ساختار برنامه های بهگزینی و اصلاح نژاد در صنعت آبزی پروری برای حصول اطمینان از بهبود ژنتیکی در صفات مورد نظر (نظیر سرعت رشد، مقاومت در برابر بیماری و یا بازده تغذیه) لازم است از مراحل عملیاتی متعددی برخوردار باشد. در مطلبی که لینک آن در ذیل آورده شده، رویکردی ساختار یافته و مدوّن در این خصوص ارائه گردیده است:
استفاده از آنتی‌بیوتیک‌ها در آبزی‌پروری می‌تواند منجر به مشکلات متعددی از جمله افزایش مقاومت باکتری‌های بیماری‌زا شود که در نهایت باعث کاهش اثربخشی آنتی‌بیوتیک‌ها شده و تهدیدی جدی برای سلامت آبزیان و انسان محسوب می‌گردد. در این مطلب برخی ملاحظات کلیدی در این خصوص ارائه شده است:
جایگزین‌های آنتی‌بیوتیک‌ها در آبزی‌پروری:
بیماری های مرتبط با گونه‌های ویبریو موجب بروز چالش‌های مهمی در پرورش تحاری میگو شده اند. این باکتری‌ها در صورت عدم کنترل می‌توانند در آب و رسوبات تجمع یافته و یا درون سیستم پرورش تولید بیوفیلم نموده سبب بروز بیماری و میزان تلفات سنگین شوند.
در کارگاه های تکثیر میگو، گونه‌های ویبریو می‌توانند از مسیرهای متعددی نفوذ نموده و یا تکثیر یابند. این موارد شامل ورود از طریق مولدین، ناپلی‌های آلوده، آلودگی از طریق منابع آبی، انتقال توسط ریزجلبک‌ها، غذای تر و زنده و یا خطوط انتقال آب و هوا می‌باشند. علاوه بر این، ویبریوها ممکن است با قرار گرفتن بر روی سطح تجهیزات پرسنلی و یا روی بدن آنها به درون سیستم، حمل و یا از طریق ریزگردها به درون کارگاه راه یابند.
لینک زیر مربوط به ترجمه مقاله ای است که یکی از جدیدترین بیماری های ناشی از ویبریو (و باز هم ویبریو پاراهمولایتیکوس و همچنان سم ناشی از یک ژن دیگر در این باکتری) را به نام بیماری پست لاروهای میگوهای شفاف معرفی نموده است. با توجه به مخاطرات عجیب و غریب سال های اخیر در کارگاه های تکثیر و پرورش میگو توصیه می کنم علاقمندان به اینگونه مطالب، مقاله را با دقت مطالعه نمایند.
