مدیریت آب در پرورش میگو (قسمت سوم)

در قسمت سوم از مجموعه مطالب آموزشی مدیریت آب در پرورش میگو، روش های نمونه گیری از آب در آبزی پروری (پیش از پرداختن به پارامترهای مهم در آب مزارع پرورش میگو) شرح داده شده است.

در قسمت سوم از مجموعه مطالب آموزشی مدیریت آب در پرورش میگو، روش های نمونه گیری از آب در آبزی پروری (پیش از پرداختن به پارامترهای مهم در آب مزارع پرورش میگو) شرح داده شده است.
در این مطلب، از مجموعه مباحث آموزشی، بحث مدیریت آب (قسمت دوم) را به صورت فایل PDF به حضور بازدیدکنندگان و علاقمندان به موضوع ارائه نموده ام. بدیهی است این مباحث بیشتر جنبه عمومی داشته و مطالب به نحو تخصصی (و تکمیلی)، در جای خود ارائه خواهد گردید.

مقدمه
تولید کارآمد و سودبخش آبزیان (اعم از ماهی، سخت پوستان و...) در آبزی پروری به محیط مناسبی بستگی دارد که این موجودات بتوانند در آن تکثیر و رشد مطلوبی داشته باشند. از آنجا که این موجودات در آب زندگی می کنند، دغدغه اصلی محیطی در سامانه های پرورش، کیفیت آب است. منابع آب مورد استفاده در سیستم های آبزی پروری ممکن است به طور طبیعی کیفیت پایینی داشته و یا به واسطه فعالیت های انسانی آلوده شوند، اما در بیشتر موارد، دلیل اصلی کاهش کیفیت آب، با ماهیت ذاتی فعالیت آبزی پروری در ارتباط است. در واقع، تنها بخشی از کودهای آلی و معدنی و خوراک مورد استفاده در استخرها، به زیست توده موجود پرورشی تبدیل می شود. بنابراین، در سامانه های نیمه متراکم، متراکم و فوق متراکم، ممکن است میزان مواد مغذی و آلی ورودی به سیستم از ظرفیت جذب اکوسیستم فراتر رود. این موضوع، موجب کاهش کیفیت آب استخر شده و به تبع آن، سبب بروز استرس در موجود پرورشی، رشد ضعیف، افزایش ریسک بروز بیماری، افزایش تلفات و در نهایت کاهش تولید خواهد گردید. پساب سیستمهای آبزی پروری میتواند باعث آلودگی منابع آبی اطراف شده و ورود مواد آلاینده و یا مواد شیمیائی اضافه شده به آب استخرها در فرآیند مدیریت پرورش، خطر آلوده سازی محصول را افزایش می دهد. بنابراین، دامنه تأثیر کیفیت آب در آبزی پروری عرصه های مختلفی از حفاظت محیط زیست، تا کیفیت و امنیت غذایی را شامل می شود.
کیفیت آب در استخرهای پرورش میگو ، تحت تأثیر عوامل مختلف خارجی ( همچون وضعیت جوّی و کیفیت آب ورودی ) و داخلی ( کیفیت غذا ، وضعیت بستر و ...) قرار دارد. به این ترتیب ، می بایست راهبردهای مدیریتی در این زمینه ر به نحوی تنظیم نمود که در قبال عوامل غیر قابل کنترل ، راهکارهای جبرانی ، تقابلی و یا پیشگیرانه اتخاذ کرده و در برابر عوامل داخلی نیزتمهیدات نرم افزاری و سخت افزاری مناسب اندیشید. در واقع ، آبزی پروران لازم است روش های مدیریت آب را فراگیرند تا بدانند در کدام وضعیت ، چه روش کنترلی را می بایست بکارگیرند تا مانع ایجاد ضرر و زیان به محصول خود گردند.
میگوهای آب شور معمولا در سواحل و خوریات که آب آن ها دارای شوری بین 15 تا 40 گرم در لیتر می باشد پرورش داده می شوند. با این حال هر دو گونه ببری سیاه و پاسفید غربی در حال حاضر با موفقیت در بسیاری از نقاط کشور هند و با استفاده از شوری های کم تا متوسط (0 تا 10 گرم در لیتر) و با بهره گیری از منابع آب کشاورزی، رودخانه ها و غیره پرورش داده می شوند. آب مورد استفاده برای پرورش میگو بسته به منابع مختلف، از شوری متفاوتی برخوردار است به همین دلیل دارای ترکیب یونی متنوعی خواهد بود. این آب های دارای شوری کم برای اینکه قابلیت تولید مناسبی داشته باشند، نیازمند تکمیل مواد معدنی می باشند.

لینک زیر، فیلمی است که در پلتفرم آپارات در خصوص فیلتراسیون آب در مزارع پرورش میگو تهیه شده است. امیدوارم مورد استفاده علاقمندان به این رشته واقع شود.

دیروز وقتی به وبلاگ سر زدم تا یه گردگیری از مطالبش کنم، دیدم این مطلب در قسمت پنجم ناقص مونده و بخش ششم هنوز نوشته نشده. اول فکر کردم این نقص ناشی از حواس پرتیه اما بعد که به متن اصلی مراجعه کردم دیدم تا اینجا هم خوانندگان عزیز وبلاگ، چیز خاصی رو از دست نداده اند.
اما من باب " کار را که کرد آنکه تمام کرد" ، تصمیم گرفتم این بخش رو هم به پنج قسمت قبل با این عنوان اضافه کنم:
" برای رفع مشکلات کیفی آب، برنامه داشته باشید" .
البته این موضوع آنچنان هم که در ظاهر به نظر می رسه آسون نیست. در واقع، برای داشتن برنامه به منظور رفع مشکلات کیفیت آب استخر، هم مجهز بودن به تجهیزات ثبت پارامتر، هم رصد دائمی اونا و هم توان تحلیلشون لازمه و در نهایت، در دسترس بودن نرم افزارها و سخت افزارهای مناسب به اضافه نیروی انسانی کارآمد که بتونه در زمان مناسب، اقدام مقتضی رو در کمترین زمان انجام بده.
پس مشاهده می کنید که داشتن برنامه برای رفع مشکلات کیفی آب اونقدرها هم ساده نیست و لازمه با حساسیت بالایی دنبال بشه.