افزایش سهم آبزی پروری در فقر زدائی، امنیت غذایی و توسعه روستایی
برگرفته از سایت NACA (شبکه مراکز آبزی پروری آسیا اقیانوسیه)، 25 سپتامبر 2010
ترجمه: علی قوام پور
ما هم اکنون در حال گذار از برهه ای هستیم که همزمان افزایش جمعیت، کمبود مواد غذایی و شیوه های کشاورزی و آبزی پروری ناپایدار را تجربه می کنیم. این امر در سال های آینده با گرم شدن کره زمین و تغییرات آب و هوایی که بر تولید غذاهای دریایی تأثیر خواهد گذاشت تشدید می گردد. در حال حاضر (سال 2010) تخمین زده شده که در حدود 852 میلیون نفر معادل 14 درصد از جمعیت جهان گرسنه هستند و از این تعداد 690 میلیون نفر در آسیا و اقیانوسیه زندگی می کنند، جایی که حدود 90 درصد از تولیدات جهانی آبزی پروری را به خود اختصاص داده است. کمبود ریزمغذی ها تغذیه ی بیش از 2 میلیارد نفر را در سراسر جهان تحت تاثیر قرار داده و پنجاه و هفت درصد کودکان از کمبود انواع ویتامین در غذای خود رنج می برند. بیش از 1 میلیارد نفر فقیر در کشورهای کم درآمد زندگی می کنند. در این زمینه، ماهی به عنوان "غذای غنی برای فقرا" و ارزان ترین پروتئین حیوانی در نظر گرفته می شود و در بسیاری از کشورهای در حال توسعه حداقل 20 درصد از پروتئین حیوانی دریافتی برای بیش از 2.6 میلیارد نفر را تامین می نماید. علاوه بر این، بخش آبزی پروری معیشت بیش از 120
میلیون نفر را بطور مستقیم و میلیون ها نفر دیگر را به شکل غیر مستقیم فراهم و علاوه بر آن ارزآوری مناسبی را از طریق صادرات محصولات آبزی ایجاد می نماید.
نمی توان به امنیت غذایی اندیشید مگر اینکه در ابتدا به مسائل مرتبط با فقر و معیشت پرداخته شود. در این زمینه، آبزی پروری نقش مهمی در فقرزدایی از جوامع روستایی از طریق بهبود معیشت، ایجاد اشتغال و درآمدزایی داشته و خواهد داشت. رشد نسبی آبزی پروری در مقایسه با کشاورزی نشان می دهد که آبزی پروری می تواند نقش عمده ای در توسعه روستایی ایفا کند. به عنوان مثال، در ویتنام، درآمد خانوار برای 50 درصد شاغلین در بخش آبزی پروری به طور متوسط 75 درصد بیش از سایر کشاورزان است. پرورش دهندگان تیلاپیا در فیلیپین حدود 50 درصد بیش از برنجکاران درآمد دارند و در چین، درآمد سرانه سالانه افراد شاغل در بخش آبزی پروری دو برابر درآمد سایرکشاورزان روستایی است. پرورش دهندگان میگو در ویتنام، پرورش دهندگان هامور و ماهی سی باس در اندونزی، تولیدکنندگان بچه ماهی در کامبوج، پرورش دهندگان جلبک های دریایی در اندونزی و فیلیپین و پرورش دهندگان میگوی آب شیرین در بنگلادش نشان داده اند که آبزی پروری می تواند به درآمدزایی و ایجاد اشتغال در خانوارهای روستایی کمک شایانی کند. همچنین پرورش کپور در کشور هند فرصت های شغلی زیادی را برای افراد فاقد زمین در مناطق روستایی ایجاد نموده است.......... برای مشاهده ادامه مقاله به لینک زیر مراجعه نمائید:
لینک دانلود
