اتفاقات شبانه در مزارع پرورش میگو (قسمت سوم)
نوشته : Soraphat Panakorn
ترجمه: علی قوام پور
اکسیژن
در ساعات شب به دلیل توقف فتوسنتز، کاهش میزان اکسیژن محلول، امر متداولی به شمار می رود. در اغلب موارد هوادهی تنها راه برای حفظ اکسیژن محلول در این استخر ها است و نبایستی حتی برای یک دقیقه طی این ساعات متوقف گردد.
کاهش اکسیژن محلول در شب میتواند سبب بروز مشکلات عدیده ای شود.
مناسب ترین میزان اکسیژن محلول در مزارع پرورش میگو ۴ پی پی ام در ساعت ۴ صبح می باشد و اندازه گیری آن باید در فاصله ۳۰ سانتی متری از بستر و سه متر دورتر از لبه دیواره استخر انجام پذیرد.
کاهش اکسیژن محلول میتواند منجر به افزایش سمیت سولفید هیدروژن، آزاد شدن گازهای سمی، تکثیر باکتری های بیماری زا ، تلفات پس از پوست اندازی و کاهش مصرف غذا شود و تمام این اتفاقات برای میگو استرس زا خواهد بود.
معمولاً در استخرهای پرورش، اکسیژن محلول متکی به دو منبع از جمله هوادهی و فتوسنتز توسط فیتوپلانکتون هاست.
میزان اکسیژن محلول در خلال ساعات روز بالاست اما کاهش آن بعد از غروب آفتاب شروع و پیش از طلوع آفتاب به پایین ترین حد خود می رسد. این میزان تا یک ساعت پس از طلوع آفتاب نیز در حد پایین باقی خواهد ماند و از آن به بعد فعالیت فیتوپلانکتون ها از سر گرفته می‌شود.
با کاهش اکسیژن محلول در ساعات شب، میگوها فعالیت خود را به منظور مصرف کمتر اکسیژن کاهش می دهند و به این ترتیب بیشتر میگو ها در کف استخر پرورش مستقر شده و میگوهایی که به اکسیژن بیشتری نیاز دارند سعی می کنند در حاشیه استخر به شنا بپردازند. اگر اکسیژن در ساعات شب به میزان مناسب باشد، اغلب میگو ها در تمام ستون آب در استخر به شنا خواهند پرداخت.
در این خصوص توصیه کاربردی این است که پرورش دهندگان می بایست در ساعت ۴ صبح اکسیژن را اندازه گیری نموده و برای شرایط اضطراری یک منبع تامین اکسیژن یدک در نظر بگیرند. پرورش دهندگان باید در طول شبانه روز نیز به دفعات اکسیژن محلول را کنترل و مقدار آن را در حد مناسب حفظ نمایند.
مدیران مزارع پرورش همچنین میتوانند از این محاسبه سرانگشتی بهره بگیرند : به ازاء هر ۴۰۰ کیلوگرم توده زنده میگو یک اسب بخار هوادهی مورد نیاز است.
توده زنده را میتوان از طریق تراکم ذخیره سازی، میزان بازماندگی، متوسط وزن میگو و درصد غذای مصرفی روزانه محاسبه نمود.
