمی قابل بحث می باشد. با این حال، اغلب مطالب، برای تقریب به ذهن علاقمندان می تواند مورد استفاده قرار گیرد. 

لینک دانلود

بهترین شیوه های مدیریت در آبزی پروری (BMP’s)- قسمت چهاردهم

ترجمه : علی قوام پور

در سامانه های مبتنی بر احداث سازه های پرورش برروی زمین (نظیر استخرهای خاکی و ...)، تعریف آستانه‌ درون استخر ( خروجی) برای شاخص‌ یوتروفیکاسیون  و شیوه‌های مناسب برای دفع پسماند بین دو دوره متوالی پرورش، دو اقدام مهم مدیریتی محسوب می گردند با این حال، اتکاء به تعیین غلظت نسبتاً محدود در خروجی استخرها و مزارع انفرادی برای برآورد آبدهی تجمعی سایت ها راهکار دقیقی نخواهد بود. در برخی شرایط، بسته به میزان رقت و ویژگی‌های هیدرودینامیکی پهنه دریافت‌کننده پساب، ممکن است تخلیه از چند استخر یا مزرعه، به جای خروجی های متعدد به صورت یکجا و به شکل خروجی متمرکز (نظیر قراردادن لوله خروجی در زیر آب) انجام شود. این روش، همراه با درجاتی از تصفیه در  استخرهای فرآوری پساب، در واقع راه حل استاندارد مهندسی بهداشت برای حل مشکل  تخلیه پساب شهری از چند منبع تخلیه مواد مغذی و آلی می باشد.

در عمل، یک شبکه مرکب از استخرهای آبزی پروری مبتنی بر غذادهی را می توان بر حسب جمعیت معادل (Population Equivalent) تعریف نمود. برای محاسبه PEQ در ارتباط با  خروجی مواد آلی و معدنی بر حسب دبی سالانه، می توان از مدل های فیزیولوژیکی ساده استفاده کرد. مدل‌های پیچیده‌تر مانند FARM را نیز می‌توان برای برآورد مجموع پسماند و پساب خروجی مزارع پرورش به کار گرفت. طراحی، ابعاد و شیوه اجرای شبکه های فاضلاب برای پساب شهری، که عمدتاً در بسیاری از نقاط جهان معمول و اجرائی شده، بیش از سامانه های آبزی پروری مورد استقبال و کاربری واقع شده است. علاوه بر این، دستورالعمل‌مدیریت یکپارچه مناطق ساحلی رابطه بین خروجی پسماند مناطق شهری باکیفیت آب‌های مجاور، اعم از رودخانه یا منابع ساحلی را پیش‌بینی می‌کند. توصیه می گردد در مدیریت یکپارچه آبزی پروری در مزارع، به این آموزه های مهم در سایر رشته های صنعتی و علمی نیز توجه شود.

مفاهیم فوق برای اقدامات مربوط به آبزی پروری مستقر در خشکی اعمال می شود، با این حال پهنه بندی در آب های ساحلی به عنوان مبنایی برای مدیریت یکپارچه، در حال حاضر بر کاربرد مدل های ریاضی مختلف مبتنی است. Ferreira و همکاران برای سازمان خواروبارجهانی ملل متحد، بررسی جامعی را برای ارزیابی ظرفیت تحمل سیستمی (توأم) و منطقه ای (در مقیاس مزرعه) ارائه نموده است.

برای آبزی پروری دریایی، راهبرد مناسب مدیریت یکپارچه، انتقال سازه‌های پرورش به آب‌های عمیق‌تر در مناطق دور از ساحل است. بر اساس تجزیه و تحلیل سیستم اطلاعات جغرافیایی (GIS) که توسط Kapetsky و همکاران انجام شده، در این حوزه مناطق مناسب و مکفی برای پرورش موجود بوده وکاهش اثرات زیست محیطی قابل توجه می باشد. با این حال، در این مورد نیز هزینه‌های سرمایه‌ گذاری در ارتباط با سیستم های مهارو بهبود تولید، همچنین هزینه های جانبی برای حمل و نقل و افزایش ریسک وجود دارد که می بایست در تعرفه های بیمه ای منعکس گردد. در مجموع، این هزینه‌ها منجر به رقابت‌پذیری پایین‌تر در بخش سرمایه گذاری شده و تنها در صورتی قابل قبول خواهد بود که مزیت های مرتبط با بهبود کیفیت محصول و سازگاری با محیط زیست لحاظ شود.

مدیریت آب در پرورش میگو (قسمت سوم)

در قسمت سوم از مجموعه مطالب آموزشی مدیریت آب در پرورش میگو، روش های نمونه گیری از آب در آبزی پروری (پیش از پرداختن به پارامترهای مهم در آب مزارع پرورش میگو) شرح داده شده است.

لینک دانلود

اندر افاضات جناب هوش مصنوعی (2)

برخی راهبردها برای مدیریت هزینه ها در پرورش میگو

راهبردهای متعددی برای مدیریت هزینه ها در پرورش میگو وجود دارد که از طریق آنها می توان  سود دهی این صنعت افزایش داد:

1. بهره وری در مصرف غذا: غذا بیشترین سهم هزینه ای در پرورش میگو را به خود اختصاص می دهد و بهبود عملکرد این آیتم هزینه ای می تواند تا حد زیادی به کاهش هزینه ها کمک کند. مزرعه داران می توانند با استفاده از غذاهای با کیفیت دارای سطوح پروتئین و انرژی، همچنین تنظیم میزان غذادهی بر اساس سایز و نرخ رشد میگوها به این مهم دست یابند.
2. مدیریت آب: مدیریت مناسب آب، برای رشد بهتر و سلامت میگوها بسیار حیاتی است که می تواند در کاهش هزینه ها نیز مفید باشد. مزرعه داران با اجرای سامانه هایی همچون بازچرخانی آب، که به کاهش مصرف آب و بهبود کیفیت آن کمک می کند و یا افزایش هوادهی به منظور افزایش اکسیژن محلول در آب قادر خواهند بود مدیریت مناسبی بر کیفیت آب اعمال کنند.
3.  بهره وری در مصرف انرژی: انرژی یکی دیگر از هزینه های قابل توجه در آیتم های هزینه ای تولید میگو پرورشی است که از روش های مختلفی افزایش بهره وری در مصرف آن امکان پذیر خواهد بود. از جمله این روش ها استفاده از تجهیزاتی (نظیر پمپ و یا هواده) با بهره وری بالا یا بکارگیری منابع انرژی تجدید پذیر از قبیل پنل های خورشیدی را میتوان نام برد.
4. پیشگیری از بیماری ها: بروز بیماری برای پرورش دهندگان میگو خسارت بار است و به این دلیل پیشگیری از آن می تواند به عنوان راهبردی برای صرفه جویی در هزینه ها به شمار آید. پرورش دهندگان با اجرای اقدامات امنیت زیستی نظیر غربالگری لارو، ضدعفونی تجهیزات و استفاده از پروبیوتیک ها و سایر ترکیبات تقویت کننده سیستم ایمنی میگو قادر به پیشگیری از بروز بیماری در مزرعه خود خواهند بود.
5. افزایش بهره وری در نیروی کار: هزینه های پرسنلی نیز بعضاً ممکن است سهم قابل ملاحظه ای در ارقام هزینه ای را به خود اختصاص دهد لذا بهبود بهره وری در این زمینه نیز کاهش دهنده هزینه ها خواهد بود. از جمله روش های قابل اجرا در این خصوص لازم است به ارتقاء سطح اتوماسیون و فن آوری همچون سامانه های غذادهی مبتنی بر حسگر و نیز پایش اتوماتیک کیفیت آب اشاره نمود.
6. ادغام عمودی زنجیره تولید: بهره برداران می توانند علاوه بر موارد فوق، مدیریت توأم حلقه های مختلف زنجیره تأمین نظیر کارگاه تکثیر، کارخانه غذا و فرآوری را برای کاهش هزینه های تولید میگو بر عهده بگیرند. این روش، با یکپارچه سازی زنجیره تأمین و کاهش اتکاء به تأمین کنندگان خارج از زنجیره می توان هزینه های تولید را کاهش و بهره وری را ارتقاء بخشید.

این موارد صرفاً نمونه هایی بود از راهبردهایی که به پرورش دهندگان برای مدیریت هزینه ها و افزایش سودآوری کمک می کنند. در واقع پرورش میگوی موفق، نیازمند مدیریت دقیق و توجه به فرصت هایی است که موجب صرفه جویی در هزینه ها خواهد گردید.

اندر افاضات جناب هوش مصنوعی (1)

این روزها، صحبت از قابلیت های هوش مصنوعی و بحث های له و علیه این قابلیت ها در اغلب محافل نقل مجلس است. از جمله می توان به قابلیت ChatGPT به عنوان "یار مهربان، دانا و خوش بیان" اشاره نمود که تقریبا برای هر پرسشی، پاسخی موجز و قانع کننده ارائه می دهد. 

در سلسله مطالبی که از این به بعد (تا جایی که عمر کفاف داده و سؤالاتم ته بکشد) تحت عنوان "اندر افاضات جناب هوش مصنوعی" سئوالات مطروحه و پاسخ های داده شده از طریق ChatGPT را در وبلاگ ارائه خواهم داد. 

سئوال: مهم ترین چالش های پیش روی صنعت پرورش میگو در جهان چیست؟ 

پاسخ: مهم ترین چالش های پیش روی صنعت پرورش میگو در جهان عبارتند از:

1. مدیریت بیماری ها: یکی از بزرگترین چالش ها در پرورش میگو مدیریت بیماری هاست. میگوها مستعد ابتلا به طیف وسیعی از بیماری های باکتریایی، ویروسی و قارچی هستند که می تواند خسارات قابل توجهی را به پرورش دهندگان وارد نماید.
2. مدیریت کیفیت آب: میگو برای رشد به آب با کیفیت بالا نیاز دارد و کیفیت نامناسب آب می تواند منجر به شیوع بیماری و کاهش نرخ رشد گردد. بنابراین مدیریت کیفیت آب چالشی حیاتی برای پرورش دهندگان میگو است.
3. مدیریت تغذیه: میگو برای رشد و نمو نیازمند رژیم غذایی با کیفیت بالا و متعادل است. با این حال، هزینه تأمین خوراک بالا بوده و تغذیه بیش از حد می تواند منجر به مشکلات کیفیت آب گردد.
4. پایداری زیست محیطی: پرورش میگو می تواند واجد اثرات منفی زیست محیطی از جمله تخریب زیستگاه و ایجاد آلودگی در منابع آبی به واسطه استفاده از آنتی بیوتیک ها و سایر مواد شیمیایی باشد. بنابراین تضمین پایداری صنعت از نظر سازگاری با محیط زیست چالشی کلیدی محسوب می گردد.
5. رقابت در بازار: صنعت پرورش میگو بسیار رقابتی است و تولیدکنندگان زیادی برای افزایش سهم خود در بازار رقابت می کنند. برای موفقیت در این عرصه، پرورش دهندگان می بایست میگوی با کیفیت بالا و با قیمتی رقابتی تولید نمایند.
6. دسترسی به منابع مالی: احداث و نگهداری یک مزرعه پرورش میگو می تواند هزینه گزافی داشته باشد. بنابراین دسترسی به منابع مالی برای پرورش دهندگان در مقیاس خرد می تواند به عنوان چالشی جدی برای این گروه محسوب شود.
7. انطباق با مقررات و استانداردها: پرورش میگو تابع مجموعه ای از مقررات از جمله مقررات و استانداردهای زیست محیطی، بهداشتی و ایمنی است. پیروی از این مقررات می تواند به عنوان یک چالش مطرح باشد، به ویژه برای پرورش دهندگان در مقیاس خرد که ممکن است منابع مالی لازم برای انطباق با چارچوب های نظارتی پیچیده را نداشته باشند.

ویژگی های پروبیوتیک های مفید

 

مشاهده تصویر بزرگتر

فواید عمومی کاربرد پری بیوتیک ها در آبزی پروری

 

چالش های عمده در توسعه پرورش میگو

 

لینک مشاهده تصویر بزرگتر

 

اقتباس از سایت : https://lenk-frozen.com/